เรามีเพื่อนที่เป็นลูกรักครูคนนึง ซึ่งเอาจริงๆครูคนนี้เป็นครูที่ดีมาก สอนดี พูดดี รักเด็ก ซึ่งเพื่อนสนิทเราทั้งสามคนเป็นลูกรักเขาหมดเลย จะมีแค่เราที่ไม่ค่อยสนิทกับครูเพราะด้วยนิสัยเป็นคนขี้อายตั้งแต่เด็กๆ แต่จะมีเพื่อนสนิทของเราคนนึงที่ครูรักมากเป็นพิเศษ มีงานอะไรหรือกิจกรรมไหนก็จะเรียกใช้เพื่อนเราตลอด ซึ่งเรากับเพื่อนคนนี้สนิทกันมากก็เพราะมีกันอยู่ไม่กี่คนเพื่อนที่เยอะๆก็แยกย้ายกันไปหมด ซึ่งเวลาครูเรียกเพื่อนเราไปคุยเราก็จะไปด้วยเสมอ แต่ไม่ได้เข้าไปนะคะแค่รออยู่หน้าห้อง แต่มีครั้งนึงเราไปซื้อของที่สหกรณ์กับเพื่อนและเจอครู เพื่อนเราก็เข้าไปคุยกับครูเราก็ไม่ได้อะไรเพราะเข้าใจว่าลูกครูก็เป็นงี้แหละเพราะส่วนตัวก็เป็นลูกรักครูภาษาไทย อารมณ์ก็คล้ายๆเพื่อนเลยค่ะ เจอครูก็คุยกัน มีงานอะไรครูก็จะใช้เรา เพื่อนเราก็คุยกับครูตามปกติและอยู่ๆครูก็ไล่เราแล้วบอกว่า “ใช่เด็กครูไหม ถ้าไม่ใช่ก็ออกไปครูจะคุยกับเพื่อน” และมีอีกเหตุการณ์นึงที่เพื่อนเรากำลังจัดเตรียมสถานที่ทำกิจกรรมกันซึ่งเราก็ไปยืนอยู่ห่างๆ มั่นใจค่ะว่าไม่เกะกะแน่นอนเพราะเรายืนห่างเกือบๆสองเมตรเลยค่ะ แต่ครูก็เดินมาแล้วก็ยกมือไล่เรา “ออกไปก่อนเถอะขอร้องเขาจะทำงานกันเห็นไหม” สองเหตุการณ์นี้เราไม่ได้คิดอะไรค่ะ แต่มันมาคิดตรงที่ว่าเราไปได้ยินครูพูดกับเพื่อนเรา ว่าให้เพื่อนเลิกคบเราเพราะอย่างเราคบไปก็ไม่มีประโยชน์หาคบคนที่จะพากันได้ดีมากกว่านี้ ดูทรงหน้านิ่งๆเอ๋อๆ เหมือนคนปัญญาอ่อนเลย เราเสียความรู้สึกมาก แพนิคไปพักใหญ่ๆเลยจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะทำยังไง