สำหรับเราคือ เรารู้ว่าตัวเองติดเชื้อ hiv ในวัย 20 ปลายๆได้เกือบเดือนแล้วค่ะ รู้สึกเหมือนชีวิตต่อจากนี้จะหาความสุขไม่เจอแล้ว อะไรที่เคยมองแล้วสวยงาม ก็ไม่สวยงามอีกแล้ว กระทบชีวิตในทุกๆด้าน จากความผิดพลาดของเราที่เลือกใครคนนึงเข้ามาในชีวิตเอง หลังจากเราเลิกรากันไป เราได้เจอคนใหม่ที่ดีกับเรามากจนคาดไม่ถึง แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่า มันสายไปเสียแล้ว เรามาเจอกันช้าไป ดีที่ยังไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง เราตรวจเจอก่อน แต่เรายังไม่ได้บอก แต่เลือกทางเดินที่จะปล่อยให้เขาได้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่า น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ส่วนสิ่งที่เสียดายอีกหลายๆอย่างที่ชีวิตนี้คงไม่ได้ทำอีกแล้วก็คือ
-บริจาคเลือดไม่ได้
-บริจาคร่างกายไม่ได้
-ทำประกันสุขภาพไม่ได้
-สักไม่ได้
-ไม่กล้าขึ้นเครื่องบิน ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเรารับยาต้าน
-มีครอบครัวไม่ได้ ยากที่ใครจะยอมรับ

สิ่งที่กังวลใจเรื่องอื่นๆ
-กังวลว่าคนที่ทำงานจะรู้

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะฮีลใจตัวเองยังไงให้ดีขึ้น รู้สึกว่าหรือการตายจะคือทางออกที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้ กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นแล้วก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร เพราะคงหาความสุขไม่เจอต่อจากนี้ เหมือนคนมีความลับตลอดเวลา อึดอัด เสียใจ ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว...