เราแตงโม ปกติเราเป็นคนมีจินตนาการสูงตั้งแต่ช่วง ป.3 แต่มันเริ่มจะหนักขึ้นตอน ม. 2 ที่เราเป็นซึมเศร้าถึงจะหาย แต่เราก็เริ่มอยู่ในจินตนาการขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆจนตอนนี้ ปวชปี 1 ช่วงปิดเทอม 1 มันหนักขึ้น ที่ว่าเราจินตนาการไปตลอดเวลาที่คิดได้ทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นที่อยู่ในความเป็นจริงเลย เลยอยากจะขอวิธีแก้ที่พอจะทำให้เรามองความเป็นจริงได้ซักนิดก็ยังดีกว่าเป็นตลอด