ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ พ่อกับเเม่เราเเยกทางกันเราอาศัยอยู่กับพ่อเเละปู่ของเราตั้งเเต่เด็กจนโตเราไม่เคยเห็นเขาทำตัวเป็นพ่อเลยสักครั้งงานก็ไม่ทำติดเหล้าติดยา ส่วนมากคนที่หาเงินเข้าบ้านคือปู่ บางครั้งเเม่ก็โอนเงินมาให้ซึ่งปู่ของเราท่านอายุมากเเล้วเราไม่อยากให้ท่านไปทำงานเพราะสุขภาพท่านไม่ดี เราไปคุยกับพ่อเรื่องนี้เขาก็รับปากนะเเต่ทำไม่ได้เลยสักครั้งจนนานๆไปก็เริ่มเหนื่อยที่จะบอก พอช่วงโควิดระบาดทุกอย่างก็ยิ่งเเย่ลงเงินก็ไม่มีหายืมคนอื่นจนเป็นหนี้เป็นสิน พ่อก็เอาเเต่ขอเงินไม่ยอมหางานหาการทำสักที ทำให้ทะเลาะกับปู่บ่อยๆจากที่ตอนเเรกที่บ้านมีรถมีโน๊ตบุ๊คก็ต้องเอาไปขายเพื้เอาเงินมาซื้อข้าวกิน คนเเถวๆนั้นเขาก็เริ่มพูดถึงพ่อเราอย่างนั้นอย่างนี้จนเราอายบางวันไม่มีเงินไปเรียนก็ต้องหยุดเรียนไปก่อน บ้างครั้งเราก็คิดว่าจะเรียนจบม.6ไหมเราเเต่ปู่ก็บอกว่าไม่ต้องห่วงปู่จะส่งเราเรียนให้จบเอง พอได้ยินเเบบนั้นเราก็ทั้งเป็นห่วงเเกกลัวว่าเเกจะทำงานหนักเกินไปกลัวว่าเเกจะรีบจากเราไปเรามองว่าเเกเป็นเหมือนพ่อของเรา เเต่กับคนที่ทำให้เราเกิดมาเราไม่เคยมองว่าเขาเป็นพ่อเลยเรารู้สึกทั้งเกียจทั้งไม่ชอบเขาเราโกรธเราเกิดที่เขาทำตัวไร้ความรับผิดชอบ ไม่เคยทำตัวเป็นเเบบอย่างที่ดีเลยวันๆก็นั่งกินเเต่เหล้าไม่ก็นอนทั้งวันบางวันก็ชวนเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน เราเกลียดที่เขาเคยพูดว่าจะหาเงินมาให้เเต่ไม่เคยได้สักบาท บางวันก็บอกให้เราไปยืมเงินจากเเม่เพื่อเอามาให้เขาไปซื้อเหล้าหรือบางทีก็ชอบขโมยเงินที่เราเก็บไว้เราไม่อยากให้เขามาอยู่ที่บ้านเราอายที่มีเขาเป็นพ่อเราไม่อยากให้เขามายุ่งกับเราเเละปู่ เราอยากมีความสุขเหมือนคนอื่นๆที่ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะไม่มีข้าวกิน ไม่ต้องกังวลว่าวันนี้เงินจะพอซื้อกับข้าวไหม เราอยากให้ปู่เราไม่ลำบากอยากให้ท่านสุขภาพเเข็งเเรงเเล้วอยู่กับเรานาน