สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราอาจจะแค่อยากมาระบาย หรือ เผื่อเพื่อนๆที่มีลูกได้รับประโยชน์จากประสบการณ์ในวันเด็กของเรา และระวังในการเลี้ยงลูกของตัวเองนะคะ

เรื่องก็นานมากๆแล้ว แต่ความเจ็บปวดในจิตใจ และโรคทางจิตเวชยังต้องรักษาอยู่ จนตอนนี้อายุเราใกล้เลข 4 แล้ว


เราเกิดมาในครอบครัวที่มี พ่อ-แม่ เรา และ พี่ชาย อาศัยอยู่ด้วยกัน

ที่บ้านทำธุกิจ ก็จะมีลูกน้องบางคนที่มาอาศัยอยู่ในบ้านด้วย

เท่าที่จำความได้ พ่อกับแม่ต้องนำเราไปฝากคนโน้นคนนี้เลี้ยงตลอด ด้วยความที่ธุรกิจกำลังเติบโต ยุ่ง ไม่มีเวลา ตามที่เค้าบอก(แต่เฉพาะเราคนเดียวนะคะ)

สมัยนั้น คำพูดที่เราจะได้ยินเสมอๆ จากคนรอบข้างคือ เป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยงจากถังขยะ

แม้ว่าตอนนั้นเรายังเด็กมาก แต่เราก็รู้สึกว่า เราไม่ค่อยได้รับความรักเท่า ที่พ่อกับแม่ให้พี่ชาย เราไม่เคยได้รับคำชม แม้ว่าจะสอบได้คะแนนดีแค่ไหน ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่พี่จะได้รับคำชมเสมอๆ ทำให้เรากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ และมีนิสัยเรียกร้องความสนใจติดตามตัวมาจนโต (แต่ตอนนี้เราปรับนิสัยตรงนี้จนดีขึ้นมากแล้วค่ะ) เราจะโดนเฆี่ยน และดุด่ารุนแรงตลอด จนทำให้เราไม่กล้าที่จะเล่า และ ปรึกษาสิ่งต่างๆในชีวิตให้พ่อแม่ฟัง

เรื่องนี้ครั้งแรกเริ่มเกิดขึ้นตอนเราอายุเท่าไหร่ เราไม่สามารถจำความได้แน่นอน แต่ยังค่อนข้างเด็กมากๆ เราถูกลูกน้องที่บ้านไว้ใจมากๆ ของพ่อแม่ กระทำอนาจาร เค้าจะลากเราไปในห้อง และลูบไล้ไปเรื่อย ซึ่งเราตอนนั้นไม่รู้เรื่อง แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่ชอบ เราโดนแบบนี้เป็นประจำเกือบทุกๆวัน จนเราเริ่มเติบโตขึ้น ก็เริ่มรู้เรื่องขึ้น สิ่งที่เค้าทำก็เริ่มหนักขึ้นจนกลายเป็นการข่มขืน ต่อเนื่องกันนานหลายปี

เราไม่เคยบอกพ่อแม่ เรารู้สึกกลัว ไม่กล้าคุยเรื่องนี้กับคนที่บ้าน พ่อกับแม่ติดการพนัน จะต้องออกไปเล่นทุกวันๆ และเราต้องอยู่บ้าน ซึ่ง ลูกน้องคนนั้นก็อาศัยอยู่ที่บ้านด้วย เราร้องให้งอแงทุกครั้งที่ท่านจะไป แต่เรากลับโดนดุว่าจะร้องทำไม เราต้องอยู่กับชีวิตแบบนั้นจนสุดท้ายลูกน้องคนนี้ลาออกไป จึงได้หมดทุกข์ในข่วงนั้นสำหรับเรา

แต่แล้ว หลานชายทางฝั่งพ่อมาอยู่ด้วย ซึ่งเราเห็น และรู้จักกันมาแต่เล็กๆ แต่ครั้งนี้เค้าไม่ใช่คนที่เรารู้จักอีกต่อไป เราโดนข่มขืนจากหลานชายของพ่อ

เราแทบไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่เลย เนื่องจากออกไปข้างนอกตลอด กินเหล้า เล่นการพนัน กลับมาก็ดึก ส่วนเช้ามา เราก็ไปเรียน เวลาเรากลับจากโรงเรียน ทั้งสองออกไปแล้ว น้อยครั้งมากที่กลับมาจากโรงเรียนแล้วจะเจอท่านอยู่ที่บ้าน

พ่อแม่เราไม่เคยรับรู้เรื่องที่โรงเรียน ไม่เคยถามปัญหาชีวิต หรือให้คำปรึกษาใดๆเลย ไม่เคยแม้กระทั่งถาม ให้เงินไปโรงเรียนอย่างเดียว หรือแม้กระทั่งวันแม่ที่โรงเรียน แม่เราได้รับเลือกเป็นคุณแม่ดีเด่น... (เราคิดว่าเนื่องจากเรามีผลการเรียนดี และเข้าร่วมทุกกิจกรรม ไม่เคยเกเร)  วันนั้นแม่ไม่มาร่วมงาน แต่ส่งลูกน้องผู้หญิงให้มาร่วมงานแทน (โดยแม่เลือกที่จะไปโรงเรียนพี่ชาย) เราเสียใจและขายหน้าที่โรงเรียนมากๆ

