เคยเป็นบ้างมั้ยคะแอบหวั่นไหวกับครูทั้งๆที่ไม่ควรแต่เราเป็นคนนึ่งที่หวั่นไหวไปแล้วเเล้วกลับไปมองครูคนนี้แบบเดิมไม่ได้เลยพยายามแล้วค่ะแต่ไม่สำเร็จ ลืมบอกไปค่ะว่าครูเป็นผู้หญิงส่วนเราก็เป็นผู้หญิงอายุห่าวกันเกือบ2ทศววษเลยค่ะแต่ภายคนอื่นมองแกว่าเป็นโหดน่ากลัวเจ้าระเบียบแต่กลับกันเรามองแค่มุมที่เขาน่ารักแค่ยิ้มก็ละลายแล้วอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะแต่ก็พยายามตัดหักห้ามตัวว่ามันไม่ใช่ไม่ได้นะอย่ารู้สึกแบบนี้แต่ก็เจอหน้ากันทุกวันยิ่งเจอเหมือนยิ่งทำให้รู้สึกยิ่งชอบกว่าเดิมขึ้นไปอีกเลยค่ะกลับมาบ้านตอนกินข้าวตอนอาบน้ำหรือยิ่งตอนนอนไอเราก็ยิ่งมโนไปกันใหญ่แล้วก็บอกตัวว่าไม่ได้ห้ามคิดแบบนี้ คืออยากถามทุกคนหน่อยค่ะว่าจะตัดใจอย่างไรดีคะที่ต้องเจอหน้ากันทุกวันแล้วต้องตัวเแงอย่างงี้ไปตลอดก็เอ้อไม่น่าไหว555🥲

**ขออภัยในบางคำที่เขียนไม่ถูกนะคะ**