อันนี้แค่มาแชร์ ครส.เฉยๆนะคะ ไม่มีดราม่าใดใดทั้งสิ้น
ต้องบอกก่อนเลยว่าเราเดินทางวันที่ 12 ตุลาคม 66 ที่ผ่านมา ตอนช่วงเย็น
สายการบินสีแดง (AA) สุราษฎร์-ดอนเมือง 18.00 น. (เราเช็คอินออนไลน์มาก่อนแล้ว 14 วัน)
เราไปถึงสนามบินตอน 17.35 น. แล้วรีบวิ่งเข้า gate เลย แต่ต้องมาหยุดชะงักตรงที่พนักงานบอกว่า
"เครื่องออกแล้วนะคะ+ประตู gate ปิดแล้วค่ะ" นาทีนั้นหูดับ เข่าแทบทรุดเลยค่ะ
พนง.หน้าประตูบอกให้ไปติดต่อสายการบินนี้ดูที่เคาน์เตอร์ สรุป!! พนง.หน้าเคาน์เตอร์เค้าไล่ให้เราไปซื้อตั๋วใหม่ค่ะ
ตอนนั้นเราไม่มีทางเลือก เค้าให้ไปก็ต้องไป เพราะไม่ใช่คนพื้นที่ คนมาส่งก็ไปแล้ว ไม่รู้จะติดต่อหาใคร
เราก็เดินไปซื้อตั๋วใหม่ (LA) ถูกค่าตั๋วไป 2,000.- นาทีนั้นไม่รู้สึกเสียดายนะคะ เพราะปลายทางตรงหน้าสำคัญกว่า
แต่มันเสียใจค่ะ เสียใจมากตรงที่ว่า เราตกเครื่องครั้งนี้ เราต้องตกรถด้วยเพื่อที่จะไปอีสานด้วย สรุป!! คือทิ้งเงินไป 1,500 เสียทิ้งไปสองต่อ
พอได้ขึ้นเครื่องใหม่ เราร้องไห้โฮเลยค่ะ จนพนักงานเดินมาถามว่ามีไรให้ช่วยไหม คือตอนนั้นเราจุกเราพูดไม่ออกเลย
ระหว่างตอนอยู่บนเครื่องก็คุยเรื่องรถทัวร์ของนครชัยไปด้วย คือไปไม่ทันแน่ๆ (ปลายทางคือบุรีรัมย์)
เราดูแล้วก็ไม่มีรถรอบไหนว่างเลย แม้กระทั่งเช้าสุดของวันที่ 13 ก็ไม่ว่างเลย แฟนเลยบอกให้ไปดูหมอชิตต่อ แต่ต้องเดินทางไปดูเอง
ตอนนั้นคือใจสลายหมดแล้ว กลัวผิดหวังอีก เพราะรถเต็ม แน่นอนว่าคนที่จะกลับอีสานต้องไปออกันอยู่ตรงนั้น
เลยคุยกับแฟนอีกรอบ คุยไปคุยมาคือเค้าขับรถมารับเราเองจาก บร. - กทม. (6 ชม.เต็ม) แล้วบอกให้เราหาที่พักไว้ให้ด้วย
ตอนนั้นคือเป็นห่วงแฟนมากๆค่ะ เพราะเค้าสายตาไม่ค่อยดี กลัวเค้าหลับในด้วย เค้าทำงานหนักมาทั้งวัน TT
จากเสียเงินค่าตั๋วข้างต้นไปละ 3,500.- ที่นี้ต้องมาเสียค่าน้ำมันรถแฟน + ค่าโรงแรมที่นอนพักอีก ค่าใช้จ่ายบานมากค่ะ . . .
พอเราถึงดอนเมืองแล้ว ก็เดินไปอาคาร 1 + ประตู 6 แล้วขึ้นลิฟต์ไปทะลุ รร.อมารีดอนเมือง เพื่อไปขึ้นวินค่ะ
(ปกติเดินไปขึ้นแต่แท็กซี่ รอบนี้เดินไปผิดทางอีกเลยเสียเวลาอีกยกใหญ่เลยค่ะ ตึกก็ไกลกันซะเหลือเกิน TT)
โชคดีของเราที่ได้ที่พักแถวดอนเมืองห้องสุดท้ายพอดีเลย + ราคาไม่แพงด้วย เจ้าของที่พักใจดี ในห้องมีไดร์ ผ้าขนหนูครบเลย
รอแฟนวนไปค่ะ แฟนมาถึงตอนตี 2 แล้ว ตอนนั้นคือเราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ฟีลนั้นเลยค่ะ
บทเรียนครั้งนี้เราจะไม่ลืมเลย เหมือนเป็นบททดสอบชีวิตของจริค่ะ ขอบคุณแฟนเรามากๆที่ไม่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว♥
เหตุการณ์ครั้งนี้สอนเราหลายเรื่องมากกก ผิดที่เราเองที่ไม่ดูรายละเอียดให้ดี ยังคงคิดว่าสายการบินยังจะโทรตามอีก
เข้าใจผิดไปเองทั้งหมด เค้าไม่แม้แต่จะรอผู้โดยสารอย่างเรา เราเสียใจมากๆตรงนี้ ประเด็นคือเป็นคนนอกพื้นที่ ไม่รู้ต้องไปทางไหนเลย . . .
