คือเจ้าของบ้านที่เราอยู่หน่ะค่ะ ซอยหนึ่งในเขตสาทร กรุงเทพฯ ซอยร้อยห้องนั้นแหละค่ะ ชอบพูดจารุนแรงเสียงดังไม่เคยไว้หน้าใคร แม้แม่เราเองก็เป็นแค่แม่ค้าขายอาหาร แม่เราแค่มาทำงานหาเงินดูแลเราที่มาเรียนต่อในกรุงเทพฯแม่เราก็ขายของปกติดีๆนี่แหละค่ะ แต่เพมือนเขาจะบอกว่าแม่เราหน่ะทำผิดกฎวางของเกินตั้งโต๊ะมั่วซั่ว ทั้งๆที่แม่เราแค่จะตั้งโต๊ะให้ลูกเค้านั่งเพราะโต๊ะมันเต็มอยากให้ลูกค้ามีโต๊ะไวนั่ง แต่คือเหมือนจะไม่มีใครเข้าใจแม่เราเลย เจ้าของบ้านเขาพวกเยอะน่ะค่ะ ลูกน้องเจ้าของบ้านคนนึงเขาดูไม่ค่อยชอบแม่เราทั้งๆที่แม่เราก็ไม่ได้ทำอะไรให้เลย เราก็อยู่ปกติของเราแต่เขากลับเอาแต่มาจับผิดหาว่าเราทำนู้นทำนี่ไม่ถูกต้อง แล้วเอาไปฟ้องให้เจ้าของบ้านฟัง เจ้าของบ้านเขาก็เชื่อแต่พวกของเขานั้นแหละค่ะ ไม่ฟังเหตุของแม่เราเลยสักนิด มีแต่ด่าแม่เราพูดจาแรงๆใส่แม่เรานินทาซุบซิบแม่เราในเรื่องที่ไม่ดีเลย ไม่ไว้หน้าแม่เราด่าเสียงดังให้คนอื่นได้ยิน จนแม่เราได้แต่ก้มหน้าไปไหนมาไหนก็มีแต่คนนินทาทั้งๆที่ในหลายๆอย่างไม่ใช่ความจริงเลย เราก็แค่มาเรียนส่วนแม่เราก็แค่มาดูแลมาทำงานหาเงินตั้งหลักแต่ต้องกลับมาเจอคนแบบนี้อีก เราก็อึดอัดมากจริงๆไม่อยากให้แม่ต้องมาเจอเรื่องอะไรอย่างนี้