พึ่งดูหนังเรื่อง Your name engraved herein ซึ่งเป็นหนังไต้หวันเรื่องเกี่ยวชายรักชาย ในช่วงปี 1988
และพึ่งฟังของ "เลสลี่ จาง" จากช่องคุณฟาโรสจบ
ผมก็เลยเกิดข้อสงสัยว่า 80s 90s หรือช่วงเริ่ม 2000 เกย์ยุคนั้นเค้าจีบกันยังไง ในเมื่อยังเป็นยุคสมัยที่ยังไม่ค่อยเปิดรับ LGBTQ+ เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่เราจะจีบเป็นหรือป่าว ถ้าไม่เป็น เราจะโดนประจานไหม ใครมีประสบการณ์ด้านนั หรือเรื่องอะไรก็ได้เกี่ยวกับเกย์ยุคก่อน แชร์ประสบการณ์ให้เด็กรุ่นใหม่ๆหน่อยครับ
ส่วนตัวผมเอง รู้ใจตัวเองตอน ม.3 ช่วงนั้นปี 2012 เป็นช่วงที่ Facebook และโซเชี่ยลต่างๆกำลังบุกเบิกในไทย(ตามความรู้สึกผมนะ) มีเพจเกย์ดังมากยุคนั้น รู้สึกจะเชื่อ "รุกรับสลับรัก" หรือป่าวไม่แน่ใจ ทำให้ผมเห็นเกย์เปิดตัวมากกว่าก่อนหน้าเยอะ จะทักจีบใครมันก็ง่าย ซีรี่ย์วายไทยก็ทยอยมาเรื่อยๆ ให้พูดถึงในโซเชี่ยลอีก
แต่ผมก็มีความจำตอนยังเด็กมากหลงเหลืออยู่ น่าจะช่วง ป.1 สังคมที่ผมอยู่เหยีดพวก LGBTQ+ มาก (รวมถึงตัวผมในตอนั้นด้วย) โดยเฉพาะเกย์
จำได้ว่ามีการบ้านที่ต้องตัด แปะข่าวในหนังสือพิมพ์มาอ่าน แล้วมีข่าวประมานว่า เกย์หนุ่มถูกฆ่าโหดคาหอ ทุกคนที่อ่านก็ขำ ทำเหมือนเรื่องตลก ตัวผมเองตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกสงสาร หรือขำอะไร แต่ก็ยังออกแนวเหยีดๆในใจ ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังรุ้สึกผิดกับตัวเองที่คิดแบบนั้น
จำได้ดีเลยว่า ตอนเพื่อนล้อว่าเป็น ตุ๊_ ตั้งแต่ตอน อ.2 จนมาถึงช่วงก่อนค้นพบตัวเองมันทรมานมาก พอบอกพ่อแม่ เค้าก็จะถามเรากลับตลอด ว่า "เป็นแบบที่เค้าบอกไหมละ ถ้าไม่ ก็ไม่ต้องสนใจ" เวลาเพื่อนเอารูปโป้ๆของผู้หญิงมาดูกันที่ รร. ผมกลับไม่รู้สึกถึงอะไร แต่ผมกลับใจเต้นกับรูปผู้ชายใส่ชุดว่ายน้ำ ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนโดนสาป เวลาครอบครัวไปเที่ยววัดหรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ผมจะขอพรเสมอว่า " ขอให้ผมเป็นผู้ชายปกติ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ " (ไม่ได้ออกสาวหรือแต่งหญิงนะครับ แต่ท่าทางมันออกสาวๆ เรียบร้อยเกินผู้ชายปกติ พอช่วงวัยรุ่นมันก็หายไปเอง)
นับตั้งแต่ค้นพบตัวเอง ผมก็ไม่ได้บอกพ่อแม่นะ รู้ว่าเค้าคงรู้อยู่แล้ว หรือถ้าไม่รู้ ก็ปล่อยให้ค่อยๆรู้ไปเอง เพราะผมกลัวการที่ต้องบอกจากปากตัวเอง แต่บอกเลยว่า ต่อให้คนทั้งโลกไม่ยอมรับเรา ก็ไม่เจ็บเท่าครอบครัวไม่ยอมรับ
ปัจจุบันผ่านมาเกือบ 11 ปี โลกเราเปลี่ยนไปเร็วมาก ยุคนี้มันยุคแห่งความเท่าเทียมจริงๆ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้า LGBTQ+ ทั้งหลายยุคก่อนหน้านี้ได้มาใช้ชีวิตในปัจจุบัน คงจะมีความสุขมากๆเลย คิดเหมือนผมไหมครับ
