ถ้าได้อยู่ต่างประเทศแล้วจะเก่งภาษานั้นๆ หลายคนอาจจะเคยคิดแบบนี้ ซึ่งเราเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
ส่วนตัวสมัยเรียนเคยคิด อิจฉาคนที่มีโอกาสได้ไปอยู่ต่างประเทศช่วง Summer  เห็นเขากลับมาด้วยภาษาที่คล่องปรือ แต่จริงๆแล้ว การไปอาศัยอยู่ต่างประเทศไม่ใช่ปัจจัยสำคัญเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ "ความพยายามของตัวเอง" 

ปัจจุบันมีสื่อการเรียน การสอนผ่าน Internet มากมายที่ทำให้สามารถเข้าถึงทั้งภาษา วัฒนธรรมของประเทศนั้นๆ โดยที่ไม่จำเป็นต้องไปอาศัยอยู่เลยด้วยซ้ำ
ถ้าได้อาศัยอยู่ต่างประเทศ จริงอยู่ที่ว่า สถานการณ์อาจจะทำให้สิ่งแวดล้อมเกื้อหนุน(บังคับ)ให้ต้องใช้ภาษาของประเทศนั้นอย่างช่วยไม่ได้ การที่ได้ฟัง ได้อ่าน ได้พูด(การเขียนอาจจะน้อย)ทุกวัน จะทำให้ซึมซับและกลายเป็นนิสัยจนได้ภาษานั้นๆอย่างอัตโนมัติ แต่ถ้าไม่มีความพยายามแล้ว สิ่งเหล่านั้นก็ไม่เกิดผลเช่นกัน

เราเป็นคนหนึ่ง(ในจำนวนน้อย)ที่ไม่ประสบผล และไมเ่ป็นไปตามความเชื่อที่ว่า มาอยู่บ้านเขาแล้วจะได้ภาษาเขา 

การเปลี่ยนแปลงของทักษะทั้ง 4 หลังจากที่ได้อาศัยอยู่ในประเทศเจ้าของภาษา 
1.ทักษะการพูด : ไม่ค่อยได้สื่อสารกับเจ้าของภาษามากเท่าที่ควร(ความถี่ในการสื่อสารกับเจ้าของภาษาแทบจะไม่ต่างกับตอนที่อยู่ไทย)
2.ทักษะการฟัง : รายการทีวี วิทยุ แทบจะไม่ได้ฟังเลย เพราะสามารถหาฟังเพลงไทย รายการทีวีไทย รวมถึงละครไทยได้ผ่านช่องทาง Internet
3.ทักษะการอ่าน : ถือว่าเป็นทักษะที่ดีขึ้น เพราะหันไปทางไหนก็เจอแต่ภาษาที่ไม่คุ้นเคย พอเจอบ่อยๆ(อย่างเลี่ยงไม่ได้)ทำให้สามารถจดจำได้อย่างอัตโนมัติ
4.ทักษะการเขียน : เนื่องจากอ่านและจดจำคำศัพท์จากทักษะข้อ 3 ได้ทำให้สามารถเขียนได้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน

สาเหตุหลักๆที่ทำให้เราไม่เก่งภาษาขึ้นเพราะ เราไม่มีความพยายามและกระตือรือร้นเท่าที่ควร ดังนั้นถ้าเพื่อนๆคนไหนที่คิดว่า การที่ไม่ได้ไปอยู่ในประเทศที่เราเรียนภาษานั้นๆแล้วจะทำให้ภาษาของตัวเองไม่พัฒนา เราขอบอกว่า ไม่จริงเสมอไปค่ะ

สำคัญที่สุดคือ ความพยายามของตัวเอง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เราก็สามารถฝึกฝนทักษะทั้ง 4 ได้เพราะเทคโนโลยี่และช่องทางที่หลากหลายในปัจจุบัน

เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเรียนภาษาทุกคนค่ะ

ตัวเราเองก็จะพยายามเปลี่ยนนิสัย และตั้งใจให้มากกว่านี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

** ชวนคุย สบายๆ เช้าวันเริ่มต้นของเดือนพฤศจิกายน ขอให้เป็นเดือนที่ดีอีกเดือนของทุกคนค่ะ **