ใครเจอประสบการณ์ตกเครื่อง หรือ เกือบตกเครื่องแบบไหนมาแชร์กันได้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
แชร์ประสบการณ์การตกเครื่องครั้งแรก
ต้องบอกก่อนเลยว่าเราเดินทางวันที่ 12 ตุลาคม 66 ที่ผ่านมา ตอนช่วงเย็น
สายการบินสีแดง (AA) สุราษฎร์-ดอนเมือง 18.00 น. (เราเช็คอินออนไลน์มาก่อนแล้ว 14 วัน)
เราไปถึงสนามบินตอน 17.35 น. แล้วรีบวิ่งเข้า gate เลย แต่ต้องมาหยุดชะงักตรงที่พนักงานบอกว่า
"เครื่องออกแล้วนะคะ+ประตู gate ปิดแล้วค่ะ" นาทีนั้นหูดับ เข่าแทบทรุดเลยค่ะ
พนง.หน้าประตูบอกให้ไปติดต่อสายการบินนี้ดูที่เคาน์เตอร์ สรุป!! พนง.หน้าเคาน์เตอร์เค้าไล่ให้เราไปซื้อตั๋วใหม่ค่ะ
ตอนนั้นเราไม่มีทางเลือก เค้าให้ไปก็ต้องไป เพราะไม่ใช่คนพื้นที่ คนมาส่งก็ไปแล้ว ไม่รู้จะติดต่อหาใคร
เราก็เดินไปซื้อตั๋วใหม่ (LA) ถูกค่าตั๋วไป 2,000.- นาทีนั้นไม่รู้สึกเสียดายนะคะ เพราะปลายทางตรงหน้าสำคัญกว่า
แต่มันเสียใจค่ะ เสียใจมากตรงที่ว่า เราตกเครื่องครั้งนี้ เราต้องตกรถด้วยเพื่อที่จะไปอีสานด้วย สรุป!! คือทิ้งเงินไป 1,500 เสียทิ้งไปสองต่อ
พอได้ขึ้นเครื่องใหม่ เราร้องไห้โฮเลยค่ะ จนพนักงานเดินมาถามว่ามีไรให้ช่วยไหม คือตอนนั้นเราจุกเราพูดไม่ออกเลย
ระหว่างตอนอยู่บนเครื่องก็คุยเรื่องรถทัวร์ของนครชัยไปด้วย คือไปไม่ทันแน่ๆ (ปลายทางคือบุรีรัมย์)
เราดูแล้วก็ไม่มีรถรอบไหนว่างเลย แม้กระทั่งเช้าสุดของวันที่ 13 ก็ไม่ว่างเลย แฟนเลยบอกให้ไปดูหมอชิตต่อ แต่ต้องเดินทางไปดูเอง
ตอนนั้นคือใจสลายหมดแล้ว กลัวผิดหวังอีก เพราะรถเต็ม แน่นอนว่าคนที่จะกลับอีสานต้องไปออกันอยู่ตรงนั้น
เลยคุยกับแฟนอีกรอบ คุยไปคุยมาคือเค้าขับรถมารับเราเองจาก บร. - กทม. (6 ชม.เต็ม) แล้วบอกให้เราหาที่พักไว้ให้ด้วย
ตอนนั้นคือเป็นห่วงแฟนมากๆค่ะ เพราะเค้าสายตาไม่ค่อยดี กลัวเค้าหลับในด้วย เค้าทำงานหนักมาทั้งวัน TT
จากเสียเงินค่าตั๋วข้างต้นไปละ 3,500.- ที่นี้ต้องมาเสียค่าน้ำมันรถแฟน + ค่าโรงแรมที่นอนพักอีก ค่าใช้จ่ายบานมากค่ะ . . .
พอเราถึงดอนเมืองแล้ว ก็เดินไปอาคาร 1 + ประตู 6 แล้วขึ้นลิฟต์ไปทะลุ รร.อมารีดอนเมือง เพื่อไปขึ้นวินค่ะ
(ปกติเดินไปขึ้นแต่แท็กซี่ รอบนี้เดินไปผิดทางอีกเลยเสียเวลาอีกยกใหญ่เลยค่ะ ตึกก็ไกลกันซะเหลือเกิน TT)
โชคดีของเราที่ได้ที่พักแถวดอนเมืองห้องสุดท้ายพอดีเลย + ราคาไม่แพงด้วย เจ้าของที่พักใจดี ในห้องมีไดร์ ผ้าขนหนูครบเลย
รอแฟนวนไปค่ะ แฟนมาถึงตอนตี 2 แล้ว ตอนนั้นคือเราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ฟีลนั้นเลยค่ะ
บทเรียนครั้งนี้เราจะไม่ลืมเลย เหมือนเป็นบททดสอบชีวิตของจริค่ะ ขอบคุณแฟนเรามากๆที่ไม่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว♥
เหตุการณ์ครั้งนี้สอนเราหลายเรื่องมากกก ผิดที่เราเองที่ไม่ดูรายละเอียดให้ดี ยังคงคิดว่าสายการบินยังจะโทรตามอีก
เข้าใจผิดไปเองทั้งหมด เค้าไม่แม้แต่จะรอผู้โดยสารอย่างเรา เราเสียใจมากๆตรงนี้ ประเด็นคือเป็นคนนอกพื้นที่ ไม่รู้ต้องไปทางไหนเลย . . .
ใครเจอประสบการณ์ตกเครื่อง หรือ เกือบตกเครื่องแบบไหนมาแชร์กันได้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