เราเป็นคนจังหวัดปทุมค่ะ ตกงานที่ปทุมหางานร่วม 4 เดือน เนื่องจากที่บ้านต้องการให้หางานใหม่ที่เป็นงานโรงงาน เราจบป.ตรี ซึ่ง 4 เดือนที่เราหานี้เราหาในส่วนของออฟฟิศโรงงานทั้งหมด เนื่องจากเรามีประสบการณ์ทำงานเอกสารมาก่อน นิคมไหนเราหาหมด นวนคร สระบุรี บางปะอิน ชลบุรี ระยอง เรายื่นสมัครหมด น้อยมากที่เรียกสัมภาษณ์ และพอสัมภาษณ์ก็ไม่ผ่านเพราะเขาแจ้งว่าประสบการณ์ทำงานไม่เพียงพอไม่ตรงตามที่เขาอยากได้ บางที่ก็บอกจะแจ้งผล ผ่านไป 3 อาทิตย์ก็ไม่มีติดต่อมา
จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมาเรายอมตัดสินใจไปสมัครงานบริษัทนึง ซึ่งเป็นโรงงานของคนจีน ที่เราไม่เคยยื่นสมัครเลยเพราะเราคิดว่าภาษาจีนที่เราพูดได้คงไม่เพียงพอสำหรับการทำงานโรงงาน แต่พอไปสมัคร ได้สัมภาษณ์เราผ่านค่ะ ก็คือเขาให้เราเริ่มงานเลยวันที่ 16
ปัญหาเริ่มต้นตรงนี้ค่ะ ที่ทำงานเก่าเราออกจากงานก็เพราะปัญหาครอบครัวค่ะ ด้วยที่ทำงานเก่าเราจ่ายเงินเดือนสูงแลกด้วย มีแค่ประกันสังคม ไม่มีสวัสดิการอืนๆ ไม่มีโอทีล่วงเวลา ทำงาน 6 วัน และวันหยุดนักขัตฤกษ์น้อยมากจะได้หยุด ถ้ามี 13 วัน เราจะได้หยุดสัก 4 วัน และมีออกนอกสถานที่ แต่ด้วยตัวงานที่เราทำจำเป็นต้องออกนอกสถานที่อยู่แล้ว เคยอธิบายให้ครอบครัวเข้าใจแต่เขาไม่เข้าใจ ครอบครัวเราไม่โอเค เวลาเราจะไปทำงานจะพูดว่าให้เราลาออกสักทีตลอดทุกวัน ถ้าเราเลิกงานดึกก็จะพูดว่าแนวๆทำงานอะไร ไม่ทีโอที ลาออกสิ เราจะบอกว่าเอาจริงเราเหนื่อยกับงานนะคะ แต่เราทนได้ มันมีวันที่หนักบางเบาบาง จนเราทะเลาะหนักมาก ครอบครัวใช้คำหยาบขึ้นกูกับเราเรื่องงาน เราเลยยอมลาออก เพราะเราเหนื่อยที่จะอธิบายให้เขาฟัง กลับบ้านทุกวันต้องมี 1 ชั่วโมงแล้วที่เขาจะพูดเรื่องที่ทำงานเรา จนหลังๆมาเราจะรีบขึ้นห้องไม่นั่งกินข้าวไม่ดูทีวีอยู่ชั้นล่าง
ปัญหาที่ตามมาคือ 4 เดือนที่เราหางาน มีโรงงานนี้รับเราเข้าทำงาน เราก็ว่าเออไม่มีปัญหาแล้วละ เพรระมันเป็นงานที่ครอบครัวเราอยากให้ทำ เราตัดสินใจบอกว่าเราได้งานแล้วนะ ที่โรงงานจังหวัดสระบุรี คำแรกที่เราได้รับคือ หางานอะไรไกลบ้าน ไม่หาใกล้ๆ ไปอยู่หอแล้วใครจะจ่ายค่าบ้าน ค่าใช้จ่ายในครอบครัว ซึ่งตอนเราทำงานที่เก่าเราเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมดค่ะ เราเลยบอกเขาว่าเราก็จ่ายเหมือนเดิม แต่ค่าใช้จ่ายเราอาจช่วยได้น้อยลง แต่ค่าบ้านเราจ่ายเหมือนเดิมแน่ๆ เราเลยบอกเราจะอยู่หอนะ เราหามาแล้วราคาประมาณ 3 พัน ยังไม่ รวมน้ำไฟ บริษัทมีรถรับส่ง พอเราพูดจบเราโดนส่วนเลยค่ะ บ้ารึไงอยู่อะไรแพงจัง 3 พันบ้ารึป่าว คนอื่นเขาเช่าหอทำงานกันในปทุมแค่ 2 พันกว่าเอง ของเธอต่างจังหวัดเธอจะอยู่อะไรดีขนาดนั้น 3 พัน ซึ่งหอ 3 พันที่เราบอกไป สภาพก็ไม่ได้ดูดีอะไรเลยค่ะ แต่มันดีที่มีระบบคีย์การ์ดเข้าหอ ปลอดภัยสำหรับผู้หญิง อีกอย่างคือเราเลือกใกล้แหล่งชุมชนด้วย ครอบครัวเราบอกว่าใช้สมองคิดหน่อย ขับรถไปกลับบ้านไม่คุ้มกว่าหรอ ถ้าจะมาอยู่ต่างจังหวัดแล้วค่าใช้จ่าย 5 พันต่อเดือน หรือถ้าคิดไม่ได้ก็หางานใหม่ เราเลยบอก 4 เดือนแล้วนะที่เราหางานไม่ได้ ซึ่ง 4 เดือนนี้เราบอกเลยค่ะ เราเป็นจ่ายค่าบ้าน ค่าไฟ คนเดียว ไม่มีใครถามเราสักนิดว่าเราลาออกมาเงินมีเท่าไหร่ พอจ่ายไหม เราก็ได้แต่รับทำพาร์ทไทม์ของที่ทำงานเก่าเพื่อหาเงินมาจ่ายช่วงที่ไม่มีงาน พอเขาจับได้มาเรารับงานบริษัทเก่าทำครอบครัวก็โวยวายใส่เลยค่ะ บอกให้เราเลิกทำ เลิกยุ่ง
จนตอนนี้พอมีงานเขามาเราก็อยากทำเลย เพราะตอนนี้เงินเก็บเราแทบไม่เหลือแล้ว เหลือแค่ 4 พันจาก 5 หมื่น ค่าบ้านเราเดือนละ 7 พันค่ะ
เราสับสนค่ะว่าจะทำยังไงดี ตัวเราอยากทำงานที่นี้เลย เพราะเราหางานมานานแล้ว เงินเก็บก็เหลือน้อย แต่ครอบครัวคือไม่ให้เลย ถึงกับพูดว่าถ้าไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับครอบครัวอีก
ครอบครัวไม่โอเคกับงานใหม่ที่ได้
จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมาเรายอมตัดสินใจไปสมัครงานบริษัทนึง ซึ่งเป็นโรงงานของคนจีน ที่เราไม่เคยยื่นสมัครเลยเพราะเราคิดว่าภาษาจีนที่เราพูดได้คงไม่เพียงพอสำหรับการทำงานโรงงาน แต่พอไปสมัคร ได้สัมภาษณ์เราผ่านค่ะ ก็คือเขาให้เราเริ่มงานเลยวันที่ 16
ปัญหาเริ่มต้นตรงนี้ค่ะ ที่ทำงานเก่าเราออกจากงานก็เพราะปัญหาครอบครัวค่ะ ด้วยที่ทำงานเก่าเราจ่ายเงินเดือนสูงแลกด้วย มีแค่ประกันสังคม ไม่มีสวัสดิการอืนๆ ไม่มีโอทีล่วงเวลา ทำงาน 6 วัน และวันหยุดนักขัตฤกษ์น้อยมากจะได้หยุด ถ้ามี 13 วัน เราจะได้หยุดสัก 4 วัน และมีออกนอกสถานที่ แต่ด้วยตัวงานที่เราทำจำเป็นต้องออกนอกสถานที่อยู่แล้ว เคยอธิบายให้ครอบครัวเข้าใจแต่เขาไม่เข้าใจ ครอบครัวเราไม่โอเค เวลาเราจะไปทำงานจะพูดว่าให้เราลาออกสักทีตลอดทุกวัน ถ้าเราเลิกงานดึกก็จะพูดว่าแนวๆทำงานอะไร ไม่ทีโอที ลาออกสิ เราจะบอกว่าเอาจริงเราเหนื่อยกับงานนะคะ แต่เราทนได้ มันมีวันที่หนักบางเบาบาง จนเราทะเลาะหนักมาก ครอบครัวใช้คำหยาบขึ้นกูกับเราเรื่องงาน เราเลยยอมลาออก เพราะเราเหนื่อยที่จะอธิบายให้เขาฟัง กลับบ้านทุกวันต้องมี 1 ชั่วโมงแล้วที่เขาจะพูดเรื่องที่ทำงานเรา จนหลังๆมาเราจะรีบขึ้นห้องไม่นั่งกินข้าวไม่ดูทีวีอยู่ชั้นล่าง
ปัญหาที่ตามมาคือ 4 เดือนที่เราหางาน มีโรงงานนี้รับเราเข้าทำงาน เราก็ว่าเออไม่มีปัญหาแล้วละ เพรระมันเป็นงานที่ครอบครัวเราอยากให้ทำ เราตัดสินใจบอกว่าเราได้งานแล้วนะ ที่โรงงานจังหวัดสระบุรี คำแรกที่เราได้รับคือ หางานอะไรไกลบ้าน ไม่หาใกล้ๆ ไปอยู่หอแล้วใครจะจ่ายค่าบ้าน ค่าใช้จ่ายในครอบครัว ซึ่งตอนเราทำงานที่เก่าเราเป็นคนรับผิดชอบเองทั้งหมดค่ะ เราเลยบอกเขาว่าเราก็จ่ายเหมือนเดิม แต่ค่าใช้จ่ายเราอาจช่วยได้น้อยลง แต่ค่าบ้านเราจ่ายเหมือนเดิมแน่ๆ เราเลยบอกเราจะอยู่หอนะ เราหามาแล้วราคาประมาณ 3 พัน ยังไม่ รวมน้ำไฟ บริษัทมีรถรับส่ง พอเราพูดจบเราโดนส่วนเลยค่ะ บ้ารึไงอยู่อะไรแพงจัง 3 พันบ้ารึป่าว คนอื่นเขาเช่าหอทำงานกันในปทุมแค่ 2 พันกว่าเอง ของเธอต่างจังหวัดเธอจะอยู่อะไรดีขนาดนั้น 3 พัน ซึ่งหอ 3 พันที่เราบอกไป สภาพก็ไม่ได้ดูดีอะไรเลยค่ะ แต่มันดีที่มีระบบคีย์การ์ดเข้าหอ ปลอดภัยสำหรับผู้หญิง อีกอย่างคือเราเลือกใกล้แหล่งชุมชนด้วย ครอบครัวเราบอกว่าใช้สมองคิดหน่อย ขับรถไปกลับบ้านไม่คุ้มกว่าหรอ ถ้าจะมาอยู่ต่างจังหวัดแล้วค่าใช้จ่าย 5 พันต่อเดือน หรือถ้าคิดไม่ได้ก็หางานใหม่ เราเลยบอก 4 เดือนแล้วนะที่เราหางานไม่ได้ ซึ่ง 4 เดือนนี้เราบอกเลยค่ะ เราเป็นจ่ายค่าบ้าน ค่าไฟ คนเดียว ไม่มีใครถามเราสักนิดว่าเราลาออกมาเงินมีเท่าไหร่ พอจ่ายไหม เราก็ได้แต่รับทำพาร์ทไทม์ของที่ทำงานเก่าเพื่อหาเงินมาจ่ายช่วงที่ไม่มีงาน พอเขาจับได้มาเรารับงานบริษัทเก่าทำครอบครัวก็โวยวายใส่เลยค่ะ บอกให้เราเลิกทำ เลิกยุ่ง
จนตอนนี้พอมีงานเขามาเราก็อยากทำเลย เพราะตอนนี้เงินเก็บเราแทบไม่เหลือแล้ว เหลือแค่ 4 พันจาก 5 หมื่น ค่าบ้านเราเดือนละ 7 พันค่ะ
เราสับสนค่ะว่าจะทำยังไงดี ตัวเราอยากทำงานที่นี้เลย เพราะเราหางานมานานแล้ว เงินเก็บก็เหลือน้อย แต่ครอบครัวคือไม่ให้เลย ถึงกับพูดว่าถ้าไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับครอบครัวอีก