เกิดมา 17 ปีร้องไห้เพราะเครียดกับโมโหไปแล้ว 7 ปีเพราะเรื่องครอบครัว ครอบครัวเราสอนเรื่องมารยาทดีไม่บังคับเรื่องการเรียนแค่ขอให้เรียนคะแนนไม่แย่สนับสนุนให้ทำกิจกรรมทุกอย่างไม่เคยห้ามแต่สิ่งที่เป็นข้อเสียและรู้สึกแย่มากที่สุดคือเรื่องความสัมพันธ์เป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวทุกคนมีเรื่องทะเลาะกันบ้างแต่สำหรับเราเราไม่อยากให้มีเพราะแต่ละอย่างที่เราโดนด่ามันดูไร้สาระมากแล้วยิ่งเราเป็นคนอ่อนไหวกับประโยคที่พ่อแม่พูดออกมาทำให้เราจำมาจนโตแล้วก็คุยกับที่บ้านไม่เป็นยิ้มก็ที่บ้านไม่เป็น
สิ่งที่เราไม่เคยลืมเลยคือ
ตอนประถมเราเคยปีนรั้วไปเก็บผักหลังบ้านให้แม่แล้วเหมือนเราจะไปโดนกระถางต้นไม้ที่ผูกกับรั้วเพราะเราจะร่วงทำให้แม่ไม่ค่อยพอใจเราเลยถามไปว่าชีวิตลูกกับต้นไม้อะไรสำคัญกว่าแม่ตอบว่าต้นไม้สำคัญกว่าเพราะลูกเบิกประกันได้ต้นไม้เบิกประกันไม่ได้ ตอนนั้นไม่รู้ว่าแม่พูดเล่นๆหรือพูดแบบไม่ได้คิดอะไรแต่เราคิดหนักมากว่าเราไม่สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ
ช่วงประถม-ม.ต้นแม่เคยให้ตารางงานบ้านมาแล้วถ้าเราทำตามตารางที่แม่จัดให้เราจะได้งานละ 10 บาทแต่ถ้าเป็นงานบ้านที่เราทำเองแล้วแม่ไม่ได้อยู่ในตารางจะได้งานละ 30 บาทเราก็ตั้งใจทำจนเก็บได้ 2-3 ร้อยพอถึงเวลาเราอยากใช้เงินแม่ก็ไม่ยอมให้จนเราทวงบ่อยๆแม่ก็บอกว่ายกเลิกตารางงานบ้านแล้วนะเพราะเห็นแก่เงินเกิน คือเราทำผิดอะไรถ้าไม่มีเงินให้ก็แค่บอกว่าไม่มีเงินเราแล้วก็ใช้เราให้ทำงานบ้านตามธรรมดาก็จบไม่ต้องมาเสนอรางวัล
แม่เปิดโซดาทิ้งไว้แล้วลืมกินแล้วพ่อมาเห็นก็ด่าไม่เปิดหูเปิดตาฟังเลยว่าเราไม่ใช่คนเปิดแม่ก็อยู่อย่างเงียบๆไม่ช่วยแก้ตัวให้เราเลยจนเราโดนด่าไป 2 รอบแม่ถึงจะมาพูดที่หลังว่าแม่เป็นคนเปิดเอง
ตอนเด็กๆเราไปนั่งกินข้าวกับพ่อและเพื่อนแล้วมีขนมชิฟฟ่อนซึ่งเราอยากกินพอเราเห็นเลยถามว่าจะกินไหมแต่เราบอกว่าไม่กินเพราะมันแพง คือด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็กแล้วพูดด้วยความมั่นใจเลยโดยไม่รู้ว่าพูดแบบนี้มันดูเสียมารยาทกับร้านพอกลับบ้านมาโดนพ่อด่าใหญ่เลยว่าไปพูดแบบนั้นได้ยังไง คือแทนที่จะสอนดีๆว่าพูดแบบนี้ที่ร้านมันไม่ควรแต่กลับมาด่าเราแทน
เราออกงานวิ่งกับพ่อตั้งแต่เด็กแล้วมีอยู่งานหนึ่งเราวิ่งแพ้เด็กที่ไหนไม่รู้อีก 3 คนทำให้พ่อโมโหมากด่าตะหวาดเราว่าจะไปไหนก็ไป ตอนนั้นเราเสียใจมากเราไปนักร้องไห้ที่ชายหาดอยู่ห่างๆจากงานถ้าพ่อของเด็ก 3 คนนั้นไม่มาปลอบใจเราคงเดินกลับบ้านไปแล้วจริงๆ ในใจรู้สึกอายมากที่มีคนอื่นมาให้กำลังใจแทนทั้งๆที่ควรจะเป็นพ่อตัวเอง
