ว่ากันว่า ศัตรูตลอดกาลของฮอลลีวูดนั้น ส่วนใหญ่แล้วหนีไม่พ้นเหล่าสัตว์โลกน่ารักอย่าง งู, จระเข้ และ ฉลาม อาจจะด้วยการที่พวกมันเป็นสัตว์กินเนื้อและล่าสัตว์อื่นเป็นอาหารทำให้ไม่ยากหากจะดัดแปลงให้พวกมันหันมาล่าตัวละครมนุษย์ จนความน่ากลัวของพวกมันเริ่ม ‘ไปไกล’ ตั้งแต่ Anaconda (1997, ลูอิส โลซา) เล่าเรื่องงูยักษ์จอมเดือด แต่คงไม่มีหนังเรื่องไหนที่ประสบความสำเร็จในการสร้างสัตว์ประหลาดนักล่าได้มากเท่า Jaws (1975, สตีเวน สปีลเบิร์ก) อีกแล้ว จนมันกลายเป็นต้นตำรับหนังธริลเลอร์สยองขวัญที่มีฉลามยักษ์ไล่กัดมนุษย์! ซึ่งอันที่จริง ตามที่นิตยสาร National Geographic บอกไว้นั้น ฉลามค่อนข้างขี้อาย รักสงบและไม่ค่อยนิยมโจมตีใครนัก แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วจะเป็นสัตว์ประเภทกินไม่เลือกก็ตามที (เอ่อ…) และพวกมันนั้น ต่อให้โตเต็มที่ก็มีขนาดใหญ่สุดเพียง 6 เมตรเท่านั้น (มีน้อยมากที่เติบโตตัวใหญ่ได้ถึง 7 เมตร)

และก็ตามประสาฮอลลีวูด ที่เชื่อว่าหากขยายไซส์ของนักล่าให้บิ๊กเบิ้มขึ้นจะหมายถึงการทวีความน่ากลัวของพวกมันด้วย จึงไม่น่าแปลกใจที่ฉลามนักล่าในภาพยนตร์ ถึงได้มีขนาดตัวใหญ่กว่าความเป็นจริงหลายเท่าตัว แต่จะมากขึ้นแค่ไหนนั้น เรานำมาเทียบให้คร่าวๆ ดังนี้
 
สองศรีพี่น้องตัดสินใจดำดิ่งลงไปใต้ทะเลในกรงเหล็กเพื่อดูโลกใต้น้ำ หากแต่ความซวยไม่เข้าใครออกใครเมื่อกรงของทั้งสองติดชะงักอยู่กลางน้ำลึก 47 เมตร ท่ามกลางความกังวลว่าอ็อกซิเจนในถังอากาศใกล้จะหมดหรือยังนั้น ทั้งสองก็ยังต้องพบกับความจริงชวนเหวอว่า นอกกรงนั้นมีฉลามขาววนเวียนป้วนเปี้ยนเพื่อจะงาบพวกเธอเป็นอาหารเย็นอีกต่างหาก! และเพื่ออาหารมื้อนี้ มันจึงพยายามทำทุกทางเพื่อแหกกรงคาบเอาทั้งสองมากินให้ได้

แน่ล่ะว่านี่เป็นเรื่องไกลความจริงไปโข เพราะฉลามไม่ได้นิยมเนื้อมนุษย์ขนาดนั้น มากที่สุดมันมักวนเวียนอยู่รอบกรงหรือสิ่งที่มันเห็นว่าหน้าตาประหลาดกว่าปลาตัวเล็กตัวน้อยที่มันเคยเห็นทุกวัน แล้วจึงว่ายน้ำจากไปอย่างสงบ… เว้นเสียแต่ว่ามันหิวจัดและจนตรอกจริงๆ น่ะนะถึงจะจู่โจมคนในกรงเหล็กได้