สวัสดีค่ะคือหนูอายุ 17 หนูเป็นโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่อายุ 14 แล้วค่ะพี่ๆ เมื่อก่อนหนูไม่เป้นแบบนี้เป้นเด็กร่าเริง พอแม่เอาหนูไปส่ง โรงเรียนประจำตั้งแต่ ป.6 หนูคิดว่า รร ประจำน่าจะมีหอเป้นของตัว ออกไปซื้อของไรงี้ได้
แต่พอมาถึงแล้ว ไม่ใช่อย่างที่คิด เคาให้นอนรวม แล้วจับคู่รหัสพี่ รหัสน้อง คือเราเป็นคนหูหนวก แต่เรียน รร ประจำที่จังหวัดตาก เราได้รหัสน้อง 1 คนเป็นเด็กทางสติปัญญา พอเราสอนน้องนู่นนี้ น้องก็ไม่ทำตาม เราเลยใจเย็นเอาเสื้อทุกอย่างทำไรทุกอย่างให้น้อง เอาเสื้อไปซัก ผับเสื้อผ้า เวลาน้องไม่สบายจะมาบอกเราทุกที เราเลยรีบพาน้องไปหาครู ครูบอกน้องไม่ได้เป็นไรนะ แค่แกล้งไม่สบายหรือป่าว เราเห็นน้องเหมือนร้องให้จริงๆ เราก็บอกน้องว่าไม่เป็นไรเนอะเดี๋ยวก็หาย ไปล้างหน้าก่อนเร็ว น้องก็บอกโอเค
ละพอผ่านไปเรามีแฟนอยู่คนแรก คนที่ชื่อว่า "ภัทร"เรียนอยู่ชั้น ม.4 เราอยู่ชั้น ม 1 แต่ข้อนข้างเคาดูนิสัยดีมากทำไรก็ถูกใจครูทุกคน เพื่อนเราคนนึ่งที่เป้นคนหูตึงพูดได้ เป้นคนปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เพื่อนมาบอกเราว่าเห็นภัทรอะนินทาเราอยุ่ เรียกครูมา แล้วภัทรเล่าให้ครุฟังว่าภัทรไม่ชอบองุ่น งง ทั้งๆที่ภัทรมาชอบเราก่อน แล้วบอกให้ครุไม่เข้าไกล้เรานั้นแหละสาเหตุที่ครุเกลียดเราเพราะภัทร เราคิดว่าภัทรดีว่าตลอด ที่ไหนได้ลับหลัง พอเวลาผ่านไปเราขอเลิกกับภัทร แล้วทีนี้ครูก็เกลียดเราขึ้นมาทันที ที่เราไปมีแฟนใหม่ ชื่อ "มิกส์" ค่อนข้างดูนิสัยแย่มาก เรากับมิกส์ก็ปัญหากันอยู่เรื่อย เราแค่นั่งไกลไปกัน ครุก็โยนความผิดว่าเราผิดอยู่คนเดียวนิสัยไม่ดี เราไปเดินเล่นกับมิกส์รอบ รร ครุผู้ชายคนนึ่งที่ขี่รถกระพ่วงข้างแตะ ก็หาว่าไปมีอะไรกัน "หิวมากหรอห้ะ" เราก็ งง เรายังไม่ได้ไปทำไรกันเลยแค่เดินเล่นกันเอง จนเวลาผ่ามาเราคบกันได้แค่ 2 เดือนเอง มิกส์ก็เลยขอเลิกกับเรา เราเสียใจมาก จนช่วงปิดเทอม เราไม่พร้อมเปิดใจใคร จนมาเจอได้คนนึ่ง เคาดีมากเมื่อก่อนเจ้าชู้ ตอนนี้คือปรับปรุงตัวเคาเองเคาดีแล้ว ไม่คุยกับใคร ไม่ทำร้ายเราลับหลัง
"เอาเป้นว่าผ่านไปก่อนเนอะ"
จะมาเล่าเรื่องที่แม่ด่าว่าเราให้ไปหากินเอง ต่อจากด้านบน ด้านบนมันเรื่องยาว เลยเอาแค่นี้พอ
