สำหรับใครที่มีความคิดแบบว่า อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเข้าสังคม ไม่อยากให้ใครสนใจ อยากทำในสิ่งที่ตัวเองเองอยากทำ ใครที่คิดแบบนี้อยู่ลองมาฟังชีวิตที่ผมเป็นอยู่นะครับ
ผมเคยคิดอยากอยู่คนเดียวเพราะว่าทำอะไรก็ได้ไม่มีใครว่า ไม่อยากให้ใครสนใจ จนวันนึงลุงของผมเขามาบอกว่าให้ไปกินข้าวในความคิดตอนนั้นคือแบบทำไมต้องมาเรียกไปกิน เดี๋ยวไปเองไม่ต้องเรียกเขาทำแบบนี้ทุกวันบอกให้ผมไปกินข้าวบอกให้ผมไปซักผ้าบอกให้ผมขับรถช้าๆ จนวันนึงที่ผมทนไม่ไหวผมเลยบอกกับเขาว่าไม่ต้องทำแบบนี้แล้วผมรำคราญไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผมเลย หลังจากวันนั้นผมก็ได้ชีวิตในแบบที่อยากได้มาตลอดได้อยู่คนเดียวทำไรก็ได้ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายชีวิตเรา แต่..พอผ่านไปหลายวันผมกลับรู้สึกว่าทำไมเราไม่มีความสุขทั้งที่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว นับจากวันนั้นมาผมก็ไม่มีใครมาคอยถามเลยว่ากินข้าวยัง ซักผ้ายัง เรียนเป็นไงบ้าง ผมเหงามากอยากให้ลุงมาถามแบบนี้อีก แต่ก็เลือกแล้วมันก็กลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก  จบนี้ผมอยากบอกว่า "ไม่มีใครอยู่คนเดียวบนโลกนี้โดยมีความสุขได้หรอก"