เรามีความไม่เข้าใจเเฟนเป็นซึมเศร้า เพราะส่วนตัว เพื่อน ญาติพี่น้อง ไม่มีใครเป็น คบกันมา4ปี เราเป็นคนมองโลกในเเง่ดี ปรับตัวเก่ง เเละเป็นคนไรค่อยคิดมาก เลยพยายามคอยช่วยเป็นกำลังใจ ซับพอตมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไปอยู่เป็นเพื่อนเวลาเรามีวันหยุดตลอด คอยพาไปเที่ยว กินอะไรอร่อยๆ เปิดหูเปิดตา เพื่อเป็นกำลังใจให้เเฟนให้หายจากโรคซึมเศร้า สุดท้าย เขาหยุดยามาได้เกือบครึ่งปี หลังๆตอนงานยุ่งๆเขา ช่วงเดือนเเรกก็มีอารมณ์เหวี่ยง ซึ่งเราก็คิดว่าเป็นเพราะกินยามา10ปีคงต้องค่อยๆปรับตัว เขาก็ปรับตัวต่อไปอีกซักหลายเดือนเราก็ว่าน่าจะโอเคเพราะไม่ได้กินมาครึ่งปีได้ พองานยุ่งล่าสุดเขานอยด์อีกเเล้วโทรไปคุยกับพ่อเเม่เเละสุดท้ายบอกเราว่าจะกลับไปหาหมอกินยาใหม่ เรานี่รู้สึกเหมือนความพยายามที่เราทำมามันหายไปเลย เราก็รู้สึกผิดหวังที่เหมือนตัวเขาไม่พยายามที่จะหายจากมัน (เรารู้ว่ามันคงเป็นความคิดที่เเย่มาก ที่คิดเเบบนี้กับคนเป็นโรคนี้) สารภาพเลยว่าเราไม่เข้าใจโรคนี้ เเละคนปกติเวลามีอาการเครียด ก็หาทางระบายเเละจัดการออกมาในทางของตัวเองก็เป็นเรื่องปกติ บางคนออกกำลังกายหนัก บางคนร้องไห้ บางคนกิน บางคนต้องพูดคุยกับเพื่อน เเต่เขายอมรับว่าต้องกินยาเพื่อที่จะกดเเละคงความอารมณ์ปกติไว้