เรียนไม่ตรงสาย แต่ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ได้แต่ยอมก้มหน้าก้มตาเรียนต่อไป ทำยังไงดีคะ
จุดเริ่มต้นคือเราสอบเข้าโครงการห้องเรียนพิเศษของรร.รัฐมาค่ะ ตอนนั้นคือมั่นใจมากว่าจะเข้าสายวิทย์ มาเรียนนี่แล้วไปต่อได้ดีแน่นอน ทั้งเรื่องโครงงานเรื่องการเรียน แต่อยู่ๆเราก็เริ่มรู้ทางตัวเองตอนปิดเทอมขึ้นม.5ค่ะ ตอนนั้นเรารู้ตัวแล้วว่าอยากไปต่อด้านสายศิลป์(ไม่ใช่สถาปัตย์นะคะ) เราเลยเริ่มพยายามวางแผนค่ะ ซึ่งฝีมือเราในตอนนั้นอยู่ในระดับที่โอเค เคยไปแข่งได้รางวัล เคยได้โชว์ผลงานในนิทรรศการโรงเรียนอยู่ค่ะ แต่เรารู้สึกว่ามันยังไม่อยู่ในระดับที่สามารถสู้กับคนอื่นได้ค่ะ เราเลยตัดสินใจจะฝึกจะเก็บพอร์ต ซึ่งมันไปชนกับช่วงม.5พอดีค่ะ
เราถามหลายๆคนมา ถามสิบคนก็ตอบสิบคนค่ะว่าม.5เรียนหนักสุดของช่วงม.ปลายแล้ว แล้วเราดันอยู่โครงการห้องเรียนพิเศษด้วย หนักกว่าเดิมหลายเท่าเลยค่ะ แล้วทีนี้เราแบ่งเวลาไม่ได้เลยค่ะ เราพยายามส่งแข่งเอง ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พยายามส่งพยายามพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆค่ะ ซึ่งเราก็ภูมิใจค่ะที่พาตัวเองก้าวข้ามหลายๆอย่างมาได้ แต่ปัญหาคือสิ่งที่เราทำมันชนกับเรื่องการเรียนค่ะ การบ้านก็มี ฝึกก็ต้องฝึกอยู่ตลอด งานแข่งก็ต้องหาต้องส่ง ไหนจะสอบ จะโครงงานอีก เทอมแรกเกรดเราเลยสไลด์ค่ะ ไปอยู่ที่3.69 เราโอเคค่ะ เพราะมหาวิทยาลัยที่เราจะเข้าส่วนใหญ่เขากำหนดไว้ว่าเกรดไม่ต่ำกว่า3ค่ะ(นอกเหนือจากนั้นคือ2.5) ซึ่งก็มีคนที่ไม่โอเคเรื่องเกรดเราอยู่ แต่เรื่องนี้เราจัดการได้ค่ะ
เทอมแรกผ่านไปเราก็เริ่มรู้แล้วค่ะว่าจะต้องปรับเวลายังไงเราถึงจะได้ประโยชน์สูงสุด แต่ปัญหาคือมันจะชนกับการเรียนแบบเต็มๆเลยค่ะ แบบใช้เวลาทุกนาทีให้คุ้มค่าให้ได้มากที่สุด ถ้าชนงานประกวดก็จะพยายามมุ่งทำงานประกวด อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ซึ่งเราก็แอบคิดเหมือนกันว่าคนอื่นจะโอเคมั้ย มันเหมาะสมรึป่าว แต่ก็ต้องทำค่ะเพราะเวลาเหลือแค่ปีเดียวแล้ว
ทุกๆคนคิดว่าไงคะ ที่เราทำมันเหมาะสมแล้วมั้ย หรือมีอะไรชี้แนะก็พิมพ์มาได้เลยค่ะ (อ่านแล้วเพิ่งเห็นว่าหัวข้อไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเลย คิดซะว่าเราถามละกันค่ะว่าเราปรับตัวแบบนี้โอเคมั้ยละกันค่ะ555665554445)
ปล. อยู่ๆก็อยากมาพิมพ์ระบายแบบแอบๆสอบถามเพราะวันนี้เราโดนครูจี้มาค่ะ แบบว่า เราไม่ได้มองครูปุ้บ ครูเรียกปั้บ เราก้มดูปุ้บ ครูเรียกปั้บไรงี้อ่ะค่ะ แถมโดนพูดด้วยว่าได้คณิตพื้นฐานเกรด3แค่คนเดียวในห้อง (เราเองก็เป็นมนุษย์ เราเองก็เจ็บเป็น