อะเริ่ม!! เป็นอยู่งี้ว่าเราอยู่ รร ประจำจนจะไปเป้นคนเดิมไม่ได้แล้ว พอเราบอกแม่ว่า "หนูเกลียดคุณครูอะ หนูไม่ชอบครูอะ เคาเอาแต่นินทาหนูอยู่เรื่อยๆ เคายังด่าหนูเลยอะว่า อีโควิดวางตรรไกรลง ละอย่ามาเข้าไกล้กุ กุบอกให้วางตรรไกรใง " เราจะเอาตรรไกลที่ครุให้เรามาไปเก็บใบมะกรูดให้ครูอะ เราคิดในใจว่า ตรรไกร มีเยอะแยะ ทำไมมาแย่งเอาที่เราละ แล้วพออัน " นี้เสร็จ แล้วบอกแม่ต่อว่าครุเคาพูดแบบงี้อะ แม่ก็บอกเราว่า"ครุแค่หวังดี ทีหลังหัดฟังครุหน่อยไม่ใช่ทำตัวเด็กก้าวร้าวแบบนี้" เราก็เงียบไปสักพัก พอมาหลายปีจนเราจบ ม.3 เราลืมมีปากเสียงทะเลาะกับแม่ เถียงแม่มากขึ้น แม่บอก"สัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะไม่เข้าไปไกล้แฟนบ่อยๆ ว่าจะไม่เถียง ไม่ทำตัวนิสัยก้าวร้าวกับครูอีก สัญญากับแม่นะ" เราก็คิดในใจ เราไปเข้าไกล้แฟนตอนไหนทั้งๆที่แฟนมาเข้าไกลเราก่อน ครุคงเอาไปบอกแม่มั่วชั่ว ว่าเราเข้าไปกล้แฟนมาก เราเลยตัดสินเองว่า "หนูไม่ไปเรียนค่ะ ลาออกเลย เพราะหนูจำได้สิ่งที่ครูพูดออกมาว่าด่าหนูว่า ถ้าไม่เรียนก็ออกไปก็ลาออกไป ถ้ากูเป็นแม่กูจะตบหัวให้ทิ้ม "
เราพูดในใจสิ่งที่พูดออกกลับครูว่า ลาออกก็ได้ ไม่เรียนก็ได้ ถ้าอยากมาตบหนูก็มาเลย น้ำตาเราเลยออก หลังจากเราพูดเสร็จ แม่บอก "ให้ไปเรียน"
เราก็บอกแม่ว่า "ไหนบอกไม่ให้เรียนต่อม.4 แล้วใง" "แม่บอกว่า" กูให้เรียนอย่าเถียง" เราบอกไปกับแม่ว่า "แล้วแม่เปลี่ยนใจทำไม พอแม่ให้ไป พอจะไปจริงๆก็เปลี่ยนใจไม่ให้ไปอีก" "หนูไม่อยากเรียนใงก็บอกแล้วหนูเกลียดครู อยู่ไปหนูก็ชอบปัญหาหนีออก รร อีก แม่อะไปเช็นใบลาออกด้วยเอาใบวุฒิมาด้วยเดียวหนูจะคุยกับรองเอง" พอคุยกับรองเคาบอกจะไปเลยก็ไปครับ ทาง รร ไม่ได้ห้ามไรครับ แม่บอก" กุไม่น่าเลี้ยงมา เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ไปหาแดกเองเลย" เราก็ทักไปหาเพื่อนว่าเราหนีออกจากบ้านมา แล้วสักพักเราก็ไปตรงสะพานเราก็จะโดดน้ำลงไป ทั้งๆที่เราว่ายน้ำไม่เป็น เราตัดสินว่าจะโดดดีมั้ย กลัวบาป ทางออกมันจะมีเสมอ เพื่อนบอกจะมารับเราไปอยู่ด้วย แต่แม่เราขู่ว่าถ้าใครมารับกูจะแจ้งตำรวจจับให้หมด แล้วเปลี่ยนใจอีก ใครมารับได้กุใครไปเลย พอเพื่อนจะมารับ ก็เปลี่ยนใจอีกก็ไม่ให้ไป เรากับเพื่อนก็ งง สรุปยังใงกันแน่เราทนมาตลอด ตอนเด็กจนถึงตอนนี้
พอมาวันนี้ วันที่ 18 ต.ค 66 เป้นวันไปหาหมอ แม่หลอกให้เราตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัว แต่แม่เองกลับตื่นสาย แล้ววันนี้ไม่ได้ไปหาหมอ พอเราไม่เห้นว่าขยะร่วง แล้วแม่เห้นแม่บอกให้เราเก็บ เราบอกใครเป้นคนในบ้านทำขยะร่วงก็เป็นคนไปเก็บเองสิ แม่ก็เห็นไม่ใช่หรอ แต่หนู ไม่เห็น แม่บอกสักเอาใหญ่ละ กุไม่น่าเลี้ยงมา ไปหาแดกเองเลย กุไม่เลี้ยงแล้ว แต่เราก็นั่งร้องให้ พอเราจะไปหากินเอง ก็ไม่ปล่อยเราไปเลย ขังเราอยู่แต่ในบ้าน พอเราจะไปจริงๆ ก็จะโทรแจ้งตำรวจ เราร้องให้ในใจ กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออก ใจเราก็อยากจะหนี แต่ทำไรไม่ได้เลยหนีไม่ได้ด้วย เงินก็ไม่มีติดตัวสักบาทเลย ได้แค่นั้งทุบตัวเอง ทำไมเราต้องเจอชีวิตแบบนี้ด้วยทำไมเราต้องเป้นแบบนี้ น้องก็เข้าข้างแม่ เราแถบไม่เหลืออะไรด้วยซ้ำ อยากหนีมากๆ ไม่มีงานทำเลย ไปหางานก็กลัวเคาไม่รับ เงินแทบก็ไม่มี ตอนนี้ อายุ 17 แล้ว ไม่ได้เรียนเลยเสียใจมาก อยากทำงานไปด้วยหาที่เรียน กศน. ไปด้วย ทำงานไปด้วย แทบไม่มีไรสักอย่างเลยTT เพราะแม่ไม่ยอมให้เราไป
อยากมีงานทำ เพราะแม่เอาแต่แสร้งว่าไปหากินเอง
แต่พอมาถึงแล้ว ไม่ใช่อย่างที่คิด เคาให้นอนรวม แล้วจับคู่รหัสพี่ รหัสน้อง คือเราเป็นคนหูหนวก แต่เรียน รร ประจำที่จังหวัดตาก เราได้รหัสน้อง 1 คนเป็นเด็กทางสติปัญญา พอเราสอนน้องนู่นนี้ น้องก็ไม่ทำตาม เราเลยใจเย็นเอาเสื้อทุกอย่างทำไรทุกอย่างให้น้อง เอาเสื้อไปซัก ผับเสื้อผ้า เวลาน้องไม่สบายจะมาบอกเราทุกที เราเลยรีบพาน้องไปหาครู ครูบอกน้องไม่ได้เป็นไรนะ แค่แกล้งไม่สบายหรือป่าว เราเห็นน้องเหมือนร้องให้จริงๆ เราก็บอกน้องว่าไม่เป็นไรเนอะเดี๋ยวก็หาย ไปล้างหน้าก่อนเร็ว น้องก็บอกโอเค
ละพอผ่านไปเรามีแฟนอยู่คนแรก คนที่ชื่อว่า "ภัทร"เรียนอยู่ชั้น ม.4 เราอยู่ชั้น ม 1 แต่ข้อนข้างเคาดูนิสัยดีมากทำไรก็ถูกใจครูทุกคน เพื่อนเราคนนึ่งที่เป้นคนหูตึงพูดได้ เป้นคนปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เพื่อนมาบอกเราว่าเห็นภัทรอะนินทาเราอยุ่ เรียกครูมา แล้วภัทรเล่าให้ครุฟังว่าภัทรไม่ชอบองุ่น