ผมรู้อยู่ว่าการจะเกลียดพ่อผู้ให้กำเนิดนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยสักนิด แต่ผมก็อยากจะให้ทุกๆคนลองอ่านเรื่องราวของผมดังต่อไปนี้ก่อนที่จะมาตัดสินผมก่อน

ตั้งแต่ผมยังเด็กผมมักจะเห็นภาพพ่อที่ชอบทำร้ายร่างกายแม่ผมอยู่บ่อยๆเวลาที่เค้าทั้งคู่ทะเลาะกัน แถมพ่อยังเจ้าชู้ติดยาบ้าและขี้เกียจทำงานมากๆ เขามักจะหาเหตุผลโง่ๆมาใช้เพื่อให้ตัวเองได้หยุดงานอยู่บ่อยๆ เช่น มีอยู่ครั้งนึงที่พ่อกับแม่ผมไปรอรถของมารับไปทำงานอยู่ตรงหน้าปากซอยของบ้านยายผม พ่อก็อ้างกับแม่ว่าปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ แต่แทนที่จะไปขอเข้าห้องน้ำบ้านยายที่อยู่ใกล้ๆแต่เขากลับบอกแม่ว่าไม่อยากจะรบกวนยายแล้วเดินจากปากซอยบ้านยายกลับมาเข้าห้องน้ำที่บ้านทั้งๆที่มันอยู่ห่างกันถึง2กิโลเมตร

แถมพ่อผมเขายังเป็นคนที่เจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจมากๆ ใครจะไปพูดขัดใจเขาไม่ได้เด็จขาด เขาจะต้องให้ทุกคนในบ้านเชื่อฟังเขาคนเดียว ใครพูดขัดใจเขาก็จะด่าใส่แบบแรงมากๆแล้วจะพูดประมาณว่า"อย่ามาเถียงกู กูเป็นหัวหน้าครอบครัว" อะไรประมาณนี้ แต่บอกตามตรงเลยว่าผมไม่เคยเห็นเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวเลยสักนิด คนที่ผมเห็นว่าเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวมาตลอดนั้นก็คือ"แม่"

เพราะแม่จะทำหน้าทุกๆอย่างคนเดียวตั้งแต่ทำงานหาเงินมาเลี้ยงครอบครัวจนถึงทำความสะอาดบ้าน ส่วนพ่อนั้นก็แทบจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากหาเรื่องหยุดงานโง่ๆ,

เสพยา,แอบมีผู้หญิงและเล่นพนัน หากวันไหนเขามาขอเงินแม่แล้วแม่ไม่ให้เขาก็จะด่าและทุกตีแม่หรืออาจะลามมาทุบตีผมด้วย

มีอยู่หลายครั้งที่แม่ผมเขาหนีพ่อไปแล้วคอยส่งเงินมาให้ผมกับน้องชายใช้ ส่วนผมกับน้องชายก็มักจะไปอาศัยอยู่ที่บ้านยายหรือไม่ก็บ้านย่าแล้วผมก็จะภาวนาว่า

"ขออย่าให้แม่กลับมาตกนรกอยู่กับพ่ออีกเลย"

แต่สุดท้ายแม่ก็ไปได้ไม่นานก็ต้องกลับมาอยู่กับพ่อเหมือนเดิมเพราะเป็นห่วงผมกับน้อง

แต่ถึงขนาดแม่เคยหนีเขาไปเขาก็ยังไม่คิดปรับปรุงตัว ก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน มีหลายครั้งที่เขามักจะด่าและตีผมกับน้องด้วยอารมณ์อย่างไม่มีเหตุผล

เช่นคืนหนึ่งที่ผมขอเงินแม่จะไปซื้อขนม ทันทีที่พ่อได้ยินเขาก็ลุกขึ้นมาตะโกนด่าผมว่าเป็น"ไอ้ตะกละอดอยากนักหรือไง"แล้วไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาตีไปทั่วทั้งตัวของผมอย่างไม่ยั้งมือจนแม่ต้องมากอดผมแล้วขอให้พ่อหยุด

ส่วนพ่อผมก็อ้างว่าที่ทำลงไปก็เพราะอยากจะสั่งสอนไม่ให้ผมเป็นคนตะกละ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้อ้อนอะไรเลยแค่จะขอเงินไซื้อขนม5บาท 10บาท ถ้าไม่ให้ผมก็ไม่เคยอ้อนเลยสักครั้ง แต่นี่หรอคือสิ่งที่ผมต้องได้รับ

และตอนที่ทำให้ผมมั่นใจมากว่าพ่อไม่ได้รักผมกับน้องเลยก็คือตอนที่ผมอยู่ ป.6 ตอนนั้นผมยังขับมอเตอร์ไซค์ไม่แข็งแล้วต้องไปซื้อของให้แม่ แต่เกิดอุบัติเหตุทำให้รถชนกับต้นไม้ในหมู่บ้านอย่างแรงจนตัวผมกับน้องเจ็บหนักกันทั้งคู่

ในตอนนั้นทั้งแม่และคนในหมู่บ้านก็รีบมาช่วยผมกับน้อง

ส่วนพ่อผมเขากลับเดินมาด่าผมสาดเสียเทเสีย บอกว่าผมขับรถยังไงทำให้รถเขาชนต้นไม้พังแล้วพยายามจะดึงแขนผมให้ผมลุกยืนขึ้นทั้งๆที่ผมก็เจ็บไปทั้งตัว ตอนนั้นทุกๆคนในเหตุการณ์ก็เข้ามาช่วยผมแล้วรุมด่าใส่พ่อผมกันใหญ่จนพ่อต้องรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน

หลังจากนั้นผมกับน้องถูกส่งไปโรงบาลแล้วรักษาจนหายดี

ตั้งแต่นั้นมาผมก็เกลียดพ่อผมมาตลอด แล้วเมื่อผมโตขึ้นความกลัวที่ผมมีต่อพ่อมันก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้น

ตอนนี้ผมอายุ 24 ปีแล้ว ส่วนน้องชายผมก็อายุได้ 15 ปี

เราทั้งสองคนต่างก็เกลียดพ่อกันทั้งคู่ ความรักและความเกรงใจนั้นเราจะให้กับแม่เราแค่คนเดียว ส่วนพ่อนั้นเราทั้งคู่ไม่อยากจะพูดด้วยหรือไม่อยากจะเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ

เพราะทุกๆสิ่งที่พ่อเคยทำกับแม่ กับผม หรือกับน้อง มันได้หล่อหลอมให้มีแต่ความเกลียดชังไปแล้ว