รักในแบบของผม
โลกนี้สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือ “ความไม่แน่นอน” หากมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในชีวิต สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดคือ ตั้งสติและหาทางอยู่กับมันให้ได้ ผมธนาคนที่กลัวการเปลี่ยนแปลงเพราะกลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นปี 3 ผมเรียนวิศวะกรรมไฟฟ้า ผมได้เปิดใจลองคบกับวาซานซึ่งเขาก็เรียนมหาลัยเดียวกันกับผม วาซานเขาเป็นคนที่เพื่อน ๆ ให้ฉายาว่าเป็นสุภาพบุรุษเพราะด้วยความที่เขาโตมาในครอบครัวที่เพียบพร้อม จึงหล่อหลอมทำให้เขาเป็นคนที่เทคแคร์ ใส่ใจคนรอบข้างอยู่เสมอ โดยเฉพาะกับผมเขาจะดูแลใส่ใจเป็นพิเศษเพราะผมเป็นคนที่ขี้ลืมมาก ๆ ผมลืมวันสำคัญของผมกับเขา คือวันครบรอบ 1 ปี ผมกับวาซานผ่านอะไรด้วยกันมาค่อนข้างเยอะ จึงทำให้ผมกับวาซานคบกันไปได้เรื่อย ๆ ด้วยความสบายใจ วาซานนั่งยองๆ ลงเก็บของเขากำลังจะย้ายออกจากห้องนี้แล้วปี 4 เทอม 1 ของเขาจบลงพร้อมกับการฝึกงานที่ตามมาติดๆ เขาย้ายกลับไปอยู่บ้านเพราะได้ที่ฝึกงานที่ไม่ไกลมาก ผมว่ามันน่าใจหายน่าใจหายพอๆ กับตอนที่ผมลืมวันสำคัญของผมกับเขา หรือพอ ๆ กับตอนที่รู้ตัวอีกทีก็ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้ว ผมนั่งลงข้างๆ เขา ช่วยเขาเรียงหนังสือและชีทเรียนที่ไม่ได้ใช้แล้วลงในกล่องเพื่อเตรียมส่งต่อให้น้องรหัส ผมชะงักเมื่อมีโพลารอยด์ใบเล็ก ๆ ปิวลงมาจากกองเอกสารมันเป็นภาพของขุนสมัยเป็นหลีดกำลังฉีกยิ้มลูกหมาให้กล้องขณะทำท่าขึ้นมือไปด้วย “ชอบเวลายิ้มมากเลยรู้ปะ ยิ้มเหมือนเอาความสุขทั้งโลกมากองไว้ตรงหน้าเลย” ผมนั่งนิ่ง มองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย จู่ ๆ ก็นึกถึงประโยคจากนวนิยายรักที่เคยไปนอนอ่านในห้องของน้องสาวคนตรงหน้าทำให้เห็นประโยคเลี่ยน ๆ นั้นดูไม่เกินจริงเลยสักนิด ผมไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่าว่าผมแพ้ตาหยีของเขามากแค่ไหน ไม่รู้ว่าเขาจะรู้บ้างไหมว่าทุกครั้งที่เขายิ้มเขาครอบครองโลกของผมได้ทั้งหมดจริง ๆ “ยิ้มเหมือนเอาความสุขทั้งโลกมากองไว้ตรงหน้า” เพราะถ้า “ความสุข” ที่กองอยู่ตรงหน้าเขามันหมายถึงตัวผม ผมก็คงเป็นความสุขที่ภักดีกับเขาหมดแล้วทั้งตัวและหัวใจ เขาเป็นคนที่คุยกับใครไม่ค่อยเก่งแต่ยิ้มง่ายเขาที่คอยอวยพรให้ผมมีวันที่ดีในทุกเช้า เขาที่ดูแลเพื่อนและครอบครัวผมได้ดีราวกับเป็นคนสำคัญของตัวเอง เขาที่ไม่ใช่แค่แฟนแต่ยังเป็นเพื่อนคนสำคัญ เขาที่ยอมรับผมได้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ที่ทำผิดพลาดและเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง เขาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าการตกหลุมรักไม่ใช่เรื่องยากและไม่ว่าจะมองย้อนกลับไปกี่ครั้งก็ยังรู้สึกโชคดีที่ได้มีเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตวัยรุ่นที่สวยงาม เขาที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลยในการทำให้ผมมีความสุข
ไม่มีใครไม่กลัวการเปลี่ยนแปลงผมเคยกลัวอะไรหลายๆ อย่างในความสัมพันธ์ กลัวว่าจะรักขุนไม่ได้ในแบบที่ขุนรักผม กลัวการเริ่มต้นเพื่อพบว่าสุดท้ายแล้วเราต้องจบกันอยู่ดี กลัวทุกอย่างมันจะยาก กลัวว่าตัวเองจะรักไม่ได้ดีพอแต่เขาทำให้ผมเข้าใจว่าเราไม่จำเป็นต้องกลัวการแตกสลาย เพราะทุกการเติบโตทำให้ชิ้นส่วนในใจเราหล่นหายไปอยู่แล้ว เราไม่มีทางเป็นเราคนเดิมไปได้ตลอดทุกช่วงเวลาของชีวิตเพียงแค่มีเขาอยู่ตรงนี้ ผมก็พร้อมจะโตขึ้นเพื่อเป็นต้นหลิวที่รักคุณเขาเสมอไป
