สวัสดีค่ะ เรื่องนี้ขอแนะนำให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
ย้อนไปช่วง 8-9 ปีที่แล้ว เราอยู่ในช่วงมัธยมปีที่ 4 กำลังจะเข้าปีที่ 5 ตอนนั้นก็มีความรักตามประสาวัยรุ่น แฟนที่คบกับตอนเรียนเป็นนักฟุตซอล รักการเตะบอล และทุกวันหยุดช่วงเย็นจะชอบไปเตะบอลตามสนามต่างๆ และอาทิตย์นี้ก็เหมือนทุกครั้ง สนามที่ไปรอบนี้อยู่แถวๆบางบอน 5 ระหว่างสองข้างทางเป็นป่ารกขึ้นตามคูน้ำ เราสองคนขับมอไซไปด้วยกัน จนเตะเสร็จตอนนั้นเป็นเวลา 4ทุ่มกว่าๆ ระหว่างกำลังกลับเขาไม่พอใจที่เรามาด้วยและขอร้องให้เขาพาไปกินขนมต่อ ก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ตอนนี้มองย้อนกลับไปรู้สึกไร้สาระจัง เขาโกรธมากเขาเลยโยนเสื้อคลุมให้เราแล้วขับรถหนีเราไปเลย
จังหวะนั้นในใจเราคิดแล้วทำไงต่อหละทีนี้ เวรละ ไม่มีรถมาสักคัน จะกลับยังไงวะ ไม่เคยมาด้วย ต้องไปทางไหนถึงจะเจอถนนใหญ่ เลยเดินไปเรื่อยๆลองสุ่มเดาทางที่ขับรถมากันพอคับคล้ายคับคลาว่าผ่านช่วงนี้อยู่นะ ตอนนั้นเราไม่มีโทรศัพท์มือถือ มีแค่ไอพอดที่ต้องใช้ไวไฟเท่านั้น พยายามเดินเเละลุ้นว่าคงจะมีสัญญาณไวไฟฟรีขึ้นมาบ้าง แต่สองข้างทางมันเป็นป่าจะเอามาจากไหน เดินมาได้ 15 นาที เข้าสู่ช่วงเวลา 5 ทุ่ม... เราเริ่มเดินไปร้องไห้ไปเพราะความกลัวเริ่มเข้ามาแล้ว และแล้วเสียงรถมอไซท่อแตกๆขับมา เราดีใจมากรีบโบกบอกพี่ช่วยหนูช้วยด้วย พอมอเตอร์ไซค์เริ่มเข้ามาใกล้ตัวเรา ทำให้เราเห็นหน้าตาคนขับ เขาน่ากลัวมากเราหยุดร้องไห้และรีบบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ เเละเริ่มเดินตามทางไปเรื่อยๆ เขาขับผ่านเราไปเราใช้ไอพอดส่องดูจากข้างหลังว่าเขาไปพ้นเเล้วหรือยัง จนพ้นแสงจากรถมอเตอร์ไซค์เราเลยเริ่มเดินต่อ ไม่นานเสียงมอไซค์คันเดิมขับตามมาที่เรา คราวนี้มันมา 2 คัน ตอนนั้นเราเริ่มสติหลุด คันเดิมขับเลยไปข้างหน้าเหมือนจะมาดักหน้าเรา ส่วนอีกคันขับไล่ตามเรา เรารีบวิ่งไปกลางถนนจังหวะนั้น มีรถคันนึงผ่านมาพอดี เรารีบโบกบอกพี่ช่วยด้วยหนูโดนตามมาช่วยหนูด้วย ตอนนั้นเราร้องไห้ ผมยุ่งกระเซอะกระเซิงมาก คนขับชะลอรถมองเราแล้วรีบขับหนีเราไปเลย เวรแล้วทำไมซวยอย่างนี้ เราตัดสินใจวิ่งข้ามฝั่งวิ่งเข้าไปในซอยข้างๆป่าวิ่งไปได้ 2 นาที เจอสามแยก ระหว่างนั้นมอเตอร์ไซต์ก็ยังคงตามเรา เราวิ่งไปทางขวาจากสามแยกเจอคุณยายคนนึงกำลังค้นของเหมือนเก็บของเก่าอยู่ เรารีบวิ่งไปหาคุณยายร้องไห้บอกว่ายายช่วยหนูด้วยช่วยหนุด้วย หนูโดนตามมา ช่วยหนุด้วย ตอนนั้นมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามเรามาหายไปไหนไม่รู้เมื่อกี้มันยังตามเรามาอยู่เลย ยายพูดกับเราว่า "โถลูก ไม่เป็นไรแล้วนะหนู ปลอดภัย ปลอดภัย กลับบ้านนะลูก เดี๋ยวรถกำลังมา"
เราที่ร้องไห้ไม่หยุดพอเริ่มเหนื่อยจากการร้องไห้และมีสติเราที่กอดยายไว้แน่น และแล้วก็มีแท็กซี่คันสีเหลืองผ่านมา!! รอดแล้วโว้ย จังหวะนั้นเรารีบโบกรถขึ้นรถทันที จังหวะที่ขึ้นรถไปเรามองไปทางขวาของหน้าต่าง เราสังเกตเห็นกล่องๆอันนึงเก่าๆ ตั้งอยู่บนแท่งไม้ยาวๆ จนคนขับถามว่ามาทำอะไรตรงนี้น้อง นี่พี่ก็ขับหลงมามัวแต่มองโทรศัพท์ เราเลยนึกขึ้นได้ว่าเราลืมขอบคุณยายคนนั้น เลยหันกลับไปมองหลังรถ กล่องไม้ที่ตั้งอยู่บนแท่งไม้ ข้างล่างเต็มไปด้วยของกิน น้ำ และขนม เหมือนคนเอามาไหว้และยายคนนั้นก็กำลังกินของไหว้ที่วางไว้ตรงนั้นอยู่ค่ะ เราตกใจมากหันหน้ากลับมาไม่พูดอะไร พยายามบังคับตัวเองให้ไปคิดเรื่องอื่น และเราก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ตื่นเช้ามาเราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง เลยพากันไปทำบุญ ทุกวันนี้ยังรู้สึกขอบคุณคุณยายมากๆ เป็นการเจอที่คิดว่าอาจจะเป็นคนหิวแถวนั้น หรืออาจจะเป็นคุณยายที่อยู่ตรงศาลนั้นหรือเปล่า ทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ  ย้อนนึกถึงคำที่คุณยายพูดว่า "เดี๋ยวรถกำลังมา" ไม่ถึง 5 นาทีผ่านมาจริงๆ ถ้ายายมาอ่านขอบคุณยายมากที่อยู่กับหนูวันนั้นไม่รู้ยายจำได้ไหมขอบคุณจริงๆค่ะ