สวัสดีค่ะ จขกท อยากมาเล่าประสบการณ์สังคม toxic ที่ ร.ร สมัยประถมนะคะ ตอนนี้ จขกท อายุ 18 แล้ว 
ย้อนไปตอนอยู่ชั้น ป.3 จะขึ้น  ป.4 ปกติ จขกท เป็นคนร่าเริง จะชอบไปเล่น ร.ร ตลอดไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่พอปิดเทอมใหญ่เปิดเทอมขึ้น ป.4 จขกท เริ่มไม่อยากไป ร.ร  เพราะติดแม่ ไป ร.ร ก็ร้องไห้คิดถึงแม่ เริ่มเก็บตัว  
เพื่อชในไปเล่นก็ไม่ไป  จนเก็บตัวไม่คุยกับใครเริ่มเป็นคนเงียบขรึม ขี้กลัว  ช้า เงียบ พูดเสียงเบามาก รุ่นพี่ก็ตั้งฉายาให้ว่าอี....แล้วทุกคนก็เรียกตามรวมถครู  เพื่อนในห้องไม่ชอบ จากไม่ชอบกลายเป็น กลั่นแกล้ง เนิ่มจากให้ จขกท เป็นคนรับใช้ในกลุ่มซึ่งในห้องมี ผญ 4 คน รวม จขกทเป็น 5 ซึ่ง จขกท กลายเป็นเบ้ เป็นคนรับใช้ในกลุ่มแต่ จขกท ก็ยอมเพราะกลัวตอนนั้นขี้กลัว โง่ด้วย แต่ละวันที่ จขกท เจอคือการโดนแซะ โดนจิกกัด 
ถ้ามาสายก็โดนว่า โดนบังคับจิตใจบ่อยมาก มีครั้งนึงที่ยาย จขกท พึ่งเสีย แล้ว จขกท โดนล้อชื่อ ยาย ซึ่งมันเป็น้เรื่องใหญ่สำหรับตอนนั้น ล้อว่าอี.....ก็คือชื่อยายเราทั้งๆที่เราพึ่งเสียยาย ห้องเรามี 9 คนรวมเราไม่มีใครเข้าข้างเราเลยสักคน โดยเฉพาะพวก ผญ 4 คน ชอบกัดแซะเราไม่เลิกทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรให้  ลอกการบ้านเราทุกวัน ทำเหมือนเราเป็นแค่ธาตุอากาศหรือคนใช้ที่ตอนมีประโยชน์ พวก ผช ก็ชองมาแกล้งมาตีเรา ล้อชื่อพ่อแม่ ส่วน ผญ ในกลุ่มก็ก็ชอบยุให้ ผช มาตีกับเรา แบบใส่ไฟ มีครั้งนึงซ้อมวอลเลย์บอล  ผญ ในกลุ่ม 4 คนมีคนนึงมาแก้ผ้าเรากลางสนามเราไม่ได้ตั้งตัว ซึ่งตอนนั้นคนเยอะมากแต่มีแค่ ผญ คือแก้ลงมาเห็น กกน ก่อนหน้านี้ก็เคยโดนจับนม โดนล้อเรื่องนมใหญ่ทั้งๆที่มันไม่ได้ใหญ่ บังคับจะจับนมเรา เราไม่ให้จับก็รุมด่าเราไปทั่ว
มีครั้งนึงที่เราโดนเหยียดโดนแซะเรื่องเสื้อผ้า ว่าผ้าซีดเก่า แล้วก็มารมดึงผ้าเราออก ไม่มีใครช่วยเราเลยบางครั้งก็พยายามดึงผ้าเราเพื่อจะดู....เราว่ามีขนหรือยัง แล้วก็จะเอาไปเม้ากับกลุ่มพวกมันแบบสนุกปาก เราโดนแบบนี้มา 3 ปี ตั้งแต่ ป.4-6 โดยที่ไม่บอกใคร ครูน่าจะรู้แต่ก็ไม่ช่วยอะไร บางครั้งครูยังเรียกฉายาอี....ด้วยซ้ำ
ถ้าถามว่าทำไมตอนนั้นเราไม่บอกผู้ปกครอง คือเราขี้กลัว ถ้าบอกไปเราว่าหนักกว่าเดิม บ้านก็จนจะย้าย ร.ร ก็ไม่ได้เพราะนี่ ร.ร มกล้บ้าน ร.ร เล็กๆมีไม่ถึงร้อย เดินไปก็ถึง ซึ่งตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เราหาทางออกไม่ได้จริงๆ เราไม่ได้โดนถึง ป.6 ตามมารังควานจนถึง ม.1 จน ม.2 เป็นซึมเศร้า พึ่งมาหลุดพ้นจากกันจริงๆจังตอนจะขึ้น ม.4 ซึ่งตอนนี้ไม่มีการสำนึกผิดไม่มีใครพูดถึงเรื่องตอนประถม ไม่มีการขอโทษ ยังนิสัยเหมือนเดิมใช้ชีวิตปกติ  เราย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกหดหู่ ทั้งเกลียด เราไม่คิดว่าเด็กประถมจะเป็นกันถึงขนาดนี้ คำที่ว่าเด็กคือผ้าขาวไม่จริงเลย (ไม่ได้เหมารวม) จากที่ ดูซีรี่ย์ เกาหลี ญี่ปุ่นมา ไทยก็ไม่แพ้กัน  ร.ร มันควจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยสำหรับเด็กกลับกลายเป็นสถานที่ที่อันตราย เวลาเห็ข่าว ฆตต โดดอาคารเรียน หรือข่าวเด็ก 14 ฆตต เพราะไม่มีเงินเรียนพ่อแม่แยกทาง เพื่อนไม่คบ ครูด่าซ้ำเติมไม่ช่วย ครูบางคนนี่ตัวดีเลย (บางคน ไม่ได้เหมารวม )มันหดหู่ มันหงุดหงิด 
 เพราะตัวเองเคยเป็นแบบนั้นแล้วหาทางออกไม่ได้ ด้วยวัยและวุฒิภาวะแต่ดีที่ยังรอดมาได้ ไม่ ฆตต ไปเสียก่อน
เราเคยเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใหญ่ฟัง เขาบอกว่าไม่เห็นต้องเกลียดเลยหนิ บ้างก็บอกว่าเรื่องเล็กน้อย จริงๆเรื่องการบูลลี่หรือโดนแกล้งในวัยเด็กมัน toxic และเป็นเรื่องใหญ่มากๆสำหรับเขาเพราะในวัยนั้นอยู่ ร.ร มากกว่าบ้าน ยังไงก็ต้องมีเพื่อนมีอะไร ถ้าผู้ใหญ่บางคนมองเป็นเรื่องเล็กไม่รับฟัง  มันจะกลายเป็นปมและส่งผลกระทบต่อเขาในระยะยาวแน่นอน จากเราที่เคยแตกสลายมาก่อนซึ่งมันส่งผลจริงๆแต่แค่ไม่ได้มากเหมือนแต่ก่อน

ใครที่เคยมีประสบการณ์โดนแกล้งหรือโดนบูลลี่ มาแชร์ให้กันได้ค่ะ