สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิงคนนึงอายูก็ 35+ แล้วละค่ะ แต่งงานมานานแล้ว แต่ชีวิตหลังแต่ก็ไม่ได้สวยงานเหมือนครอบครัวอื่นๆ เท่าไร แฟนเราก็ดีนะคะ เขาก็รักเรา ดูแลเรา ไม่เคยนอกใจเรา อยู่เหมือนเป็นคู่ชีวิตคนนึงเลย แต่ช่วงนี้เรามีเรื่องที่ทุกใจมากๆ จริงๆ ต้องบอกว่า เหนื่อยและซึมเศร้ามานานหลายปีแล้วค่ะ แต่วันนี้เราเพิ่งแท้งลูกไป เราก็เลยรู้สึกเครียด นอยมาก ไม่มีใจจะทำงานเลย เราแค่อยากหาที่ระบาย เรามีเพื่อน มีแฟน มีพ่อแม่ก็จริง แต่เราก็รู้สึกไม่อยากเล่าอะไรมาก เราไม่อยากเอาเรื่องทุกข์ใจไปใส่คนอื่น สถานะการ์ณตอนนี้ดูเหมือนคนรอบตัวไม่ค่อยมีความสุขเลย เพื่อนเราก็ตกงาน บางคนมีงานแต่ก็โดนกดขี่จากงานพ่อแม่เราก็ทะเลาะกัน แฟนเราก็เครียดกับงาน ที่ทำงานเราก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เราต้องพยายามทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเราสบายดี แต่ในใจเราเจ็บปวดมากเลยค่ะ 

ขอเริ่มเลยละกันนะคะ เราคือคนนึงที่มีความฝันว่า เราอยากไปเรียนต่างประเทศ ถ้าไปกับแฟนได้ก็ดีมากเลย แต่ถ้าไม่ได้ไป เราอยากมีลูก มีบ้านสำหรับครอบครัวเราสำหรับ 3 คน ความฝันเรามีเท่านี้แหละค่ะ 2-3 เรื่อง แต่เราพบว่า การแต่งงานของเรา ทำให้เราไม่ได้ตามฝันซักอย่างเลย

เรื่องมีบ้าน ตอนแรกเราตั้งใจกับแฟนว่าจะอยู่ ตจว เป็นบ้านเกิดแฟน ตอนนั้นเรากับแฟนทำงานอยู่ที่จังหวัดนั้น แล้วเราก็คุยกันว่าเราจะซื้อบ้าน แล้วเราจะมีลูกด้วยกัน แฟนก็โอเค แต่ปัญหาคือ บ้านที่เราจองด้วยกัน พ่อแม่แฟนไม่ชอบ ไม่ชอบทุกอย่างเลย ทำเลไกลเมือง หลังเล็ก ไม่ชอบ แค่เข้าไปดูก็อีดอัดแล้ว ตินั้น ตินี่ ติไปหมด เนื่องจากว่าพวกเขามีความคิดว่า บ้านของเรา เราต้องสร้างด้วยตัวเอง การไปซื้อโครงการหมูบ้านจัดสรรวัสดุไม่ดี ส่วนกลางไม่ดี นิติไม่ดี แต่ตอนนั้นงบเราน้อย ตัวเลือกเราก็ได้เท่านี้ แล้วก็กะว่าถ้าอีกหน่อยมีกำลังทรับก็ค่อยขยับขยาย หาที่ใหม่ที่ดีขึ้น แล้วขายที่เก่าหรือปล่อยเช่า แต่พ่อแม่แฟนก็ไม่ยอม แต่เราก็ยืนยันกับแฟนว่าเราจะซื้อ เราก็ทำเรื่องจองไปแล้ว สุดท้าย พ่อแม่แฟนใช้จังหวะที่เราไม่อยู่แอบพาแฟนไปทิ้งเงินจองแล้วไปซื้อที่ดินที่พ่อแม่ชอบไปทำสัญญาอะไรเรียบร้อย ติดต่อธนาคารเรียบรอยเลย แล้วให้พวกเราไปหาช่างมาสร้างบ้านแล้วคุมงานเอง พอเรารู้เรื่องเท่านั้น เราโกรธมาก เราแทบเป็นลม เราทะเลาะกับแฟนหนักมากที่ทำอะไรแล้วไม่ปรึกษาเรา การซื้อที่สร้างบ้านโดยการจ้างผู้รับเหมามันเป็นอะไรที่แย่มากๆ แต่พ่อแม่แฟน (พ่อแม่เราด้วย) กลับเอาแต่บอกว่า ถ้าเราใส่ใจและพยายาม 6 เดือนก็เสร็จ เขาให้เหตุผลว่า เขาอยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด ซึ่งพ่อแม่เราก็พลอยเห็นด้วย เราจึงต้องยอมรับเงื่อนไขนี้แบบจำยอม มันถอยไม่ได้แล้ว และตอนนี้ก็ผ่านมา 6 ปีแล้วบ้านยังไม่เสร็จเลยค่ะ บริษัทที่เราจ้างมาเขาทิ้งงานเราไปหลายปี พอตามกลับมาก็มาแป๊บๆ ก็ทิ้งไปอีก เราเคยปรึกษาทนายแล้ว ทนายบอกว่าไม่คุ้ม ตามเขามาทำต่อยังง่ายกว่า และตอนนี้เรามีเหตุที่ต้องย้ายมา กทม กับแฟนทั้งคู่เลย เพราะ บ เราย้ายมาอยู่ กทม เราต้องหาที่อยู่ใหม่ แทบไม่มีเวลากลับไปดูบ้านเก่าเลย เรื่องบ้านคือ มันกลายเป็นฝันร้ายสำหรับเราไปแล้ว เห็นคนอื่นซื้อบ้าน เราเจ็บปวดมากเลย

เรื่องมีลูก เราเคยคุยกับแฟนว่า มีบ้านเมื่อไรเราจะมีลูกกัน อย่างที่บอก บ้านลากยาวมา 6 ปีค่ะ เราอายุ 35+ ไปแล้ว เราก็ตัดสินใจจะมีลูกเลยทั้งที่บ้านก็ยังไม่เสร็จ เราท้องแล้วก็แท้งค่ะ เจ็บปวดมากเลย แล้วอายุขนาดนี้ หน้าที่การงานเราค่อนข้างมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเยอะมาก เราต้องกลับบ้านดึก ที่ทำงานก็พอรู้ว่าเราท้อง เขาก็แบบ แล้วจะทำงานไหวมั้ยเนียะ ท้องได้ แต่ต้องทำงานได้เหมือนเดิม สุดท้ายเราแท้งค่ะ เราอยากหางานใหม่ที่เบากว่าเดิม และเดินทางใกล้ที่พักมากกว่าเดิม แต่อายุก็มากแล้ว แถมถ้าได้งานใหม่ก็ยังท้องทันทีไม่ได้ อายุเราก็มากขึ้นทุกวันๆ เรารู้สึกว่า นอกจากบ้านจะไม่ได้ตามฝันแล้ว เรื่องลูกก็คงไม่ได้ตามฝันเช่นกัน

โอเค เราไม่มีบ้าน ไม่มีลูก อาจจะมีไม่ได้ เราก็อยากสานฝันสุดท้าย เราอยากไปเรียน+ทำงานเมืองนอกค่ะ แต่ปัญหาคือ น้องชายแฟนเราก็ไปทำงานที่ต่างประเทศนะ และกะไปอยู่ยาวเลย พ่อแม่แฟนดูจะน้อยใจลูกเขามาก มาตัดพ้อกับแฟนเรา พอเราพูดว่าเราก็อยากไปบ้าง แฟนเราก็อำๆ อึ่งๆ เขาเป็นห่วงความรู้สึกพ่อแม่เขา เขาไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ เขาอยากอยู่ดูแลจิตใจพ่อแม่

เราแต่คิดว่า มันจบแล้วสินะ ความฝันของเรา เราได้แต่งงานกับผู้ชายที่เรารัก เราเคยพูดคุยเรื่องความฝันของเราตั้งแต่ก่อนแต่งงาน แฟนเราก็เห็นด้วย เราก็นึกว่าเราสามารถไปตามฝันด้วยกันได้ แต่วันนี้ เรานั่งพิจารณทุกสิ่ง เราไม่ได้ทำตามความฝันเราสักอย่าง ทุกอย่างติดขัดไปหมด เราทำได้แค่นั่งซึม เรามีความฝัน แต่สุดท้ายมันเป็นเพียงแค่ความฝัน เราไม่กล้าฝันอะไรเพิ่มอีกเลย ทุกวันนี้เราทำได้แค่ทำงานหาเงินใช้หนี้ก้อนใหญ่ๆ ไปเที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว ชีวิตที่ทำได้แค่ทำงานกับใช้หนี้ มันเป็นชีวิตที่ไม่มีสีสันเอาซะเลย เราเห็นคนอื่นมีบ้าน มีลูก ไปทำงานที่ต่างประเทศ เราอิจฉามากเลย เรารู้สึกเหมือนมีโซ่ล่ามเต็มไปหมดเลย เราอยากจะปลดทุกอย่างออกให้หมด ตอนนี้เราทำได้แค่ ตามเรื่องบ้าน ซึ่งอีกกี่ปีก็ไม่รู้ มีลูกซึ่งจะแท้งอีกกี่รอบก็ไม่รู้ ไปต่างประเทศตัดทิ้งไปได้เรา

เราแต่ไม่มีใครรับฟัง เราแต่อยากปลดปล่อย ขอบคุณทุกคนที่ผ่านมาอ่านนะคะ ถ้ามีอะไรแนะนำดีดี ก็ขอรบกวนด้วยนะคะ