เรื่องนี้มันเริ่มจากผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วต้องเจอคนใหม่ๆแล้วผมก็เจอเพื่อนของเพื่อนเรียนคณะเดียวกันเซคเดียวกันก็ทำความรู้จักอะไรกันจนเวลาผ่านไปจนจบปี1 เพื่อนของเพื่อนคนนี้ผมรู้จักตอนปี1เทอม2นะครับ ปิดเทอมก็นัดกันไปเตะฟุตบอลเพราะเป็นคนจังหวัดเดียวอยู่ในเมืองเหมือนกัน แล้ววันนั้นที่เตะฟุตบอลก็คุยอะไรสักอย่างแแต่ผผมจำไม่ได้แต่ก็วนมาเรื่องของผม
เพื่อนของเพื่อน:นับกูเป็นเพื่อนยังว่ะ
ผม:ยังเลย
เพื่อนของเพื่อน:โห้ กูเสียใจวะ นี่กูนับเป็นเพื่อนรักเลยนะนิ
ผม:ก็ยังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
เพื่อนของเพื่อน:ก็นับเป็นเพื่อนก่อนก็ได้ ค่อยไปแบ่งเป็นเพื่อนสนิทเป็นอะไรอีกที
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร
ผมก็มาคุยกับเพื่อนของผมซึ่งก็เป็นเพื่อนของเขา(เพื่อนของเพื่อน)ด้วยว่ามันแปลกเหรอที่ผมไม่นับเขาเป็นเพื่อนแล้วมางอนกันแบบนี้ 
เพื่อนก็บอกไม่ใช่แค่มันหรอกกูด้วยแค่กูไม่พูด
ผมก็ เอ้า
คือเพื่อนคนนี้เรียนมัธยมปลายห้องเดียวกันมา3ปีแต่ม.4-5ไม่ค่อยสนิทกันมาสนิทคุยกันมากตอนม.6 เขาถามว่าเราเป็นเพื่อนมากี่ปี ผมก็บอก1ปีตามความเป็นจริงเพราะผมนับเขาเป็นเพื่อนตอนม.6
ผมก็เลยมานั่งคิดกับตัวเองว่าผมแปลกเหรอที่นับคนอื่นเป็นเพื่อนยากคือผมมองว่าเพื่อนเนี่ยต้องมีความสนิทสนมคุยกันพูดคุยอะไรกันได้ระดับนึงถึงจะเป็นเพื่อนไม่ใช่คนที่แค่รู้ชื่อคุยกันบางครั้งบางคราวจะเป็นเพื่อนกันเพราะผมมองว่าเพื่อนเป็นสถานะที่สำคัญไม่ใช่จะใให้ใครเเป็นเพื่อนเราได้ง่ายๆผมเลยอยากรู้ว่าผมแปลกไหม
คนอื่นเวลาจะนับใครเป็นเพื่อนนับยังไง
สนิท คุยแค่ไหนถึงเป็นเพื่อน