ก่อนอื่นเราเป็นเลสควีนนะ แล้วไปชอบอ.ที่เป็นผู้หญิงแท้จริง ๆ แล้วดันสอนเรา เค้าเป็นคนสูงประมาณเกือบ 170 มั้ง (กะจากสายตา) รูปร่างมีน้ำมีนวล  ผมยาว ผิวขาว ขาวออร่ามาก ๆ จนละสายตาไม่ได้เลยตอนเห็นครั้งแรก ปกติเราชอบผู้หญิงผิวแทนและเฉย ๆ กับคนผิวขาวมาก แต่เค้าคือข้อยกเว้น เค้าสวยที่สุดสำหรับเรา มาเข้าเรื่องกัน .... ตอนแรกก็คิดว่าคงจะแค่ชอบความเฟรนด์ลี่ ความน่ารักของเค้าเฉย ๆ แต่พอเรียนด้วยกันไปนาน ๆ เข้าก็รู้สึกชอบเค้าเรื่อย ๆ พอถึงเวลาเรียนกับเค้าก็จะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ (แต่วิชาอื่นก็ตั้งใจเรียนนะคะ) ตั้งใจเรียนวิชานี้และสนุกกับการเรียนมาก เค้าเป็นอ.ที่เราคุยด้วยบ่อย ใช้คำว่าสนิทได้เลย อ.แกเป็นคนมองโลกในแง่ดี ตลก ใจดี คุยสนุก ชวนเราคุยตลอด โดยรวมเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก และสิ่งที่เราแพ้ทางแกมากคือ รอยยิ้มหวาน ๆ ของแก เห็นทีแทบจะเดินเข้าเมรุเลย แล้วอีรอยยิ้มของนางนี่แหละที่ทำให้เราหลงรักนางมากกว่าเดิม แต่มันก็มีความหน่วง คือ เค้าเป็นอ. เราเรียกเค้าว่าอ. แต่เราไปดันไปรักเค้า เราพยายามห้ามความรู้สึกตัวเองแล้วแต่ทำไม่ได้ เรารักเค้าไปแล้ว แล้วมีแต่จะรักมากขึ้นทุกวัน เราแอบรักเค้ามาปีกว่าแล้ว เค้าเป็นคนแรกในชีวิตที่เราชอบนานที่สุด และทำให้เราเข้าใจความรักที่ไม่หวังผลตอบแทนเป็นยังไง เค้าเป็นกำลังใจในชีวิตเราเลยตอนนี้ เราเองก็อัดอั้น อยากจะบอกเค้าไปว่าชอบเค้ามากแต่ก็กลัวเค้าจะรับไม่ได้ กลัวความรู้สึกเค้าเปลื่ยน คำถามคือ สมมติว่าเราเรียนจบแล้ว แล้วเรายังชอบเค้าอยู่ เราจะบอกความในใจที่มีต่อเค้าดีมั้ยคะ เค้าจะเกลียดเรามั้ยคะ ?