วันหนึ่ง ช่วงเราอยู่ ม.5 เราอยู่โรงเรียนจนเย็น เพราะเตรียมกิจกรรมที่กำลังจะจัดขึ้น ฟ้าเริ่มมืด เราจึงขอตัวกลับบ้านก่อน มีเพื่อนคนนึงซึ่งเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1 บอกว่าเดี๋ยวเค้าจะไปส่งบ้าน ด้วยความที่ฟ้าเริ่มมืด และ ไว้ใจ เราจึงให้เค้าไปส่ง แต่เรากลับไม่ถึงบ้าน เราโดนเพื่อนร่วมชั้นข่มขืน เราตัดสินใจเป็นครั้งแรกว่า ครั้งนี้แหละที่เราจะพูดมันออกมา จะไม่ปล่อยเรื่องแบบนี้ไปอีกแล้ว เรากลับบ้านในวันนั้น ตั้งใจจะเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ แม่อยู่บ้าน เมื่อแม่เจอหน้าเรา ไม่ทันได้พูดอะไร แม่จับกระเป๋านักเรียนไปโยนกับพื้น ใช้เข็มขัดที่เราใส่ ตีฟาดเรา และพูดว่า แ ร ดหรอ กลับบ้านดึกดื่น มีแต่คน แ ร ด เท่านั้นที่กลับเวลานี้ ไม่เคยถามเหตุผลเราสักคำ

ณ เวลานั้น เรารู้สึกว่า บ้านไม่เคยเป็นที่ปลอดภัยสำหรับเรา รู้สึกตัวคนเดียว และ เป็นอีกครั้งที่เราเลือกที่จะเก็บความลับและความทรมานนี้ไว้กับตัว

ตั้งแต่นั้นมา เราพยามใช้ชีวิตให้จบๆมัธยมปลาย เพื่อที่ มหาลัย เราจะได้ออกจากบ้านหลังนี้ ไปหาที่เรียนไกลๆ และใช้ชีวิตเราเอง
หาเงินเอง เรียนจนจบ จนทำงาน
ตั้งแต่ช่วงมหาลัยนั้นมา เราออกมาอยู่คนเดียวจนถึงปัจจุบัน แค่กลับไปเยี่ยมเป็นบางครั้ง

เรากลายเป็นคนชอบทำร้ายตัวเอง ให้ตัวเองเจ็บเวลาเรื่องราวในอดีตย้อนมาทำร้ายเรา

กลายเป็นคนที่ กลัวสังคม ไม่ไว้ใจใคร จนมีปัญหาในการเข้าสังคม และ ใช้ชีวิต

กลายเป็นคนที่ไม่เอาครอบครัว โดนที่บ้านต่อว่า ว่าอกตัญญู บางครั้งเวลากลับไปบ้าน เราก็ตะมีพูดบ้างว่า เราจะไปเที่ยว ไปต่างประเทศกับครอบครัวแฟน แม่ก็จะโมโหว่า เรามันลูกไม่เอาครอบครัวตัวเอง ไม่พาพ่อแม่ไป จนเราปรี๊ดแตก และ พูดว่า แม่เคยรู้ย้างไหมว่าในอดีตเกิดอะไรขึ้นกับลูกคนนี้บ้าง

แม่กลับพูดว่า หุบปาก จะเอาเรื่องอดีตมาพูดทำไม ไม่อยากจะฟัง GUทำให้มึกเกิดมา GUก็ฆ่าได้เหมือนกัน


กับครอบครัวเรากลายเป็นไม่รู้สึกผูกพันธ์ หรือมีความรู้สึกพิเศษที่เป็นห่วง อยากดูแลใดๆเลย แต่เราก็ยังทำหน้าที่ลูก โดยโอนเงินให้บ้างช่วงวัยพิเศษ สั่งอาหารไปให้บ้าง แต่ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ไม่มีเลย

คนที่เราแคร์ กลับกลายเป็นครอบครัวของทางฝั่งสามี ที่เค้าดีกับเรามากๆ แม่สามีรักเราเหมือนเป็นล฿กสาวคนนึงของเค้า

ปัจจุบันเรายังต้องรักษาโรคซึมเศร้า กินยาตลอดจนถึงปัจจุบัน

เอาจริงๆ ก็ไม่รู้จะมาเล่าทำไม รู้สึกตัวเองแย่ที่ไม่รักครอบครัว แต่เราอยากให้เห็นอย่างนึงว่า
เรื่องล่วงละเมิดทางเพศ จากประสบการณ์ของเราทั้งหมด เกิดขึ้นจากคนใกล้ตัวทั้งหมด

เราไม่อยากให้เด็กคนไหนต้องมาเจอแบบเดียวกับเรา มันเป็นปม เป็นแผลทางจิตใจจนปัจจุบัน อยากให้พ่อแม่ช่วยกันระวัง คนใกล้ชิดก็ไม่สามารถไว้ใจได้นะคะ