พ่อแม่เราหย่ากัน พ่อมีครอบครัวใหม่แล้ว ส่วนแม่มีผู้ชายรุ่นน้องมาติดพัน ซึ่งเราไม่ชอบ ผู้ชายคนนี้มากๆ ขี้เหล้า เมายา อันตพาล ทำตัวเบ่งอำนาจในบ้าน ใช้คารมณ์หว่านล้อมให้แม่เชื่อใจ และที่ล่าสุด จุดแตกหักเลยคือมันโทรมาด่าเรา (ผู้ชายคนนี้อายุมากกว่าเรา 2 ปี) เรื่องที่ว่ามีใบแจ้งหนี้ กยศ. ส่งไปที่บ้าน โทรมาว่าเราว่าไม่ส่งเสียแม่แล้วยังจะสร้างปัญหาให้อีก เราเลยตอกกลับไปว่า "ใบส่งไปนู่นแต่เก็บเงินทางนี้ค่ะ สติเนาะ พ่อก็ไม่ใช่ไม่ต้องมาสอนค่ะ" และที่สำคัญแม่เราเข้าข้างมัน บอกว่าก็มีแต่มันนี่แหละ ที่ดูแลแม่ อยู่กับแม่ หลังจากนั้น จากที่ไม่ค่อยได้คุยกับแม่อยู่แล้ว ยิ่งไม่ได้คุยเข้าไปใหญ่ โทรไปก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา แปปๆวางสายเพื่อจะคุยกับไอ้นั่น บางทีเราอยากได้กำลังใจ จากใครสักคนบ้างก็ไม่เคยได้รับเลย มีแต่ว่าเราว่า ไม่อยู่ดูแลแม่ ไม่ช่วยส่งเสียน้องเรียนปล่อยให้แม่ลำบาก อยู่คนเดียวบลาๆๆๆๆ ซึ่งเราก็ระบายออกไปว่า ที่พ่อแม่เลิกกันมันความผิดเราหรอ ทำไมเราต้องมาแบกรับทุกอย่าง แล้วตอนที่เราอยู่ช่วยดูแลร้านแม่เคยเห็นค่าเราบ้างไหม ........... แกก็ส่งข้อความเสียงกลับมายาวเหยียด ซึ่งเรารู้อยู่แล้วว่าต้องโดนด่าแน่ๆ เลยไม่เปิดฟังเลยจนถึงทุกวันนี้ และหลังจากนั้นแกก็มีทักมาบ่นว่า ค่าไฟแพงเงินไม่พอจ่าย โทรมาขอเงินไปทำบุญที่วัด เพราะไม่อยากใส่ซองน้อย อายคน คือเราได้ยินแบบนั้นคือน้ำตาไหลเลย แม่กลัวอายคนแต่ไม่เคยถามเราเลยว่ามีตังค์ไหม ลำบากไหม กินอยู่ ยังไง
**และครั้งนี้ล่าสุดโทรมาขอเงิน 2000 บอกจะไปในเมือง เราซึ่งเหลือเงิน 6000 ต้องใช้ให้ครบเดือน ใน กทม. ในใจก็คิดอยู่แล้วว่าแม่โทรหาคงเป็นเรื่องเงินแน่ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาเลย สรุปก็ใช่จริงๆ ในใจอยากบอกทำไมไม่ขอแฟนแม่ล่ะ ก็ไม่อยากชวนทะเลาะอีก จะปฏิเสธว่าไม่มีก็กลัวโดนด่าอีก ว่าทำงานยังไงไม่มีเงิน ชีวิตไม่ประสบความสำเร็จสักที บลาๆๆๆๆๆๆๆ จะโอนให้ก็กลัวไม่มีจะกิน แล้วประเด็นคือ บางทีตังค์ไม่มีก็โอนให้ แล้วก็อดมื้อกินมื้อเอา แต่แม่บอกป้าข้างบ้านว่าลูกไม่เคยส่งเสียเงินให้เลย มันยิ่งตอกย้ำความท้อเข้าไปใหญ่ จริงๆยอมอดเพื่อให้แม่กับน้องได้นะ แต่ขอกำลังใจหน่อยได้ไหม (ไม่ใช่ไม่เคยบอกแบบนี้เคยบอกไปแล้วว่าอยากได้กำลังใจบ้าง เหนื่อยมาก เค้าก็บอกเลี้ยงเรามาเหนื่อยกว่านี้อีก เห้อ ทำไมการเป็นลูกมันยากจัง พูดอะไรก็ผิดไปหมด แค่เค้าพูดมาว่าเลี้ยงเรามา กว่าจะโต บุญคุณชาตินี้เราใช้ยังไงก็ไม่หมด ก็เถียงอะไรไม่ออกแล้ว)
ทำไมแม่ถึงโทรหาเราแค่เวลาที่เขาอยากได้เงิน จะบอกเขาว่าไม่มีก็ไม่กล้า กลัวเขาไม่รัก
**และครั้งนี้ล่าสุดโทรมาขอเงิน 2000 บอกจะไปในเมือง เราซึ่งเหลือเงิน 6000 ต้องใช้ให้ครบเดือน ใน กทม. ในใจก็คิดอยู่แล้วว่าแม่โทรหาคงเป็นเรื่องเงินแน่ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาเลย สรุปก็ใช่จริงๆ ในใจอยากบอกทำไมไม่ขอแฟนแม่ล่ะ ก็ไม่อยากชวนทะเลาะอีก จะปฏิเสธว่าไม่มีก็กลัวโดนด่าอีก ว่าทำงานยังไงไม่มีเงิน ชีวิตไม่ประสบความสำเร็จสักที บลาๆๆๆๆๆๆๆ จะโอนให้ก็กลัวไม่มีจะกิน แล้วประเด็นคือ บางทีตังค์ไม่มีก็โอนให้ แล้วก็อดมื้อกินมื้อเอา แต่แม่บอกป้าข้างบ้านว่าลูกไม่เคยส่งเสียเงินให้เลย มันยิ่งตอกย้ำความท้อเข้าไปใหญ่ จริงๆยอมอดเพื่อให้แม่กับน้องได้นะ แต่ขอกำลังใจหน่อยได้ไหม (ไม่ใช่ไม่เคยบอกแบบนี้เคยบอกไปแล้วว่าอยากได้กำลังใจบ้าง เหนื่อยมาก เค้าก็บอกเลี้ยงเรามาเหนื่อยกว่านี้อีก เห้อ ทำไมการเป็นลูกมันยากจัง พูดอะไรก็ผิดไปหมด แค่เค้าพูดมาว่าเลี้ยงเรามา กว่าจะโต บุญคุณชาตินี้เราใช้ยังไงก็ไม่หมด ก็เถียงอะไรไม่ออกแล้ว)