งง ทั้งๆที่ภัทรมาชอบเราก่อน แล้วบอกให้ครุไม่เข้าไกล้เรานั้นแหละสาเหตุที่ครุเกลียดเราเพราะภัทร เราคิดว่าภัทรดีว่าตลอด ที่ไหนได้ลับหลัง พอเวลาผ่านไปเราขอเลิกกับภัทร แล้วทีนี้ครูก็เกลียดเราขึ้นมาทันที ที่เราไปมีแฟนใหม่ ชื่อ "มิกส์" ค่อนข้างดูนิสัยแย่มาก เรากับมิกส์ก็ปัญหากันอยู่เรื่อย เราแค่นั่งไกลไปกัน ครุก็โยนความผิดว่าเราผิดอยู่คนเดียวนิสัยไม่ดี เราไปเดินเล่นกับมิกส์รอบ รร ครุผู้ชายคนนึ่งที่ขี่รถกระพ่วงข้างแตะ ก็หาว่าไปมีอะไรกัน "หิวมากหรอห้ะ" เราก็ งง เรายังไม่ได้ไปทำไรกันเลยแค่เดินเล่นกันเอง จนเวลาผ่ามาเราคบกันได้แค่ 2 เดือนเอง มิกส์ก็เลยขอเลิกกับเรา เราเสียใจมาก จนช่วงปิดเทอม เราไม่พร้อมเปิดใจใคร จนมาเจอได้คนนึ่ง เคาดีมากเมื่อก่อนเจ้าชู้ ตอนนี้คือปรับปรุงตัวเคาเองเคาดีแล้ว ไม่คุยกับใคร ไม่ทำร้ายเราลับหลัง
"เอาเป้นว่าผ่านไปก่อนเนอะ"
จะมาเล่าเรื่องที่แม่ด่าว่าเราให้ไปหากินเอง ต่อจากด้านบน ด้านบนมันเรื่องยาว เลยเอาแค่นี้พอ
อะเริ่ม!! เป็นอยู่งี้ว่าเราอยู่ รร ประจำจนจะไปเป้นคนเดิมไม่ได้แล้ว พอเราบอกแม่ว่า "หนูเกลียดคุณครูอะ หนูไม่ชอบครูอะ เคาเอาแต่นินทาหนูอยู่เรื่อยๆ เคายังด่าหนูเลยอะว่า อีโควิดวางตรรไกรลง ละอย่ามาเข้าไกล้กุ กุบอกให้วางตรรไกรใง " เราจะเอาตรรไกลที่ครุให้เรามาไปเก็บใบมะกรูดให้ครูอะ เราคิดในใจว่า ตรรไกร มีเยอะแยะ ทำไมมาแย่งเอาที่เราละ แล้วพออัน " นี้เสร็จ แล้วบอกแม่ต่อว่าครุเคาพูดแบบงี้อะ แม่ก็บอกเราว่า"ครุแค่หวังดี ทีหลังหัดฟังครุหน่อยไม่ใช่ทำตัวเด็กก้าวร้าวแบบนี้" เราก็เงียบไปสักพัก พอมาหลายปีจนเราจบ ม.3 เราลืมมีปากเสียงทะเลาะกับแม่ เถียงแม่มากขึ้น แม่บอก"สัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะไม่เข้าไปไกล้แฟนบ่อยๆ ว่าจะไม่เถียง ไม่ทำตัวนิสัยก้าวร้าวกับครูอีก สัญญากับแม่นะ" เราก็คิดในใจ เราไปเข้าไกล้แฟนตอนไหนทั้งๆที่แฟนมาเข้าไกลเราก่อน ครุคงเอาไปบอกแม่มั่วชั่ว ว่าเราเข้าไปกล้แฟนมาก เราเลยตัดสินเองว่า "หนูไม่ไปเรียนค่ะ ลาออกเลย เพราะหนูจำได้สิ่งที่ครูพูดออกมาว่าด่าหนูว่า ถ้าไม่เรียนก็ออกไปก็ลาออกไป ถ้ากูเป็นแม่กูจะตบหัวให้ทิ้ม "
