ท้าวความนะคะ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราอาศัยอยู่กับฝั่งพ่อ จนมีเหตุให้เราต้องย้ายมาอยู่กับแม่(พ่อแม่แยกทางตั้งแต่เด็กๆ)  พอเราย้ายมาอยู่กับแม่แม่มีแฟนใหม่*แค่แฟนนะคะไม่ได้มีครอบครัวใหม่หรือลูกด้วยกัน ตอนที่เราย้ายมาเราบอกว่าเราเป็นลูกของแม่ เขาอึ้งแล้วดูช็อคมากค่ะ หลังจากนั้นเขาก็ไปคุยกันจนแม่เราบอกเราว่าให้บอกวาาเราเป็นน้องเขาจะพยายามคุยกับแฟนเขา จนวันนึงมีเหตุการณ์ที่เราหลุดพูดแล้วเขาเข้ามาได้ยินพอดีเขาก็ถามเราด้วยความที่เราไม่รู้จะบอกอะไรเราเลยเลือกจะพูดความจริงทั้งหมดเขาก็ดูช็อคเหมือนเดิม จนไปๆมาๆคนในครอบครัวบอกว่าแฟนใหม่แม่เขาทำใจยอมรับไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็รับรู้ว่าเราคือน้องของแม่เราตลอด แม่เราคอยบอกเสมอว่าเขาจะค่อยๆบอกจนเวลาผ่ายไปหลายปีตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ แม่เราจะบอกทุกคนว่าเราเป็นน้องบอกญาติฝ่ายแฟนแม่ตลอด สรุปคือถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวเราไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าเราเป็นลูกของแม่ บางทีเราพยายามเข้าใจเหตุผลต่างๆนาๆแต่เราก็น้อยใจทุกครั้งที่เราไม่สามารถเรียกแม่เราว่าแม่ได้ เราจะเรียกแม่ตอนที่แฟนแม่ไม่อยู่ แต่แม่เราและแฟนเขาดูแลเราดีทุกอย่างเลยนะคะอยากได้อะไรอยากกินอะไรก็พาไปหมด แต่สิ่งที่เราต้องการคือเราอยากให้แม่บอกกล้าพูดกับคนอื่นว่าเราเป็นลูกค่ะ เหมือนเราจะดูเอาแต่ใจงี่เง่านะคะที่ไม่ทำความเข้าใจกับเหตุผลของเขา แต่เราก็มีความรู้สึกเหมือนกัน เราอยากมีแม่ที่เรียกแม่ได้แบบคนอื่นๆ ทุกครั้งที่แฟนเขารู้อะไรพวกนี้จะมีปัญหาตลอดจนบางทีเราไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลยค่ะ คนในครอบครัวเราคอยพูดกับเราเสมอว่าผู้ใหญาก็มีเหตุผลของเขาเราพยายามทำใจยอมรับมาตลอด จากวันที่เราย้ายมาอยู่กับแม่จนถึงวันนี้ก็6-7ปีแล้วค่ะ จนบางทีทีเรารู้สึกไม่กล้าพูดเรากลัวว่าเขาต้องเลือกแล้วเขาจะไม่เลือกเรามากกว่ามั้งคะ