เรื่องของเรื่องคือ แฟนผมฐานะดีกว่าผมมากๆ
บ้านผมก็ฐานะปานกลางครับ ไม่รวย ไม่จน แต่ที่บ้านก็มีหนี้สินอยู่ แต่แฟนผมทางบ้านเธอรวยมากครับ ผมเคยคุยเรื่องนี้กับเธอแล้ว เธอก็บอกว่าเราช่วยกันทำช่วยกันสร้างได้ เธอไม่ได้สนใจเรื่องฐานะอะไร เรารักกันมากก็จริงแต่ผมกลัวพ่อแม่เธออาจจะไม่ยอมรับผม แล้วเธอมีทุกอย่างส่วนผมไม่มีอะไรเลย เธอใช้แต่ของราคาแพงๆผมคงไม่ทีปันยาไปซื้อให้เธอได้แน่ๆ ตอนแรกคุยกันชวนกันไปทำงานเมืองนอกผมอยากไปกับเธอมากจริงๆแต่พอรู้เธอร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงผมก็กลัวเธอจะเป็นอะไรใจอยากให้ไปมากแต่ก็แอบเป็นห่วงไม่ได้ผมรักเค้ามากๆวันนี้เธอไปหาแม่ที่บ้านเธอบอกว่าจะไปทำงานเมืองนอกแม่เธอเหมือนไม่ว่าอะไรแต่แม่เธอบอกจะเอาเงินไปทำอะไรในเมื่อบ้านเราก็มีทุกๆอย่างหมดแล้ว พอได้ยินคำนี้ผมเลยคิดก็จริงของเค้า เค้ามีทุกๆอย่างแล้วจะทำงานไปทำไม่จนผมมานั่งคิด ถ้าผมจะถอยออกจากชีวิตเธอ เธอจะเสียใจมั้ยแต่อยากให้รู้ว่าผมเสียใจมากๆ แต่เธอต่างกันกับผมมากเกินไปจริงๆ เหมือนเธอคือเครื่องบิน ผมมันแค่หมาวัดธรรมดาๆตัวนึง ผมทำใจถอยออกมาไม่ได้หลอกผมรักเธอไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้วเพราะผมเคยเสียเธอไป1รอบแล้วไม่ได้คุยกัน10กว่าปีพึ่งได้วนมาเจอกันคุยกันได้1เดือนกว่าๆ เราคุยกันตลอดทั้งวันทั้งคืน ทักหาตลอดทีว่าง บอกรักคิดถึงตลอด แล้วนอนด้วยกัน2วัน รู้สึกดีมากๆ แต่มาวันนี้ผมรู้สึกแย่ ไม่มีอะไรไม่มีแม้แต่อนาคตให้เธอ มีแต่ความฝันที่ไม่เห็นทางที่สวยงามมีแต่คำว่ารักเธอ แต่ไม่มีสิ่งที่สวยงามให้เธอเลย ผมควรทำยังไงผมรู้สึกว่าตัวผมไร้ค่ามากๆ แค่ความรักมันคงไม่พอ เพราะพ่อแม่เธอคงไม่อยากได้คนจนๆหรือไม่มีอนาคตแบบผมแน่ๆ ผมอยากบล็อคลายเธอนะแต่ก็ไม่กล้าผมทำใจไม่ได้ที่จะขาดการติดต่อหรือหายไปจากชีวิตของเธอ แต่ผมอยากถอยเพราะเรามันต่างกัน แต่ผมรักเธอมากๆ รักเสมอแล้วจะไม่มีใครอีกแล้วแต่ที่ถอยเพราะกลัวทางบ้านเธอจะไม่โอเค ผมเครียดมาก ผมไม่อ่านลายเธอเลย ผมรู้สึกสมเพษตัวเองมาก (ทั้งหมดผมพึ่งรู้ว่าบ้านเธอมีขนาดนี้เพราะตลอดเวลาผมไม่เคยถามหรือสนใจเรื่องที่บ้านเธอเลยเพราะผมมั่นใจว่าผมทำได้หาได้แต่พอมารู้ราคากระเป๋า เธอราคารองเท้าเธอ ราคานาฬิกาเธอ เสื้อผ้าของเธอ ผมเลยกลัวของยังใช้ซื้อผ้าตัวหลักร้อยต้นๆแต่ของเธอทั้งตัวเกือบแสน ถ้าผมยอมปล่อยเธอจะดีมั้ยครับ🥹🥹🥹🥺🥺🥺