ต้องบอกก่อน ผมมีความทะเยอทะยานสูงมาก เนื่องจากผมเกิดและโตมาจากครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะมากนัก

แต่ผมยิ่งโต โอกาสในชีวิตก็ยิ่งมีเข้ามาเรื่อยๆ ตั้งแต่สมัยเรียน และจบมหาวิทยาลัย

ผมทำงานได้ 2-3ปี ตอนนี้ชีวิตผมกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็น Step ช้าๆ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแบบก้าวกระโดด แต่มันดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนจริงๆ ด้วยอะไรหลายๆอย่าง โอกาส+การเตรียมตัว+ความสามารถ ด้วยการที่ไม่หยุดพัฒนาตัวเอง เพราะผมหยุดอยู่กับที่ไม่ได้จริงๆ ชีวิตผมมันต้องไปต่อได้อีก และก้าวไปเรื่อยๆ

แต่ทุกอย่างที่ผมกล่าวมา ล้วนแลกมากับอะไรหลายอย่างมากจริงๆ กดดันตัวเอง ไม่ค่อยออกไปเที่ยว แต่เอาเวลาส่วนใหญ่มาพัฒนาตัวเอง ใช้เวลาให้คุ้มค่า จะรู้สึกเสียดายมากๆ เวลาทำตัวไร้สาระ (แต่ก็มีบ้าง เวลาอยู่กับเพื่อน แบ่งเวลาให้เพื่อนบ้างช่วงสุดสัปดาห์) 

เวลาผมเหนื่อย ท้อ รู้สึกแย่ ผมก็กลับมานั่งร้องไห้คนเดียว ไม่เคยโทรไปร้องไห้ให้แม่ฟัง (จากครอบครัวมาไกลบ้าน ออกมาอยู่คนเดียวครับ) ผ่านวันแย่ๆมาคนเดียวเสมอ ปาดน้ำตา และสู้ต่อ

เวลาเหนื่อยมากๆรู้สึกอยากกอดใครสักคนมากๆครับ แต่ไม่มีใครเลย

ด้วยเหตุผลทั้งหมด ทำให้เกิดเป็นบุคลิก นิสัย ของผมที่แตกต่างจากคนอื่น แต่ผมยังมีเพื่อน มีสังคมนะครับ เพราะผมเป็นคนใจดี ยิ้มง่าย แต่ไม่ค่อยตลก เป็นคนเนี๊ยบๆ คนรอบข้างหลายๆคนตอนนี้มักจะเชียร์ให้ผมมีแฟนได้แล้ว (เพราะหน้าตา ภาพรวม ผมไม่แย่555) 

แต่ผมมีส่วนลึกๆอยู่ภายในหัวใจ ซึ่งเป็นข้อจำกัดในตัวผม คือ

1. ผมคิดว่า ผมไม่มีเวลาให้ใครหรอก ผมต้องทุ่มเทเวลาในการสร้างชีวิตตัวเองมากๆ

2. ผมยังไม่พร้อมเรื่องฐานะการเงิน ไม่พร้อมกับการใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไปเที่ยวที่ต่างๆ

ผมคิดว่า ถ้าวันนึงผมพร้อมด้วยฐานะ-การเงิน ตำแหน่งหน้าที่-การงาน ที่อาจจะไปถึงด้วย ความสามารถ+โอกาส(หรือ+ดวง) ถึงวันนั้น อาจจะมีคนที่ดีมากๆรอผมอยู่ก็ได้ หรือแย่ที่สุดก็คือ ไม่มีใครเลย อยู่ที่ปลายทาง

ผมอายุแค่20กลางๆ ผมเชื่อว่าหลายท่านคงมีประสบการณ์มากกว่าผม ช่วยให้คำแนะนำผมด้วยนะครับ ช่วยเขย่าทัศนคติผม หากสิ่งที่ผมคิดมันกำลังร้ายตัวผมอยู่

ขอบคุณล่วงหน้าครับ