หากมีเนื้อหาไม่เหมาะสมหรือรุนแรงอย่างไรก็ขอโทษนะคะ

ในช่วงป.4 เราโดนผญคนนึงซึ่งไม่ใช่แม่นะคะ เราโดนดุ โดนด่า บ่อยพอสมควรคำหยาบคายเหล่านั้นมันกระทบต่อจิตใจเรามากๆเราชอบไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำเป็นประจำคำด่าเหล่านั้นมักมาด้วยเหตุผลเล็กๆเช่น กวาดบ้านไม่สะอาดหรือเก็บของไม่เป็นที่แค่นิดเดียวจริงๆค่ะ เราก็โดนด่ามาแรงมากๆคำด่าเหล่านั้นมักมาพร้อมกับการทำร้ายร่างกายค่ะเราอธิบายอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย พอเราเริ่มโตเลยขอไปนอนบ้านพ่อช่วงปิดเทอมเพราะเราคิดถึงพี่ๆน้องๆแต่เขาก็บอกให้อยู่กับเขา จนเราทักไปขอพ่อพ่อเลยขอให้เขาเลยยอม พอขึ้นป.5 ทุกอย่างเพอร์เฟคสุดๆแต่เรื่องเดิมๆยังมีอยู่เล็กน้อยช่วงเดือนตุลาพ่อชองเราได้จากไปเพราะสาเหตุไฟช็อตค่ะตอนนั้นเรากับผญคนนนั้นได้รีบมุ่งตรงไปที่รพ เราไม่กล้าเข้าไปดู ศ. เลยแม้แต่น้อยเราได้แต่นั่งร้องไห้หนักมากๆเราและครอบครัวก็จัดงานนู้นนี่นั่นจนเสร็จหมด ทุกอย่างก็ไปได้ดีแต่เรื่องเดิมๆก้กลับมาเราโดนทำร้ายร่างกายบ่อยมากๆ ช่วงเราขึ้นป.6 เราเริ่มมีหน้าม้าเพราะคิดว่ามันสวยค่ะ555 แต่พอผ่านมานานๆ คนในครอบครัวแต่ละคนเริ่มพูดว่า  ไม่เห็นเข้ากับเบ้าหน้าเลยทุเรศ ซึ่งมันตัดความมั่นใจเรามากๆ แต่เราเลือกที่จะไม่ฟังค่ะผ่านมาหลายๆเดือนคนในบ้านเริ่มพุดกันว่าจะเอาเราเข้าทหารเรือเพราะใส่แล้วชุดมันสวยมากๆซึ่งเราก้ได้แต่ยิ้มอ่อนๆและส่ายหน้าแต่ในใจคือจะร้องแล้วววจนพี่ชายคนกลางเราพูดขึ้นมาว่า ถามมันก่อนมั้ยไม่ใช่จะไปบังคับมัน ซึ่งในใจเราคืออบอุ่นมากๆ แต่ช่วงปัจจุบันเรายังคงทะเลาะกับผญคนนั้นอยู่ตลอดเขาชอบหาเรื่องมาด่าซึ่งเราเบื่อมากๆแต่ก้ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว เราไม่รู้ว่าด้วยความโตรึป่าว เวลาเราอยู่กับคนในบ้านช่วงนี้เริ่มหงุดหงิดคนรอบข้างตลอดแบบไม่มีเหตุผลเลยสักนิด  เรามักจะโดนไล่ออกไปอยู่ตลอดเราเคยคิดที่จะไปจริงๆแล้วด้วย แต่ยังคงมีพี่ชายชุดขึ้นมาโดยตลอด 

ขอบคุณที่ฟังเด็กวัย12คนนี้เล่าจนจบนะคะพึ่งเขียนครั้งแรกTT