ในช่วงนั้น โลกา ยังไม่รู้จักคำว่า "โซเชี่ยว"  เเถมทีวีเเถวบ้าน ยังมีเเต่เเบบทรงกลม
เเละที่กำลังฮิตที่สุด เป็นนวัตรกรรมสุดไฮเทคของยุค เรียกสามพยางค์ว่า "วีดีโอ"


องค์ซุส ส่งผมลงมาในช่วงที่โลกกำลังพัฒนาเดินหน้าอย่างไม่เต็มที่  ช่วงนั้นประเทศไทยเต็มไปด้วยพื้นที่ว่าง
เหมาะเเก่การ สับteenได้ไกลระยะ 100 เมตรเลยทีเดียว ซึ่งปัจจุบันหากอยุ่ในเมืองใหญ่ๆ จะหาพื้นที่โล่งๆเเบบนี้ค่อนข้างยาก


ผมเองได้ใช้พื้นที่ว่างเหล่านี้บ่มเพาะฝีเท้าในการเล่นลูกหนังตั้งเเต่ยังเล็ก เเละมีฝีเท้าระดับ หลบ 11 ได้ซำบายๆ จะทำเเบบรี้ได้ต้องฝึกฝนอย่างจงหนัก
บวกกับพรของเทพซุสที่ประทานติดตัวมาให้

เเต่ทว่าเเม้จะเล่นเก่งปานเทพอย่างไร ก็ไม่มีใครสน
เเละ ไม่มีที่ให้เเสดงฤทธิ์เดช เล่นให้ตายก็ฮือฮาเเค่ในสนาม นั้นๆเเหละ นี่คือสิ่งเดียวที่ กลุ่มเทพีมอยเร 3 พี่น้อง ไม่ได้ขีดเขียนชะตาชีวิตให้ผม


ซึ่งพอเติบโตขึ้นก็ไม่ได้มีความต่อเนื่อง ไม่ได้รับการฝึกอย่างถูกต้อง  ทักษะสูงเเต่กำลังที่จะโกยตลอด 90 นาทีย่อมไม่มีเเน่นอน
จนกลายเป็นนักบอลเเค่โต๊ะเล็กๆ  ที่อาศัยทักษะ เเละไม่ต้องใช้กำลังในการวิ่งมากนัก

ส่วนมากคนไทยสมัยก่อนก็เป็นอย่างนี้ ที่สังเกต เล่นเก่งเเต่ไม่ถึงที่สุด ไม่ต่อเนื่องเเละไม่ยั่งยืน

มาถึงเรื่องน้องพี

พี่นี้เหนออิจฉาน้องใจจะขาด  มีทักษะยิงชนคาน การวางเท้า กำลังขา การเดาะบอล   น้องเเสวงหาทักษะเเล้วยังมีวาสนา
ที่จะได้เข้าสู่สโมสรฟุตบอลในต่างประเทศ ซึ่ง บอกตามตรง อิจฉาเป็นบ้าเลย  ถ้าเทียบกันกับตอนอายุพี่เท่าน้องพี เเล้วถ้าพี่มีโอกาสโดนเลือก

ขอบอกว่า น้องพีจะไม่ได้ไปเลสเตอร์ พี่นี่เเหละจะส่งน้องพีกลับบ้าน



สุดท้ายการย้อนอดีต ย่อมเป็นไปไม่ได้อยุ่เเล้ว ผมเองก็ไม่เคยคิดจะโดดลงเหว เพื่อเกิดใหม่
เพราะไม่รุ้ว่า ซุสจะลากผมไปสวรรค์หรือนรก บอกตามตรง กลัวการใช้ชีวิตหลังฟามตายมากๆ  เราจะเอาอะไรกิน เเละเราจะไปอยุ่ที่ไหน


ในเมื่อเกิดใหม่ไม่ได้

พี่จะขอฝากน้องพีไว้ตรงนี้เลยนะ (ไม่รู้ว่าน้องพีจะได้อ่านใหม)  น้องพีเป้นฟามหวังของคนทั้งประเทศ เมื่อมีโอกาสก็ทำให้ได้สุดๆ
ตั้งใจมุ่งมั่น  เอาจริง เเล้วน้องจะสำเร็จ

พี่เองไปได้ไม่ไกล ฝากน้องทำตามความฝัน ไม่ใช่ของพี่คนเดียว เเต่คนไทยทั้งประเทศ