ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี1 ช่วงเปิดเทอมแรกๆเรารู้จักเพื่อนกลุ่มนึงและสนิทกับเขาเร็วมากๆเขาเป็นเพื่อนกลุ่มแรกที่เจอในมหาลัยเลยก็ว่าได้ชอบอะไรเหมือนกันๆ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดพอมอเปิดได้สักเดือนกว่าก็ค่อยๆหายไปทีละคนจนเหลือแค่3คน เราเพื่อนอีก2คน(เพื่อนผช) ก็ยังคงไปไหนมาไหนกันทำอะไรด้วยกันตลอดเหมือนเดิมผ่านไปเมื่อ2-3อาทิตย์ก่อนพวกเขาก็หายไปทั้งๆที่เราไม่ได้มีเรื่องผิดใจหรือทะเลาะกันเลยสักนิด เราก็คิดว่าเออเพื่อนคงมีคนคุยหรือไม่ว่างแหละ จนกระทั่งเราไปเห็นสตอรี่เพื่อนสองคนนั้นเขาไปเล่นกีฬา ไปร้านเกม ไปกินข้าว ไปนั่งเล่นที่หอกันแค่2คน โดยไม่ชวน(ปกติชวนตลอด)และเขาก็รู้ว่าเราอยู่ที่หอตลอดอาทิตย์นั้น เราน้อยใจมากอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ถึงขั้นเรานั่งอยู่คนเดียวห่างกับเขากับเพื่อนไม่ไกลมากเขาก็เลือกที่จะเมินและไม่คิดจะทักกันเลยด้วยซ้ำ เพื่อน2คนนั้นไม่ได้สนใจเลยว่าเราน้อยใจหรือรู้สึกยังไงบ้างเวลาบังเอิญเจอกันที่มอเยาก็ทำตัวปกติแต่ไม่รู้เลยว่าเราน้อยใจมากแค่ไหน เราพยายามเข้าใจว่าในเวลาที่เพื่อนไปกัน2คนช่วงที่ไปกันอาจจะฉุกเฉินเลยไปกันแค่นั้น แต่พอเห็นอะไรหลายๆอย่างอย่างเช่น เรามาสนามบาสแล้วเจอเขาเล่นกันอยู่สองคนโดยที่เรามาเจอเองแล้วยังสามารถหัวเราะมีความสุขทำตัวปกติกับเราได้เหมือนไม่ได้ลืมเราเลย มันก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า เราทำอะไรผิดหรอทำไมเป็นเราที่ต้องโดนทิ้ง แล้วเราล่ะเราอยู่ไหนของพวกเขานะทุกครั้งที่พวกเขามาหาเราหรือมีปัญหาอะไรเราอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยค่ะน้อยใจมากๆแต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าเรางี่เง่า เราพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวเองโดยการออกมาทำอะไรคนเดียว กินข้าว เล่นบาส ออกมาร้านเกมคนเดียว แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวก็หยุดร้องไห้ไม่ได้ พอเราพยายามออกมาหาเพื่อนกลุ่มอื่นๆก็มีคำนึงทำให้เราร้องไห้ออกมาเลยคือ "แล้วเพื่อนอะไปไหนทำไมมานั่งคนเดียวปกติเห็นอยุ่ด้วยกัน" เราอึ้งจนตอบไม่ได้เลยค่ะมันจุกไปหมดจนต้องลุกหนีออกมาร้องไห้ เราอิจฉาเพื่อนกลุ่มอื่นมากๆที่อยุ่ด้วยกันไม่ทิ้งกันไปไหนกลับมามองตัวเองแล้วอดน้อยใจไม่ได้เลยจริงๆ อยากถามว่าตัวเรามีปัญหารึป่าวคะ และเราควรทำยังไงต่อนึกถึงทีไรก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ตลอดเลยค่ะ55555 มันทรมานใจมากๆไม่อยากให้ชีวิตมหาลัยเป็นแบบนี้