) แต่ก็ยอมรับค่ะว่าผิดที่ไม่ตั้งใจฟังเขาจริง แต่มาพูดกลางห้องแบบนี้ เราก็เขินเป็นค่ะ4455665434555 ทีหลังอย่านะคะ
เรียนไม่ตรงสาย แต่ทำได้แค่ทน
จุดเริ่มต้นคือเราสอบเข้าโครงการห้องเรียนพิเศษของรร.รัฐมาค่ะ ตอนนั้นคือมั่นใจมากว่าจะเข้าสายวิทย์ มาเรียนนี่แล้วไปต่อได้ดีแน่นอน ทั้งเรื่องโครงงานเรื่องการเรียน แต่อยู่ๆเราก็เริ่มรู้ทางตัวเองตอนปิดเทอมขึ้นม.5ค่ะ ตอนนั้นเรารู้ตัวแล้วว่าอยากไปต่อด้านสายศิลป์(ไม่ใช่สถาปัตย์นะคะ) เราเลยเริ่มพยายามวางแผนค่ะ ซึ่งฝีมือเราในตอนนั้นอยู่ในระดับที่โอเค เคยไปแข่งได้รางวัล เคยได้โชว์ผลงานในนิทรรศการโรงเรียนอยู่ค่ะ แต่เรารู้สึกว่ามันยังไม่อยู่ในระดับที่สามารถสู้กับคนอื่นได้ค่ะ เราเลยตัดสินใจจะฝึกจะเก็บพอร์ต ซึ่งมันไปชนกับช่วงม.5พอดีค่ะ
เราถามหลายๆคนมา ถามสิบคนก็ตอบสิบคนค่ะว่าม.5เรียนหนักสุดของช่วงม.ปลายแล้ว แล้วเราดันอยู่โครงการห้องเรียนพิเศษด้วย หนักกว่าเดิมหลายเท่าเลยค่ะ แล้วทีนี้เราแบ่งเวลาไม่ได้เลยค่ะ เราพยายามส่งแข่งเอง ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พยายามส่งพยายามพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆค่ะ ซึ่งเราก็ภูมิใจค่ะที่พาตัวเองก้าวข้ามหลายๆอย่างมาได้ แต่ปัญหาคือสิ่งที่เราทำมันชนกับเรื่องการเรียนค่ะ การบ้านก็มี ฝึกก็ต้องฝึกอยู่ตลอด งานแข่งก็ต้องหาต้องส่ง ไหนจะสอบ จะโครงงานอีก เทอมแรกเกรดเราเลยสไลด์ค่ะ ไปอยู่ที่3.69 เราโอเคค่ะ เพราะมหาวิทยาลัยที่เราจะเข้าส่วนใหญ่เขากำหนดไว้ว่าเกรดไม่ต่ำกว่า3ค่ะ(นอกเหนือจากนั้นคือ2.5) ซึ่งก็มีคนที่ไม่โอเคเรื่องเกรดเราอยู่ แต่เรื่องนี้เราจัดการได้ค่ะ
เทอมแรกผ่านไปเราก็เริ่มรู้แล้วค่ะว่าจะต้องปรับเวลายังไงเราถึงจะได้ประโยชน์สูงสุด แต่ปัญหาคือมันจะชนกับการเรียนแบบเต็มๆเลยค่ะ แบบใช้เวลาทุกนาทีให้คุ้มค่าให้ได้มากที่สุด ถ้าชนงานประกวดก็จะพยายามมุ่งทำงานประกวด อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ซึ่งเราก็แอบคิดเหมือนกันว่าคนอื่นจะโอเคมั้ย มันเหมาะสมรึป่าว แต่ก็ต้องทำค่ะเพราะเวลาเหลือแค่ปีเดียวแล้ว
ทุกๆคนคิดว่าไงคะ ที่เราทำมันเหมาะสมแล้วมั้ย หรือมีอะไรชี้แนะก็พิมพ์มาได้เลยค่ะ (อ่านแล้วเพิ่งเห็นว่าหัวข้อไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเลย คิดซะว่าเราถามละกันค่ะว่าเราปรับตัวแบบนี้โอเคมั้ยละกันค่ะ555665554445)
ปล. อยู่ๆก็อยากมาพิมพ์ระบายแบบแอบๆสอบถามเพราะวันนี้เราโดนครูจี้มาค่ะ แบบว่า เราไม่ได้มองครูปุ้บ ครูเรียกปั้บ เราก้มดูปุ้บ ครูเรียกปั้บไรงี้อ่ะค่ะ แถมโดนพูดด้วยว่าได้คณิตพื้นฐานเกรด3แค่คนเดียวในห้อง (เราเองก็เป็นมนุษย์ เราเองก็เจ็บเป็น