ตอนนี้ผม ก็อายุ 28 ปีแล้ว แต่ไม่คิดที่จะมีทรัพย์สินเป็นชิ้นเป็นอันเลย

ผมไม่อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ก็เน้นเช่าห้อง ไม่ชอบก็แค่ย้าย ไม่อยากซื้อของใช้ เครื่องใช้ไฟฟ้ามาใช้ ทั้งๆที่งบประมาณมันก็พอจะซื้อทุกอย่างได้ สัมภาระที่ผมมีทั้งหมดในตอนนี้ มันสามารถยัดลงในกระเป๋าเดินป่าขนาด 55 ลิตร ได้เพียงใบเดียว

มันยากที่จะอธิบายให้ใครเข้าใจนะครับ เพราะทางครอบครัวผมก็ไม่ได้อบอุ่นสักเท่าไหร่ สมัยเด็กๆพ่อแม่แยกทางกัน แต่ผมเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่คนเดียว มีสัมภาระติดตัวให้น้อยที่สุด เพื่อสะดวกกับการดูแล และเผื่อจะได้ย้ายที่อยู่อาศัย มันมีความคิดที่ว่าไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิตเลย พ่อแม่อยู่กันมาเกือบ20ปี ยังเลิกกัน ภาพที่เห็นมันน่าเศร้านะครับ ต่างคนต่างเก็บข้าวของที่ร่วมกันสร้างมา ของทุกๆชิ้นมันมีเรื่องราว เพราะสมัยนั้นราคาจะแพงมากจะซื้ออะไรต้องปรึกษากันก่อน ต่อจากนั้นมา พวกท่านทั้งสองก็เป็นคนเลิกสะสมของใช้ในบ้านไปเลย รวมทั้งผมที่รับรู้เหตุการณ์นั้นด้วย

 
แล้วมันก็เกิดปัญหาขึ้นจริงๆครับ ผมถูกคนคุยบอกเลิก โดยเธอให้เหตุผลว่า ผมใช้ชีวิตแปลกประหลาดเกินไป

พอจะมีแนวคิดแบบไหน ที่จะไม่ให้เรื่องเหล่านี้ กลับมากระทบชีวิตในปัจจุบันบ้างครับ