เราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนกรุงเทพ และทำงานต่อที่นี่เลย ตอนนี้อยู่มาจะ 10 ปีแล้วค่ะ รู้สึกเหงามาก โดดเดี่ยว อ้างว้างมาก คือเราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่แยกทางกันตอนเราอยู่มหาลัย มันคือสิ่งที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย แต่เราเคารพการตัดสินใจของท่าน พอเราเรียนจบทำงานได้ประมาณ 4 เดือนกว่า พ่อเราเสียชีวิต (อ่อ ลืมบอกไปตอนพ่อแม่แยกทางกันประมาณ 2 ปี แม่เราได้แต่งงานใหม่) ตั้งแต่พ่อเสีย เรารู้สึกว่าเราโดดเดี่ยวเหลือเกิน ร้องไห้แทบทุกวัน จนตอนนี้พ่อเสียมา 4 ปีแล้ว เรายังนอนร้องไห้ บางวันไปทำงานนั่งอยู่เฉยๆ แค่นึกถึงน้ำตาก็ไหล ขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้ แต่เราไม่เคยเล่าให้แม่ฟังนะว่าเราเหงาแค่ไหน บางทีเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ เราไม่รู้จะพูดคุยกับใคร เพราะเราไม่มีพี่น้อง แม่ก็ทำงานทุกวัน เลิกงานก็เกือบเที่ยงคืน เราเลยไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปคุยกับท่าน มีคุยผ่านแชทบ้าง แต่มันไม่เหมือนการโทรคุยกัน นั่งเล่าทุกข์สุขกัน เรารู้สึกเหงา โดดเดี่ยวมากเลย จะโทรหาเพื่อนก็เกรงใจ เพื่อนๆก็แต่งงานมีครอบครัว มีลูกกันหมดแล้ว เราอยากมีใครสักคนที่เข้าใจเรา มาเติมเต็มความรัก ความอบอุ่น เติมในส่วนที่ขาดให้ แต่ไม่เจอใครเลย แฟนที่คบอยู่ เขาไม่เข้าใจเรา เขาอายุน้อยกว่า 2 ปี ปรึกษาอะไรไม่ได้เลย บางครั้งว่าเราเป็นตัวท๊อกซิก เอาแต่ปัญหาทุกข์ใจมาให้เขารับฟัง ทุกคน ในเมื่อเราไม่มีใครแล้ว การที่เราจะขอความรัก ความเอาใจใส่จากแฟน มันผิดมากหรอ เรามีแฟนเหมือนไม่มี (เรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เพราะศาสนาเราห้าม ต้องแต่งงานก่อน) เราจะ 28 แล้ว เราอยากแต่งงานมาก เพราะอยากมีใครสักคนคอยเคียงข้างกัน แต่เหมือนแฟนเราเขายังรักอิสระ เค้ายังออยากใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่ เรากับแฟนเหมือนไม่ใช่คนรักกัน เค้าไม่เคยมีคำพูดดีๆ หรือปลอบใจ ให้กำลังใจเวลาเราไม่สบายใจ แต่กลับกันเค้าไม่อยากรู้ ไม่อยากรับฟังเค้าไม่อยากรับรู้อะไรที่มันเป็นทุกข์ (มีแฟนเหมือนไม่มี มีแล้วเรายิ่งทุกข์กว่าเดิมอีก รู้สึกเป็นคนไร้ค่า เพราะเขาพูดตลอดว่าเราท๊อกซิก ชอบเอาเรื่องท๊อกซิกมาให้เค้าไม่มีความสุข) ตอนนี้เรารู้สึกทรมานมาก โดดเดี่ยวอ้างว้างไปหมด เลิกงานกลับห้องก็มาเจอแต่ห้องสี่เหลี่ยม อยู่คนเดียว ฟุ้งซ่านมาก เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วย เราไม่รู้จะจัดการตัวเองยังไงให้ไม่ทุกข์ เราแค่อยากมีความสุข อยากมีคนรักที่ดี ตอนนี้บ้านเราที่ต่างจังหวัดก็ปล่อยร้างมา ตั้งแต่พ่อเสีย ไม่มีใครอยู่ ถ้าเป็นคุณ คุณจะอยู่ได้ไม๊ อยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว อยู่กับความทรงจำเก่าๆที่เคยมีพ่อแม่อยู่ด้วยกัน แต่วันนี้เหลือแค่ตัวคุณ เราเคยถามแม่ว่า แม่ ถ้าลูกกลับมาอยู่บ้าน แม่มาอยู่กับลูกได้ไหม แม่ตอบกลับมาว่า วันนึงลูกต้องมีครอบครัว (แล้วถ้าหนูไม่มีละแม่ หนูต้องอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวใช่ไหม😭) คือตอนนี้เราไม่มีใคร เหลือแค่แม่ แต่เราเข้าใจแม่นะ มันไม่เหมาะสมถ้าแม่จะกลับมาอยู่บ้านของพ่อกับเรา เพราะแม่ก็มีสามีใหม่แล้ว (แม่เราไม่มีลูกนะ มีเราคนเดียว) เราอ้างว้าง อึดอัด เหงา โดดเดี่ยวมากๆ นอนร้องไห้เกือบทุกคืน มีใครอยู่ในสภาวะที่แย่แบบเราบ้าง