คุณไม่กิน ก็บอกเขาแต่แรก ซิคะ เขาจะได้ไม่ต้องทำ ไว้ให้คุณ

คุณทำงานได้มีเงิน ทำอาหารกินเอง ใช้จ่ายเงินเองรับผิดชอบตัวเองได้   จะเลือกกิน ไม่มีใครว่าค่ะ

แต่ถ้ายังไม่ได้ทำงาน ยังอาศัยอยู่กับพ่อแม่ ยังไม่มีเงิน ยังเกาะ พ่อแม่กิน   ไม่ควรเลือก กิน   นอกจากจะเป็นโรคภูมิแพ้

ต้องแยกแยะ  กับคำว่าเลือกกิน   กับกินไม่ได้นะคะ

คนเลือกกิน คือคนเรื่องมาก  คือทั้งๆที่กินได้แต่ไม่กินเพราะไม่ชอบ  อย่างนี้เรียกว่าคนเรื่องมาก เอาแต่ใจ

แต่คนที่กินไม่ได้  คือเขาเป็นโรคภูมิแพ้  กินแล้วอาจตาย  แบบนี้น่าสงสารน่าเห็นใจ



ดิฉันก็เป็นแม่บ้าน  พยายามที่จะทำหาร ให้คนทั้งครอบครัวกินได้   แต่ คนหนึ่งชอบกินไก่ทอด  แต่อีกคนชอบกิน แกงกะหรี่  อีกคนชอบกินผัดกระเพา

มันทำไม่ไหวหรอกค่ะ  ค่าวัตถุดิบก็ไม่พอ  ถ้าจะทำอาหารที่ทุกคนชอบหมดทุกวัน (เป็นแม่บ้านต้องคำนวนบริหารรายรับรายจ่ายในบ้านนะคะ รายได้เท่าไหร่ รายจ่ายมีแค่ไหน)  จะทำตามใจไม่ได้ค่ะ  นอกซะจาก ว่า จะมีเงินจ่ายไหม เงินรายได้เพียวพอไหม

ถ้าทำแล้วไม่กิน   วันรุ่งขึ้นหรือวันต่อไป ดิฉันไม่ทำ อดไปเลย หรือไปหากินเอง   เสียดายเวลา เสียดายเงิน

ดิฉันบอกลูกเสมอ  ถ้าอยากเลือกกิน ของดีๆ ของที่ตัวเองชอบ  ก็รีบกินรีบโต รีบเรียนให้จบ รีบไปหางานทำ หาเงินมาซื้อกินเอง  อยากกิอาหารจานละพัน ก็ไม่มีใครว่า      แต่ตราบใดที่ยังหาเงินไม่ได้   ทำไมต้องเลือกกิน  ทั้งๆที่พ่อกับแม่ยังกินได้