เราแค่บ่นพ่อในแชทกลุ่มครอบครัวว่าเวลาโทรถ้าอยากจะรู้อะไรก็ฟังให้จบด้วยไม่ใช่ตัดสายก่อนแล้วแม่ไปเห็นเลยมาบอกในแชทส่วนตัวว่าเข้าใจแต่ว่าที่พิมพ์ไปมันดูแรงเกินไปสำหรับผู้ใหญ่เราก็เลยโวยกลับไปในแชทว่าพอพูดอะไรไม่พอใจชอบตัดสายแล้วพอกลับมาบ้านก็ชอบมาด่าอยู่แบบนี้ไปนานๆมันเก็บกดสิ่งที่ได้คือเมินแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย
เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแหละแต่สำหรับเรามันทำให้เราร้องไห้เก็บฝังใจไปจนโตอยากอยากให้มีปัญหาทำร้ายร่างกายหรือหย่ากันจะดีกว่าเพราะมันจะได้เห็นปัญหาที่ชัดเจนไปเลย อยากไประบายให้เพื่อนฟังแต่รู้สึกว่าเรื่องมันดูไม่ได้ใหญ่โตอะไรมันมีแค่เราคนเดียวที่รู้สึกทุกข์ในบ้านเลยไม่ค่อยบอกเพื่อนกับญาติบางคนแล้วก็ไม่ค่อยอยากจะบอกเพราะเขาก็ดูรักพ่อกับแม่เราดีกับถ้าบอกไปก็คงจะพูดเข้าข้างพ่อกับแม่
(+บางครั้งพอพูดไม่มีมารยาทใส่พ่อแม่หรือทำให้พ่อแม่ต้องขอโทษเราแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตามเราจะรู้สึกผิดมากทำให้เราไม่ค่อยกล้าเถียงพ่อแม่อะไรเยอะ)
เราอยากตายมากแต่ไม่กล้าลงมือเพราะตัวเองเป็นคนขี้กลัวเจ็บมากแค่มีบาดก็ทนไม่ได้แล้ว อยากไปพบจิตแพทย์คนเดียวโดยไม่ต้องพึ่งใครเราก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเราเคยขอแม่ไปครั้งหนึ่งแม่ก็เปลี่ยนเรื่องคุยพอจะคุยเรื่องปัญหาก็แก้ได้แค่แป๊บเดียวแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยเลือกที่จะไม่คุยดีกว่า
จะไปหาความสุขในสังคมเพื่อนกลุ่มเก่าที่ทำให้เรามีความสุขแยกย้ายไปคนละโรงเรียนกันหมดแล้วมีนัดเจอบ้างนานๆครั้งตอนนี้เราอยู่กลุ่มใหม่ซึ่งแต่ละคนเราอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอึดอัดมากเพราะความคิดแต่ละคนสำหรับเรามันดูเวอร์ไปถ้าเหมือนตัวเองดีเลิศกว่าคนอื่นโดยที่ไม่ได้ดูตัวเองมองว่าทุกอย่างรอบตัวดูแย่ไปหมดบนทุกอย่างแต่ตัวเองก็ยังอยู่ที่เดิม
เราระบายกับตัวเองไม่ค่อยเป็นจะเขียนก็เขียนไม่ลงพิมพ์ก็กว่าจะพิมพ์ได้ต้องใช้เวลานานมากพิมพ์ไม่รู้เรื่องบ้างแล้วชอบพิมพ์วนไปวนมาตลอด ส่วนใหญ่เราจะเอาแต่คิดในหัวอยู่คนเดียวทุบหัวให้ตัวเองเจ็บเพื่อที่จะได้เปลี่ยนความสนใจมาที่อาการเจ็บหัว
มโนอยู่คนเดียวทั้งวันว่าตัวเองมีเพื่อนรักเพื่อนแท้อยู่กับครอบครัวที่มีความสุขอยู่ในโลกแฟนตาซีตัวมีพลังวิเศษ หรือบางทีถ้าเก็บกดเกินก็จะชอบมโนว่าตัวเองโดนทำร้ายร่างกายหรือไม่ก็ไปทำร้ายร่างกายคนอื่นซึ่งมันทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายนิดหน่อย
บางครั้งก็ดูหนังโป๊ไม่รู้ดิพอดูไปเรื่อยๆมันทำให้ลืมเครียดอ่ะ
ใครมีวิธีระบายที่สร้างสรรค์กว่านี้มั้ยคะพอกลับมาอ่านซ้ำๆเองแล้วเราดูแปลกมาก🥲
มีวิธีระบายอารมณ์แย่ๆที่สร้างสรรค์บ้างมั้ยคะ
สิ่งที่เราไม่เคยลืมเลยคือ
ตอนประถมเราเคยปีนรั้วไปเก็บผักหลังบ้านให้แม่แล้วเหมือนเราจะไปโดนกระถางต้นไม้ที่ผูกกับรั้วเพราะเราจะร่วงทำให้แม่ไม่ค่อยพอใจเราเลยถามไปว่าชีวิตลูกกับต้นไม้อะไรสำคัญกว่าแม่ตอบว่าต้นไม้สำคัญกว่าเพราะลูกเบิกประกันได้ต้นไม้เบิกประกันไม่ได้ ตอนนั้นไม่รู้ว่าแม่พูดเล่นๆหรือพูดแบบไม่ได้คิดอะไรแต่เราคิดหนักมากว่าเราไม่สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ
ช่วงประถม-ม.ต้นแม่เคยให้ตารางงานบ้านมาแล้วถ้าเราทำตามตารางที่แม่จัดให้เราจะได้งานละ 10 บาทแต่ถ้าเป็นงานบ้านที่เราทำเองแล้วแม่ไม่ได้อยู่ในตารางจะได้งานละ 30 บาทเราก็ตั้งใจทำจนเก็บได้ 2-3 ร้อยพอถึงเวลาเราอยากใช้เงินแม่ก็ไม่ยอมให้จนเราทวงบ่อยๆแม่ก็บอกว่ายกเลิกตารางงานบ้านแล้วนะเพราะเห็นแก่เงินเกิน คือเราทำผิดอะไรถ้าไม่มีเงินให้ก็แค่บอกว่าไม่มีเงินเราแล้วก็ใช้เราให้ทำงานบ้านตามธรรมดาก็จบไม่ต้องมาเสนอรางวัล
แม่เปิดโซดาทิ้งไว้แล้วลืมกินแล้วพ่อมาเห็นก็ด่าไม่เปิดหูเปิดตาฟังเลยว่าเราไม่ใช่คนเปิดแม่ก็อยู่อย่างเงียบๆไม่ช่วยแก้ตัวให้เราเลยจนเราโดนด่าไป 2 รอบแม่ถึงจะมาพูดที่หลังว่าแม่เป็นคนเปิดเอง
ตอนเด็กๆเราไปนั่งกินข้าวกับพ่อและเพื่อนแล้วมีขนมชิฟฟ่อนซึ่งเราอยากกินพอเราเห็นเลยถามว่าจะกินไหมแต่เราบอกว่าไม่กินเพราะมันแพง คือด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็กแล้วพูดด้วยความมั่นใจเลยโดยไม่รู้ว่าพูดแบบนี้มันดูเสียมารยาทกับร้านพอกลับบ้านมาโดนพ่อด่าใหญ่เลยว่าไปพูดแบบนั้นได้ยังไง คือแทนที่จะสอนดีๆว่าพูดแบบนี้ที่ร้านมันไม่ควรแต่กลับมาด่าเราแทน
เราออกงานวิ่งกับพ่อตั้งแต่เด็กแล้วมีอยู่งานหนึ่งเราวิ่งแพ้เด็กที่ไหนไม่รู้อีก 3 คนทำให้พ่อโมโหมากด่าตะหวาดเราว่าจะไปไหนก็ไป ตอนนั้นเราเสียใจมากเราไปนักร้องไห้ที่ชายหาดอยู่ห่างๆจากงานถ้าพ่อของเด็ก 3 คนนั้นไม่มาปลอบใจเราคงเดินกลับบ้านไปแล้วจริงๆ ในใจรู้สึกอายมากที่มีคนอื่นมาให้กำลังใจแทนทั้งๆที่ควรจะเป็นพ่อตัวเอง