เราพูดในใจสิ่งที่พูดออกกลับครูว่า ลาออกก็ได้ ไม่เรียนก็ได้ ถ้าอยากมาตบหนูก็มาเลย น้ำตาเราเลยออก หลังจากเราพูดเสร็จ แม่บอก "ให้ไปเรียน"
เราก็บอกแม่ว่า "ไหนบอกไม่ให้เรียนต่อม.4 แล้วใง" "แม่บอกว่า" กูให้เรียนอย่าเถียง" เราบอกไปกับแม่ว่า "แล้วแม่เปลี่ยนใจทำไม พอแม่ให้ไป พอจะไปจริงๆก็เปลี่ยนใจไม่ให้ไปอีก" "หนูไม่อยากเรียนใงก็บอกแล้วหนูเกลียดครู อยู่ไปหนูก็ชอบปัญหาหนีออก รร อีก แม่อะไปเช็นใบลาออกด้วยเอาใบวุฒิมาด้วยเดียวหนูจะคุยกับรองเอง" พอคุยกับรองเคาบอกจะไปเลยก็ไปครับ ทาง รร ไม่ได้ห้ามไรครับ แม่บอก" กุไม่น่าเลี้ยงมา เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ไปหาแดกเองเลย" เราก็ทักไปหาเพื่อนว่าเราหนีออกจากบ้านมา แล้วสักพักเราก็ไปตรงสะพานเราก็จะโดดน้ำลงไป ทั้งๆที่เราว่ายน้ำไม่เป็น เราตัดสินว่าจะโดดดีมั้ย กลัวบาป ทางออกมันจะมีเสมอ เพื่อนบอกจะมารับเราไปอยู่ด้วย แต่แม่เราขู่ว่าถ้าใครมารับกูจะแจ้งตำรวจจับให้หมด แล้วเปลี่ยนใจอีก ใครมารับได้กุใครไปเลย พอเพื่อนจะมารับ ก็เปลี่ยนใจอีกก็ไม่ให้ไป เรากับเพื่อนก็ งง สรุปยังใงกันแน่เราทนมาตลอด ตอนเด็กจนถึงตอนนี้
พอมาวันนี้ วันที่ 18 ต.ค 66 เป้นวันไปหาหมอ แม่หลอกให้เราตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัว แต่แม่เองกลับตื่นสาย แล้ววันนี้ไม่ได้ไปหาหมอ พอเราไม่เห้นว่าขยะร่วง แล้วแม่เห้นแม่บอกให้เราเก็บ เราบอกใครเป้นคนในบ้านทำขยะร่วงก็เป็นคนไปเก็บเองสิ แม่ก็เห็นไม่ใช่หรอ แต่หนู ไม่เห็น แม่บอกสักเอาใหญ่ละ กุไม่น่าเลี้ยงมา ไปหาแดกเองเลย กุไม่เลี้ยงแล้ว แต่เราก็นั่งร้องให้ พอเราจะไปหากินเอง ก็ไม่ปล่อยเราไปเลย ขังเราอยู่แต่ในบ้าน พอเราจะไปจริงๆ ก็จะโทรแจ้งตำรวจ เราร้องให้ในใจ กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออก ใจเราก็อยากจะหนี แต่ทำไรไม่ได้เลยหนีไม่ได้ด้วย เงินก็ไม่มีติดตัวสักบาทเลย ได้แค่นั้งทุบตัวเอง ทำไมเราต้องเจอชีวิตแบบนี้ด้วยทำไมเราต้องเป้นแบบนี้ น้องก็เข้าข้างแม่ เราแถบไม่เหลืออะไรด้วยซ้ำ อยากหนีมากๆ ไม่มีงานทำเลย ไปหางานก็กลัวเคาไม่รับ เงินแทบก็ไม่มี ตอนนี้ อายุ 17 แล้ว ไม่ได้เรียนเลยเสียใจมาก อยากทำงานไปด้วยหาที่เรียน กศน. ไปด้วย ทำงานไปด้วย แทบไม่มีไรสักอย่างเลยTT เพราะแม่ไม่ยอมให้เราไป