โบสถ์ที่เราหมายถึง คือ โบสถ์ที่เราไปทุกอาทิตย์ของเราเอง เราอยู่โบสถ์นี้มาได้เป็น10ปีแล้ว คนแรกที่มาเป็นยายของเรา ต่อมาก็แม่ แล้วก็มาก็รุ่นเรา บอกก่อนว่าเราเชื่อในพระเจ้า พระเยซูมาก แต่สิ่งที่เราไม่ค่อยชอบเลยคือ เราไม่ชอบสังคมโบสถ์ของเรา ที่เขาเหมือนชอบแซะ เราไม่ชอบ แล้วพวกผู้ใหญ่ก็ชอบถามคำถามที่น่าอึดอัด หรือชอบพูดเรื่องละเอียดอ่อนต่อหัวใจ มันเลยทำให้เราไม่อยากไปโบสถ์ ครั้งนึงถึงขั้นอยากออกจากการเป็นคริสไปเลย เรารู้สึกเราเหนื่อย บางทีเราก็ไม่อยากที่จะร่วมกิจกรรมอะไรด้วยเลย แต่ก็ชอบโดนแม่หรือพ่อบังคับ ครั้งนึงตอนเด็กๆ เราไม่อยากไปมาก ครั้งนึงเลย บอกไม่อยากไป ตอนนั้นจำได้เลย ว่าพ่อดุหนักมาก จนเรากลัวมาก พอเริ่มโตเราเริ่มเรียนเยอะ ทำกิจกรรม เราเลยอ้างเรื่องรร.เพื่อไม่ไปโบสถ์ให้ได้ แต่มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น บอกก่อนว่า บ้านของเราอยู่หมู่บ้านเดียวกับโบสถ์เลย ไปรร.ยังไงก็ต้องผ่านโบสถ์ทุกวัน ด้วยความที่แม่และพ่อเชื่อมาก ก็ย้ายมาอยู่ เลยทำให้เราก็ต้องมาอยู่ เรารู้สึกกดดันมาก เรากลัวมาก พ่อกับแม่เราก็เชื่อในพระคริสต์มากๆ พอเราเริ่มพูดถึง ความไม่ชอบไม่เชื่อ เขาก็จะเหมือนรีบบอกว่าคิดแบบนี้ไม่ได้ ไม่รับความเห็นเรา เราเคยมีความคิดจะคุยเรื่องนี้จิงจังกับแม่ แต่แม่เราชอบไม่พูดเรื่องของครอบครัวกับอาจารย์ที่โบสถ์ เรารู้อยู่แล้วเลยไม่เปิดใจคุยอะไรกับแม่อีกเลย เรากลัวว่าแม่จะเอาเรื่องเราไปพูด แล้วอีกเรื่องคือ พี่เรา ชอบพูดทำร้ายจิตใจเรามาก เวลา เราไม่ไปโบสถ์หรือทำท่าทีไม่อยากไปก็จะด่า พอแม่กลับมา ก็จะบอกต่อหน้าแม่ประมาณว่า ลูกบ้านนี้มันยังไง ไม่ไปโบสถ์บ้าง อะไรบ้าง เราทำได้แค่เงียบแล้วแอคไว้ให้เหมือนไม่สะทกสะท้าน แต่ความเป็นจริงเรา ทรมานมาก พูดตรงๆ เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก เหนื่อยขึ้นไปอีกที่เราไม่สามารถคุยเรื่องนี้กับใครได้เลย เราเลยคิดไว้ว่าจะทนอยู่แบบนี้ไปถึงม.6 แล้วเราจะย้ายไปเรื่องที่จังหวัดอื่นทันที เราสร้างกระทู้นี้มาเพื่ออยากถามความเห็นว่าควรจัดการกับการเป็นอยู่แบบนี้หรือ ควรทำยังไงดี เพราะถ้าทนแบบนี้ต่อไปจิงๆ เราอาจทนไม่ได้อีกเลยก็ได้