เราแค่บ่นพ่อในแชทกลุ่มครอบครัวว่าเวลาโทรถ้าอยากจะรู้อะไรก็ฟังให้จบด้วยไม่ใช่ตัดสายก่อนแล้วแม่ไปเห็นเลยมาบอกในแชทส่วนตัวว่าเข้าใจแต่ว่าที่พิมพ์ไปมันดูแรงเกินไปสำหรับผู้ใหญ่เราก็เลยโวยกลับไปในแชทว่าพอพูดอะไรไม่พอใจชอบตัดสายแล้วพอกลับมาบ้านก็ชอบมาด่าอยู่แบบนี้ไปนานๆมันเก็บกดสิ่งที่ได้คือเมินแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย
เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแหละแต่สำหรับเรามันทำให้เราร้องไห้เก็บฝังใจไปจนโตอยากอยากให้มีปัญหาทำร้ายร่างกายหรือหย่ากันจะดีกว่าเพราะมันจะได้เห็นปัญหาที่ชัดเจนไปเลย อยากไประบายให้เพื่อนฟังแต่รู้สึกว่าเรื่องมันดูไม่ได้ใหญ่โตอะไรมันมีแค่เราคนเดียวที่รู้สึกทุกข์ในบ้านเลยไม่ค่อยบอกเพื่อนกับญาติบางคนแล้วก็ไม่ค่อยอยากจะบอกเพราะเขาก็ดูรักพ่อกับแม่เราดีกับถ้าบอกไปก็คงจะพูดเข้าข้างพ่อกับแม่
(+บางครั้งพอพูดไม่มีมารยาทใส่พ่อแม่หรือทำให้พ่อแม่ต้องขอโทษเราแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตามเราจะรู้สึกผิดมากทำให้เราไม่ค่อยกล้าเถียงพ่อแม่อะไรเยอะ)
เราอยากตายมากแต่ไม่กล้าลงมือเพราะตัวเองเป็นคนขี้กลัวเจ็บมากแค่มีบาดก็ทนไม่ได้แล้ว อยากไปพบจิตแพทย์คนเดียวโดยไม่ต้องพึ่งใครเราก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเราเคยขอแม่ไปครั้งหนึ่งแม่ก็เปลี่ยนเรื่องคุยพอจะคุยเรื่องปัญหาก็แก้ได้แค่แป๊บเดียวแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยเลือกที่จะไม่คุยดีกว่า
จะไปหาความสุขในสังคมเพื่อนกลุ่มเก่าที่ทำให้เรามีความสุขแยกย้ายไปคนละโรงเรียนกันหมดแล้วมีนัดเจอบ้างนานๆครั้งตอนนี้เราอยู่กลุ่มใหม่ซึ่งแต่ละคนเราอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอึดอัดมากเพราะความคิดแต่ละคนสำหรับเรามันดูเวอร์ไปถ้าเหมือนตัวเองดีเลิศกว่าคนอื่นโดยที่ไม่ได้ดูตัวเองมองว่าทุกอย่างรอบตัวดูแย่ไปหมดบนทุกอย่างแต่ตัวเองก็ยังอยู่ที่เดิม
เราระบายกับตัวเองไม่ค่อยเป็นจะเขียนก็เขียนไม่ลงพิมพ์ก็กว่าจะพิมพ์ได้ต้องใช้เวลานานมากพิมพ์ไม่รู้เรื่องบ้างแล้วชอบพิมพ์วนไปวนมาตลอด ส่วนใหญ่เราจะเอาแต่คิดในหัวอยู่คนเดียวทุบหัวให้ตัวเองเจ็บเพื่อที่จะได้เปลี่ยนความสนใจมาที่อาการเจ็บหัว
มโนอยู่คนเดียวทั้งวันว่าตัวเองมีเพื่อนรักเพื่อนแท้อยู่กับครอบครัวที่มีความสุขอยู่ในโลกแฟนตาซีตัวมีพลังวิเศษ หรือบางทีถ้าเก็บกดเกินก็จะชอบมโนว่าตัวเองโดนทำร้ายร่างกายหรือไม่ก็ไปทำร้ายร่างกายคนอื่นซึ่งมันทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายนิดหน่อย
บางครั้งก็ดูหนังโป๊ไม่รู้ดิพอดูไปเรื่อยๆมันทำให้ลืมเครียดอ่ะ
ใครมีวิธีระบายที่สร้างสรรค์กว่านี้มั้ยคะพอกลับมาอ่านซ้ำๆเองแล้วเราดูแปลกมาก🥲