ขอเกริ่นก่อนคือหนูมีพี่สาวคนนึง เป็นคนขี้บ่นมากๆ มักจะทะเลาะกันบ่อยๆ เหมือนเขา ต้องการเป็นที่ถูกเสมอ ส่วนหนูคือคนที่ผิดตลอด เช่นถ้าหนูไปถามไปเขา ว่าตอนไหนจะกลับบ้านไปรับแม่ มันไม่มีคนไปรับ รถอีกคันก็ไม่ดี คือเขาไปทำงานที่รรนะคะ ตอนนั้นเวลาหกโมงเย็น
เขาก็บอกยังไม่เสร็จ ให้ขี่คันนั้นไปมันจำเป็น คือรถคันนั้น
ขี่ๆดับๆ รถเก่ามาก20ปีได้ มีรถยนต์ แต่หนูขับไม่เป็น หนูก็ทักไปว่า ก็รู้ว่าไม่มีคนไป มันลำบาก เขาก็บอก ก็จำเป็นก็ต้องไป คืองานนั้น ไม่ใช่แบบงานทางการ ทำหลายคน แบบหลายคนเป็นห้องๆไป หนูคิดว่า ถ้าเขาจะกลับก็กลับได้ เพื่อนก็คงเข้าใจ เพราะมันจำเป็น หนูก็ทักไปว่าไม่มีคนไป เขาก็บอกนู่นนี่นั่นก็บ่นมากๆ หนูเลยบอกหยุดพูด หนูเลยตัดสินใจไปเอง ซึ่งรถคันนั้นมันดับกลางทาง น้ำมันหมด หนูก็ต้องเดินไปหาร้านนำมัน จะค่ำแล้วด้วย เขาก็ทักมาซ้ำๆ อยู่ไหน ไม่ตอบ แล้วก็ด่าว่ายุ่ง ทำห่าไร อีก ก็บอกคนอื่นถามหาก็ไม่ตอบ คือหนูรับสายจากทางบ้านแล้วมก็บอกว่าเออนี่ กำลังกลับ ได้แล้วไปได้แล้ว
เขาก็ทักมาด่าไม่หยุด พอไปถึงก็เห็นเขาอยู่บ้าน คือเขาไปรับแม่ก่อนหนูนะคะ มันคนละทาง หนูไปพอดีแม่ถึง  คือแบบมันกดดันจนหนูร้องไห้ออกมา มีคนอยู่บ้านเยอะ ซึ่งเหมือนเขาจ้องไม่ถามไม่อะไรซักคำ กลายเป็นความกดดันจนหนูร้องไห้ออกมา หนูเลยไปห้อง เขาก็ยังตามมาด่า หนูเลยเหมือนหมดความอดทน 
เลยกรี๊ดออกไป หลายรอบ เขาก็ด่าว่าหนู รับความจริงไม่ได้ ว่าหนูทักไปด่าเขา คือหนูไม่ได้ทักไปด่าเลย เขาก็มาว่าอย่างงี้ หนูเลยเงียบ ไม่คุยกับใคร
หนูก็ปล่อยให้คนอื่นคิดมาตลอดว่าหนูเป็นคนด่าเขา จนวันนี้ทะเลาะอีก เขาบ่นอีกว่าเราไม่ไปหุงข้าว อันนี้ความจริงไม่ใช่ขออ้างคือหนู ฟังเรื่องผึ ว่าจะไปรับแม่ แต่ได่ยินเสียงรถไปเลยนึกว่าเขาไป เพราะมีแค่เขากับหนูพ่อไม่อยู่ พอแม่มา เขาก็บ่นๆว่าเราไม่ไป หนูก็บอกเขาว่าหนูกลัวผี เขาบอกกลัวอะไรพ่อเป็นคนไป ทำไมไม่ไปดู หนูก็ไม่รู้จริงๆ เพราะก่อนหน้านี้ พ่อพูดเองว่าจะไปบ้านพ่อ ให้ไปรับแม่เอา หนูเลยเข้าใจอย่างงั้น เขาก็บอกเคยรู้อะไรบ้าง หนูก็บอกว่าไม่รู้จริงๆ เขาก็บ่นๆ หนูก็เลยเลิกบ่นเถอะ รำคาญ เหมือนคนแก่ จะไปทำก็คือไปทำ ก๋บอกอยู่ว่ากลัว เขาก็ไม่ฟัง ก็เลยทะเลาะกัน  ตอนนี้หิวข้าวมากค่ะ ไม่อยากออกไปเห็นหน้า คือหนูผิดมากขนาดนั้นเลบหรอ