เราเคยมีอาการคล้ายซึมเศร้า แต่ช่วงนี้พอมีเรื่องเครียดมันก็หนักขึ้น เราเริ่มดิ่งหมดหวังเศร้า อยากร้องไห้ติดกันมา3 อาทิตย์ โดยที่ไม่อยากมีความสุขเลย เราท้อแท้กับทุกอย่า เป็นเพราะเราทำมันพังเเต่เเรกเราเลือกทางเดินให้ตัวเองแต่เเรกจนวันนี้เราไม่อยากให้ใครมาคอยซัพพอร์ตเราขนาดนั้นเพราะเรารู้สึกตัวเองแย่มากๆเลย  
(เพื่อนบอกเราว่า สู้ๆอย่าคิดมาก แต่เราคิดแล้วอ่ะ แล้วเราไม่ได้คิดมาก แล้วเราต้องสู้กับอะไรเราเราสู้มาเยอะมากนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรสู้ต่อไปเพื่ออะไร)

เราพยายามคิดให้น้อยลงลองหาอะไรดูคลายเครียดกลายเป็นว่าพอดูเราก็ดูเฉยๆเรื่อยๆไปกินข้าวไม่อยากไปไหนทั้งวันเลย พอตกดึกก่อนนอนก็เครียดอยู่ดี ทำให้เราอยากที่จะซื้อยานอนหลับมากินเรานอนไม่หลับ พอหลับ เราก็ชอบตื่นกลางดึกบ่อย เรากลัว กลัวความมืด กลัวสิ่งลี้ลับด้วย เราไม่อยากตื่นกลางดึกอยากหลับยาวๆ แต่สาเหตุมันก็มาจากความเครียด แต่ยากมากที่เภสัชจะขายให้ ทุกเรื่องในชีวิตเรามีตีกันไปหมดมันรำคาญเสียงของในหัวคัวเองหยุดคิดไม่ได้เลย อยากจะร้องไห้ตลอด เจออะไรกระทบใจ สะเทือนใจก็จะร้องไห้ จะรู้สึกท้อทันที 

หลายคนถามว่าทำไมไม่ไปหาหมอ เราไม่รู้ควรจะบอกอาการไหน ระหว่างนอนไม่หลับ หรือเรามีอาการคล้ายซึมเศร้าหรือแพนิค