เราก็เป็นผู้หญิงธรรมดาค่ะเป็นพนักงานขายของไม่สวย ไม่มีอะไรด้วยแม้แต่อนาคตพ่อแม่ไม่มีตัวคนเดียวมากโตมาพอมีแฟน เค้าจึงเป็นทุกอย่างสำหรับเรา เราใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมากว่า18ปีก่อนที่แฟนเราจะไปทำงานที่เกาหลีเราคิดว่าถ้าเขาไปเพื่ออนาคตทำงานที่ไทยมันลำบากมีแต่หนี้สิน.เราเลยปล่อยให้เขาไป เราไม่มีลูกด้วยกันค่ะหมายถึงเราไม่มีพันธะอะไรกันเลยเขาไปเขาก็ส่งเสียตลอดนะคะ ส่งมาให้ใช้ตลอด.ไม่ได้ทำหน้าที่สามีขาดตกบกพร่องเรารอเขา.อยู่ที่นี่หลายปีแล้ว.แต่วันนี้เราสับสนตัวเองมาก เรื่องจากเรามีปัญหาเรื่องมดลูก หมายถึงเราหมดโอกาสมีลูกอายุเราก็จะ40แล้ว.แถมเรายังไม่มีอะไรเหมือนเดิมเป็นคนไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิงส่วนแฟนเราตอนนี้เค้ายังไม่กลับค่ะปีหน้าเขาจะกลับ เขาสร้างอนาคตของเขาเขาวางแผนกลับเมื่อเขาได้รถได้บ้านของเขา..อนาคตของเขาสดใสมากเลย 
มันทำให้เราคิดมากมาย.ว่าเราคืออะไรในชีวิตเขากันแน่ เราเป็นตัวถ่วงเป็นภาระของเขาหรือป่าวถ้าไม่มีเราเค้าอาจจะเจอผู้หญิงดีๆสักคนเค้าหาคนที่ดีกว่าเรา คนที่พร้อมสร้างครอบครัวกับเค้า มีลูกมีเต้า.ด้วยกัน.มันจะดีกว่าที่มามีเราที่ไม่มีอะไรให้เค้าแม้แต่อนาคตไหม ใจนึงเรารักเขามากเรารอเขาจนไม่เปิดใจให้ใคร.เพราะเราเห็นแก่ตัวรั้งเขาไว้ทั้งๆที่ไม่มีอะไรจะรั้งได้ แต่เขาก็ยังอยู่.ไม่ว่าจะห่างกันขนาดไหน เราไม่รู้หรอกว่าเขามีคนอื่นใหม แต่แค่คิดเราก็เจ็บ..ตอนนี้เราสับสนมาก อยากให้เค้ามีอนาคต แต่ตัวเราก็ขาดเขาไม่ได้.เราจะทำยังไงดีคะ..
ใจนึงอยากให้เขาไปแต่ใจนึงก็เจ็บปวดเหลือเกิน