สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาเล่าเรื่องของหนูหน่อยนะคะ หนูไม่ค่อยถูกกับยายสักเท่าไหร่ เพราะยายใช้งานแต่หนูไม่เคยจะใช้พี่ชายเลย วันไหนที่หนูไปเรียนมีการบ้านก็เอาแต่ใช้หนูตลอดแต่กับพี่ชายไม่เคยเรียกใช้เลย พี่หนูอยู่มหาลัยแล้ววันไหนไม่มีเรียนก็อยู่บ้านพอหนูกลับบ้านมาจากรร.ก็ใช้หนูจนหนูไม่มีเวลาทำการบ้านเลย บางทีหนูต้องกลับบ้านเย็นหน่อยเพื่อทำการบ้านให้เสร็จที่รร.เลยด้วยซ้ำ

และยายชอบพูดว่าแต่หนูตลอดเลย เหมือนยายรักแต่พี่ชายของหนูเลย ไม่เคยจะว่าอะไรพี่ชายเลย พอพี่ชายทำอะไรให้ก็ให้ตังตลอด แต่กับหนูไม่เคยมีอะไรให้เลย ไม่มีคำว่าขอบคุณเลยเวลาหนูทำอะไรให้
มีวันนึงที่หนูต้องซื้อของตอนกลับมาจากรร. วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก หนูก็เดินกางร่มรีบกลับมาบ้านแต่ฝนมันตกหนักหนูก็ตัวเปียกเยอะอยู่ แต่ยายก็ไม่เคยเป็นห่วงเลยแถมว่าหนูอีกว่า"กูหิวจะตายอยู่แล้ว ทีหลังรีบกลับให้มันไวๆหน่อย มัวแต่เถรไถลอยู่ได้"
หนูคิดอยู่ตลอดว่า"หนูผิดหรอ อุสาซื้อของมาให้แล้วทำไมไม่เป็นห่วงกันบ้างเลย ทำไมไม่ขอบคุณเราเลย หรือเป็นเพราะว่าเราเป็นเด็ก เด็กมันผิดทุกอย่างเลยหรอ"
ยังไงคำพูดที่ยายต่อว่าหนู หนูก็ยังเลิกคิดไม่ได้เลย พอหนูเอาไปบอกแม่เรื่องนี้แม่ก็บอกแต่ว่า"ให้อดทนไป" มันดูไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาเลย มันทำให้หนูเครียดและเหนื่อยไปหมดเลยแต่หนูก็บอกคนในบ้านไม่ได้ พอบอกไปก็จะมีแต่ให้หนูอดทนกับคำพูดต่อว่าของคนในบ้านด้วยกันเอง หนูผิดที่เกิดมารึป่าว หรือว่าผู้ใหญ่ต้องถูกเสมอเลย 😊

ตอนนี้หนูใกล้จะ18แล้ว ช่วงใกล้เข้ามหาลัย หนูมีความคิดที่จะออกไปอยู่หอ หนูไม่อยากให้สุขภาพจิตของตัวเองพังไปเรื่อยๆแบบนี้ ตอนนี้หนูก็เป็นไมเกรนอยู่ และมีความเครียดสะสมจนหมอให้ยาแก้เครียดมากินก่อนนอน หนูเลยคิดที่จะออกไปอยู่หอตอนเข้ามหาลัย คิดว่าความคิดของหนูดีมั้ยคะ😊