คือคาดหวังทุกครั้ง เราจะผิดหวังตลอดเลย ไม่เคยมีอันไหนสมหวังตามที่เราต้องการเลย ท้อมาก เหนื่อยมาก
วันนี้เราไปคัดคนถือป้ายกีฬาสี มีแค่2คนที่สมัครคือมีเรากับรุ่นพี่ แต่มีแค่เราที่ลงชื่อไว้แค่คนเดียว พอตอนที่จะถึงเวลาที่คัด พี่เขาก็บอกในไลน์ว่าขอสละสิทธิ์เพราะไม่ได้ลงชื่อ ตอนที่เราอ่านโคตรดีใจเลยเพราะเหลือเราแค่คนเดียวต้องได้แน่ๆ แต่พอเราไปถึงที่ที่เขาจะคัด มีคนโผล่มาอีกคนเฉย ไม่ได้อยู่ในกลุ่มคัด ไม่ได้ลงชื่อ แต่คนคนนั้นเป็นเพื่อนกับคนที่จะคัด เอาตรงเขาสวยนะ ยังไงเขาก็ได้อยู่แล้วอะ แต่เราแค่มาระบายเฉยๆ เราว่ามันไม่แฟร์ แต่เซ้นเราบอกว่าที่เอาคนนี้มาเพราะไม่อยากให้เราเป็น ตอนเราเดินไปมีหัวเราะ แล้วดูหน้าคนที่จะคัดเขาดูแบบ ไม่อยากเลือก เลยเอาคนนั้นมา แต่อันนี้ไม่ใช่เรื่องแรกที่จะตะหงิด มีเรื่องแฟนซีกีฬาสีเราก็ลง ลงก่อนคนอื่นด้วย เราลงกับเพื่อน ลง2คนแรกด้วยซ้ำ พอสัปดาห์นึง มันถามว่าแต่ละคนทำหน้าที่ไร เราบอกไปว่าแฟนซีมันบอกเต็มแล้ว คือไร เราลงก่อนด้วยซ้ำ นี่เราม.5อะต้องเก็ยผลงาน ถ้าไม่อยากเข้ามหาลัย คงไม่ทำแบบนี้หรอก เรื่องแฟนซีเราปลงมากแล้วอะตอนนั้น พอมาตอนนี้เรื่องคัดเราว่าเราไม่ไหวแล้วอะมันท้อมันดูเหมือนตัวตลก มันดูเหมือนเขาแกล้งเรายังไงไม่รู้ ดูอคติในทุกเรื่อง ไม่ชอบเลย ไม่ชอบตัวเองนี่แหละ ทำไรไม่เคยจะได้ดีห่วยที่สุด ไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาเจอแต่ความผิดหวัง