ชีวิตของผมในทุกวันนี้ ทุกอย่างราบเรียบมาก
การงานก็อยู่ตัว แต่ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเพิ่งย้ายมหาวิทยาลัย
เพื่อนที่พึงมีในวันนี้กลายเป็นองค์อินทรวายุภักษ์หรือโจ้
องค์อินทรภูตวัฒนาหรือเบิ้ม (ผมตั้งชื่อเล่นให้เขาเอง) และ
องค์อธิวัฒน์อัศดาหรือแมน (ชื่อเล่นนี้ ผมก็ตั้งให้เขา)
ชื่อผมเอง ศักดิ์สิทธิ์ เรียกสั้น ๆ ส่าสิตก็แล้วกัน
งั้นเรา 4 คนก็มีกันอยู่แค่นี้ในตอนนี้คือสิต โจ้ เบิ้มและแมน

หลายคนอาจกำลังคิดว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ไปทำไม
สำหรับผมกับพ่อ มันชัดเจนมากว่าเรารอวันตายในวันเดียวกัน
เพื่อจะไปสถิตที่ป่านูเปีย ข้อห้ามสำคัญคือห้ามฆ่าตัวตาย
จึงได้แต่รอเท่านั้น ผมเคยสงสัยว่าทำไมเราถึงไม่สามารถกำหนดวันตายเองได้
คำตอบจากป่านูเปียก็คือการตายของแต่ละคนมีที่มาที่ไปต่างกัน
บางคนตายเมื่อถึงเวลาที่เหมาะควร
บางคนตายเมื่อทุกจักรวาลสรุปว่าเขาไม่ควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
บางคนตายด้วยเหตุปัจจุบันทันด่วน
สิ่งเดียวที่ผมขอได้คือผมกับพ่อจะได้ไปพร้อมกัน แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้ว

โลกทุกวันนี้สำหรับผมก็คือโฮโลแกรม เป็นวิมานมายา
ไม่มีอะไรจริงสักอย่าง สิ่งที่เราทำได้ก็แทบน้อยนิด
ทุกอย่างเต็มไปด้วยเกม ซึ่งเป็นเกมที่แทบไม่มีคุณค่าใด ๆ
ทุกวันนี้ผมห่างไกลจากโลกโซเชียลมาก
โลกเดียวที่ยึดติดคือป่านูเปีย ทุกวันนี้ผมโชคดีมากที่เดินทางไปได้โดยง่าย
แถมยังมีเพื่อนที่เข้าใจผมมากอย่างโจ้ เบิ้มและแมน
แค่นี้ผมก็อยู่ในโลกนี้ได้แล้ว แต่เป็นแค่การอยู่เพื่อรอเวลา
ผมกับพ่อมีจุดหมายที่ชัดเจนและแทบจะพุ่งเป้าไปยังจุดนั้น

คนจำนวนมากในหลายจักรวาลก็พุ่งเป้าไปยังจุดนั้น
ทุกคนคือเครือข่ายป่านูเปีย
ถึงแม้ว่าจักรวาลที่ 971 ก็ยังมีความวุ่นวายในหลาย ๆ ที่
แต่ที่ป่านูเปียนี่ วางใจได้ ผมจะได้เจอแต่คนที่เข้าใจผม
ได้รับความจริงใจ ไม่มีการแบ่งแยก มีแต่การให้เกียรติ
นี่แหละคือสถานที่ ๆ ผมพึงปรารถนา
เมื่อเราหาที่ชอบ ๆ เจอแล้ว การดำรงอยู่มันก็มีความหมายขึ้นมา

งานหนึ่งที่ผมรับมาคืองานปราบผีในหอพักนักศึกษา
จริง ๆ ไม่ได้ไปปราบหรอก แค่ไปทำความเข้าใจเขา
เผื่อจะได้เพื่อนเพิ่ม แต่แน่นอนว่าผีบางตัวก็เป็นเพื่อนกับเราไม่ได้
พอผมไปขุดคุ้ยเรื่องราวของผีในหอพักฯ ผมแปลกใจมาก
เพราะมันมากมายกว่าที่ผมคิด ผมคงต้องโฟกัสเป็นรายตัวไป

ผีตัวแรกที่น่าสนใจมาก ๆ คือผีนักศึกษาชาย
ผีตนนี้รบกวนนักศึกษาเป็นอย่างมาก
น่าแปลกใจที่มีนักศึกษาจำนวนมากเห็นเขา
ตอนที่เขาปรากฏตัว ทุกคนจะเห็นเขาค่อย ๆ ไต่ขึ้นตึก
ในชุดนักศึกษา การไต่ในลักษณะนี้จะคล้ายสไปเดอร์แมน
เขาจะไต่ตึกไปเรื่อย ๆ พอสูงจนถึงระดับหนึ่ง
ก็จะหงายท้องปล่อยให้ตัวเองตกลงมา
ตอนตกลงมาก็จะมีเสียงดังมาก แล้วสักพักก็จะไต่ตึกต่อ
หลังจากนั้นก็จะทำแบบเดิม

ปัญหาก็คือในแต่ละคืนจะไต่ตึกไม่ซ้ำกัน
ผมฟังแล้วยังงงว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น
ที่หอฯเองมีตั้ง 12 ตึกที่วางสลับฟันปลากัน
เป็นหอพักชาย 6 ตึกและหอพักหญิง 6 ตึก
บางคืนก็ไต่ตึกช้ามาก บางคืนก็ไต่ตึกแบบเร็วมาก
แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว พฤติกรรมการไต่ตึกของเขาก็ทำให้ทุกคนกลัวกันหมด
นี่แค่ผีตนเดียวนะครับ จากผีที่ปรากฏที่หอฯจำนวนมาก

คืนหนึ่งผมไปค้างที่หอฯ ผมชวนโจ้ เบิ้มและแมนไปด้วย
พอได้เวลา ผมเตรียมถอดจิตก่อนเลย แล้วเหาะออกมาด้านนอกทั้ง 4 คน
เพื่อดูว่าคืนนี้ เจ้าผีจะไต่ตึกไหน
เรา 4 คนเหาะวนกันพักนึง จึงเห็นเขาอยู่ตรงตึกที่ 7 กำลังไต่ขึ้น
ผมจึงให้แมนไปยืนรอตรงชั้นสูงสุดที่เขากำลังจะไต่ขึ้น
พอเขาไต่ขึ้นมาจนเห็นแมน เขาดันไต่ลงเฉยเลย
พอไต่ลง ผมให้เบิ้มไปยืนดัก เขาไม่รู้จะหนีไปไหน
ผมเลยให้โจ้ตามจับมา ผีตนนี้ดันหนีโจ้โดยเลือกไต่วนรอบตึก
ไต่วนอยู่ตรงกลางตึกพอดี ทำให้เราต้องดักเขาทั้ง 4 ทิศคือ
ซ้าย ขวา บน ล่าง แล้วกระชับพื้นที่เข้ามา
พอเขาจะปล่อยตัวลงมา พวกเราก็จับเขาไว้
เขาตะโกนเสียงดัง

"มายุ่งกับกูทำไม"

หน้าตาเขาบูดเบี้ยว เต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน