ทำไมพ่อกับแม่รักลูกไม่เท่ากัน

หรืออาจจะรักเท่ากันแต่ให้ความยุติธรรมไม่เท่ากัน
เราลูกคนกลาง
พี่กับน้องสนิทกันมาก
พี่กับน้องชอบอ่านหนังสือเรียนเก่งได้ทำงานดีๆ
พ่อแม่ยกย่องสรรเสริญ
เราก็เรียนได้แต่ไม่หัวไวเท่าเขา​แต่เราขยัน​และอยู่กับพ่อแม่เสมอไม่ไปไหน
หางานทำใกล้บ้านดูแลพ่อแม่ได้
​แต่​พ่อ​แม่=บ่นหาแต่พี่กับน้องเรา​และพวกเขาไม่ค่อยกลับบ้าน​แต่ชอบกล่าวหาว่าเราอยู่เอาสมบัติ
กรูจิบ้าตาย​งานกรูก้มี กรูแค่อยากดูแลพ่อกะแม่​(อันนี้คิดในใจตลอด)
เวลาพี่กับน้องพูดให้เรา
วันๆเราไม่คิดไรเยอะ​ทำงาน​หาเงิน​แบ่งออม​   ให้แม่​ใช้เยอะหน่อยท่านคลอดเรามาเนอะ
ซื้อรองเท้าวิ่งให้ตัวเองที่ชอบบ้างนานๆครั้ง​มันแพงงงง
แต่​สิ่งเร้ามันพาให้คิดคือคำพูดบุพการี​น้ำตาแตกเลยเวลาแม่บอกว่าก้แบบนี้แหละถึงอยู่ได้แค่นี้ไม่ไปไหนมาไหนเวลาแม่โมโหอะไรใดๆมาก้ตาม​(กรูคือส้วมค่ะระบายออกมาแม่)​ ล่าสุดเนี่ยตอนนี้ที่พิมพ์คือ​รู้สึกอ่อนไหวไม่อยากจะอะไรละ​อยากอยู่กับตัวเองบ้าง​ ไปเที่ยวบ้าง
แต่พอมองเห็นผู้ให้กำเนิดมันก็มีความรู้สึกทิ้งพ่อกะแม่ไปอยู่ที่อื่นไม่ลงหรอกท่านอายุเยอะแล้ว
เลยตัดสินใจ​ซื้อชุดซุปเปอร์แมน​ชุดวันเดอร์วูแมน​ชุดนางเงือก​ชุดแบทแมน​ชุดนินจามาใส่วิ่งออกกำลังกายและคอสเพลย์อื่นๆบ้างด้วยอาการเครียด​ที่ไม่ได้มะโนเองแต่กรูไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้าไงเลยบำบัดตัวเอง​ แบบoตn my way
ตอนนี้คืออยากรู้ว่าเราสร้างพลังบวกให้ตัวเองหรือใกล้จะบ้า  แล้วมีใครเคยฟีลนี้บ้าง
แบบฟีล ใส่หูฟังฟังเพลงไปเรื่อยๆใส่ชุดที่ชอบวิ่งไปเรื่อยๆเหนื่อยก้กลับ​คูลดาวไปเต้นไป​คลายเครียโด่​สวัสดี​จบแล้วค่ะ​ ไปป็นลูกที่ดีต่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่