รักในแบบของผม
โลกนี้สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือ “ความไม่แน่นอน” หากมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในชีวิต สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดคือ ตั้งสติและหาทางอยู่กับมันให้ได้ ผมธนาคนที่กลัวการเปลี่ยนแปลงเพราะกลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นปี 3 ผมเรียนวิศวะกรรมไฟฟ้า ผมได้เปิดใจลองคบกับวาซานซึ่งเขาก็เรียนมหาลัยเดียวกันกับผม วาซานเขาเป็นคนที่เพื่อน ๆ ให้ฉายาว่าเป็นสุภาพบุรุษเพราะด้วยความที่เขาโตมาในครอบครัวที่เพียบพร้อม จึงหล่อหลอมทำให้เขาเป็นคนที่เทคแคร์ ใส่ใจคนรอบข้างอยู่เสมอ โดยเฉพาะกับผมเขาจะดูแลใส่ใจเป็นพิเศษเพราะผมเป็นคนที่ขี้ลืมมาก ๆ ผมลืมวันสำคัญของผมกับเขา คือวันครบรอบ 1 ปี ผมกับวาซานผ่านอะไรด้วยกันมาค่อนข้างเยอะ จึงทำให้ผมกับวาซานคบกันไปได้เรื่อย ๆ ด้วยความสบายใจ วาซานนั่งยองๆ ลงเก็บของเขากำลังจะย้ายออกจากห้องนี้แล้วปี 4 เทอม 1 ของเขาจบลงพร้อมกับการฝึกงานที่ตามมาติดๆ เขาย้ายกลับไปอยู่บ้านเพราะได้ที่ฝึกงานที่ไม่ไกลมาก ผมว่ามันน่าใจหายน่าใจหายพอๆ กับตอนที่ผมลืมวันสำคัญของผมกับเขา หรือพอ ๆ กับตอนที่รู้ตัวอีกทีก็ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้ว ผมนั่งลงข้างๆ เขา ช่วยเขาเรียงหนังสือและชีทเรียนที่ไม่ได้ใช้แล้วลงในกล่องเพื่อเตรียมส่งต่อให้น้องรหัส ผมชะงักเมื่อมีโพลารอยด์ใบเล็ก ๆ ปิวลงมาจากกองเอกสารมันเป็นภาพของขุนสมัยเป็นหลีดกำลังฉีกยิ้มลูกหมาให้กล้องขณะทำท่าขึ้นมือไปด้วย “ชอบเวลายิ้มมากเลยรู้ปะ ยิ้มเหมือนเอาความสุขทั้งโลกมากองไว้ตรงหน้าเลย” ผมนั่งนิ่ง มองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย จู่ ๆ ก็นึกถึงประโยคจากนวนิยายรักที่เคยไปนอนอ่านในห้องของน้องสาวคนตรงหน้าทำให้เห็นประโยคเลี่ยน ๆ นั้นดูไม่เกินจริงเลยสักนิด ผมไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่าว่าผมแพ้ตาหยีของเขามากแค่ไหน ไม่รู้ว่าเขาจะรู้บ้างไหมว่าทุกครั้งที่เขายิ้มเขาครอบครองโลกของผมได้ทั้งหมดจริง ๆ “ยิ้มเหมือนเอาความสุขทั้งโลกมากองไว้ตรงหน้า” เพราะถ้า “ความสุข” ที่กองอยู่ตรงหน้าเขามันหมายถึงตัวผม ผมก็คงเป็นความสุขที่ภักดีกับเขาหมดแล้วทั้งตัวและหัวใจ เขาเป็นคนที่คุยกับใครไม่ค่อยเก่งแต่ยิ้มง่ายเขาที่คอยอวยพรให้ผมมีวันที่ดีในทุกเช้า เขาที่ดูแลเพื่อนและครอบครัวผมได้ดีราวกับเป็นคนสำคัญของตัวเอง เขาที่ไม่ใช่แค่แฟนแต่ยังเป็นเพื่อนคนสำคัญ เขาที่ยอมรับผมได้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ที่ทำผิดพลาดและเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง เขาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าการตกหลุมรักไม่ใช่เรื่องยากและไม่ว่าจะมองย้อนกลับไปกี่ครั้งก็ยังรู้สึกโชคดีที่ได้มีเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตวัยรุ่นที่สวยงาม เขาที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลยในการทำให้ผมมีความสุข
ไม่มีใครไม่กลัวการเปลี่ยนแปลงผมเคยกลัวอะไรหลายๆ อย่างในความสัมพันธ์ กลัวว่าจะรักขุนไม่ได้ในแบบที่ขุนรักผม กลัวการเริ่มต้นเพื่อพบว่าสุดท้ายแล้วเราต้องจบกันอยู่ดี กลัวทุกอย่างมันจะยาก กลัวว่าตัวเองจะรักไม่ได้ดีพอแต่เขาทำให้ผมเข้าใจว่าเราไม่จำเป็นต้องกลัวการแตกสลาย เพราะทุกการเติบโตทำให้ชิ้นส่วนในใจเราหล่นหายไปอยู่แล้ว เราไม่มีทางเป็นเราคนเดิมไปได้ตลอดทุกช่วงเวลาของชีวิตเพียงแค่มีเขาอยู่ตรงนี้ ผมก็พร้อมจะโตขึ้นเพื่อเป็นต้นหลิวที่รักคุณเขาเสมอไป