ผมมีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนครับที่สามารถแชร์เรื่องราวในชีวิตประจำวัน เรื่องราวดีๆบ้าง ทุกข์สุขในชีวิตประจำวันบ้าง
ผมเป็นคนที่มักจะให้เกียรติเพื่อนคู่สนทนาเสมอ โดยเฉพาะเพื่อนทีคุยกันอยู่บ่อยที่สุดในตอนนี้ 
เราเริ่มต้นด้วยการให้เกียรติกันมากและเสมอมา แต่หลังๆ คนที่กำหนดว่าจะได้คุยกันหรือไม่ มันเป็นเขาไม่ใช่ผม และผมรู้สึกได้ว่าผมเป็นคนที่ต้องรอ
หลายๆครั้งผมเคยโกรธเขาที่เขาอ่านข้อความผมแล้วไม่ตอบ แต่ทุกครั้งที่เขาทักทายมาหรือขอความเห็นบางเรื่องผมก็จะลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปหมดสิ้น 
ส่วนตัวผมจะคิดเข้าข้างไปเองว่าความจริงใจแลกความจริงใจ ถ้าเขาไม่เห็นเราเป็นเพื่อนที่สำคัญคงไม่ทักมาถามความคิดเห็นเรา
โดยลืมไปว่าถ้าเป็นเรื่องของเราเขาแทบจะถามคำตอบคำ ไม่ก็อ่านเฉยๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องของเขา มันแทบจะตรงกันข้าม เราจะสามารถเข้ากันได้ดีมากๆ 
และผมจะให้คำปรึกษาที่ใส่ใจพอสมควรหากเป็นเรื่องที่เขาต้องการให้ผมมความเห็น กลับไปฝั่งตรงข้าม ผมแทบจะไม่รู้สึกได้ว่าเขากำลังรับฟังเรื่องราวของผมอยู่เลย จนตอนนี้ผมรู้สึกว่า ด้วยความรู้สึกทั้งหมดนี้ ผมจะไม่สามารถหลุดออกจากการควบคุมนี้ได้ถ้าไม่ใจแข็งพอ 

ผมคิดว่าถ้าเขาทักมาอีก ผมก็คงไม่เข้มแข็งพอที่จะแสดงท่าทีเหมือนเขาได้ แล้วผมก็คงกลับมารู้สึกแย่ๆเหมือนเดิมอีก