อยากรู้ว่าเกย์สมัยก่อน จีบกันยังไง เรื่องราวของเกย์ยุคนั้นเป็นยังไง
และพึ่งฟังของ "เลสลี่ จาง" จากช่องคุณฟาโรสจบ
ผมก็เลยเกิดข้อสงสัยว่า 80s 90s หรือช่วงเริ่ม 2000 เกย์ยุคนั้นเค้าจีบกันยังไง ในเมื่อยังเป็นยุคสมัยที่ยังไม่ค่อยเปิดรับ LGBTQ+ เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่เราจะจีบเป็นหรือป่าว ถ้าไม่เป็น เราจะโดนประจานไหม ใครมีประสบการณ์ด้านนั หรือเรื่องอะไรก็ได้เกี่ยวกับเกย์ยุคก่อน แชร์ประสบการณ์ให้เด็กรุ่นใหม่ๆหน่อยครับ
ส่วนตัวผมเอง รู้ใจตัวเองตอน ม.3 ช่วงนั้นปี 2012 เป็นช่วงที่ Facebook และโซเชี่ยลต่างๆกำลังบุกเบิกในไทย(ตามความรู้สึกผมนะ) มีเพจเกย์ดังมากยุคนั้น รู้สึกจะเชื่อ "รุกรับสลับรัก" หรือป่าวไม่แน่ใจ ทำให้ผมเห็นเกย์เปิดตัวมากกว่าก่อนหน้าเยอะ จะทักจีบใครมันก็ง่าย ซีรี่ย์วายไทยก็ทยอยมาเรื่อยๆ ให้พูดถึงในโซเชี่ยลอีก
แต่ผมก็มีความจำตอนยังเด็กมากหลงเหลืออยู่ น่าจะช่วง ป.1 สังคมที่ผมอยู่เหยีดพวก LGBTQ+ มาก (รวมถึงตัวผมในตอนั้นด้วย) โดยเฉพาะเกย์
จำได้ว่ามีการบ้านที่ต้องตัด แปะข่าวในหนังสือพิมพ์มาอ่าน แล้วมีข่าวประมานว่า เกย์หนุ่มถูกฆ่าโหดคาหอ ทุกคนที่อ่านก็ขำ ทำเหมือนเรื่องตลก ตัวผมเองตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกสงสาร หรือขำอะไร แต่ก็ยังออกแนวเหยีดๆในใจ ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังรุ้สึกผิดกับตัวเองที่คิดแบบนั้น
จำได้ดีเลยว่า ตอนเพื่อนล้อว่าเป็น ตุ๊_ ตั้งแต่ตอน อ.2 จนมาถึงช่วงก่อนค้นพบตัวเองมันทรมานมาก พอบอกพ่อแม่ เค้าก็จะถามเรากลับตลอด ว่า "เป็นแบบที่เค้าบอกไหมละ ถ้าไม่ ก็ไม่ต้องสนใจ" เวลาเพื่อนเอารูปโป้ๆของผู้หญิงมาดูกันที่ รร. ผมกลับไม่รู้สึกถึงอะไร แต่ผมกลับใจเต้นกับรูปผู้ชายใส่ชุดว่ายน้ำ ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนโดนสาป เวลาครอบครัวไปเที่ยววัดหรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ผมจะขอพรเสมอว่า " ขอให้ผมเป็นผู้ชายปกติ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ " (ไม่ได้ออกสาวหรือแต่งหญิงนะครับ แต่ท่าทางมันออกสาวๆ เรียบร้อยเกินผู้ชายปกติ พอช่วงวัยรุ่นมันก็หายไปเอง)
นับตั้งแต่ค้นพบตัวเอง ผมก็ไม่ได้บอกพ่อแม่นะ รู้ว่าเค้าคงรู้อยู่แล้ว หรือถ้าไม่รู้ ก็ปล่อยให้ค่อยๆรู้ไปเอง เพราะผมกลัวการที่ต้องบอกจากปากตัวเอง แต่บอกเลยว่า ต่อให้คนทั้งโลกไม่ยอมรับเรา ก็ไม่เจ็บเท่าครอบครัวไม่ยอมรับ
ปัจจุบันผ่านมาเกือบ 11 ปี โลกเราเปลี่ยนไปเร็วมาก ยุคนี้มันยุคแห่งความเท่าเทียมจริงๆ บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้า LGBTQ+ ทั้งหลายยุคก่อนหน้านี้ได้มาใช้ชีวิตในปัจจุบัน คงจะมีความสุขมากๆเลย คิดเหมือนผมไหมครับ