เราเลิกกับแฟนได้ประมาณ 5 เดือนแล้วค่ะ ใกล้จะเข้าเดือนที่ 6 แล้ว ระยะเวลาที่เราคบกันมันสั้นมาก และเราโดนเค้าบอกเลิกแบบฟ้าผ่ากลางหัวเลย ในะระยะเวลาที่คบกัน มันเหมือนมีเราคนเดียวที่อยู่ในความสัมพันธ์นี้
เราถูกบอกเลิกด้วยเหตุผลที่เราอายุเยอะกว่า และทางบ้านเค้าไม่โอเค และเหตุผลที่ 2 คือเค้าอยากกลับไปใช้ชีวิตสนุกสนานสังสรรค์ในแบบที่ตัวเองเป็นก่อนจะคบกับเราค่ะ (ระหว่างคบกันเราไม่เคยห้ามการกิน การเที่ยว การดื่มหรือพบปะเพื่อนนะคะ ถือว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว เค้าก็ไม่ยุ่งพื้นที่ส่วนตัวเราค่ะ แต่เวลาไปไหน จะถ่ายรูปให้ดูกันตลอดโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ร้องขอค่ะ เป็นการคบกันแบบผู้ใหญ่ไม่จิก ไม่ตาม และเป็นห่วงเป็นใยตามปกติค่ะ)
ช่วงที่เลิกกันตอนแรกเค้าบอกว่าเลิกกัน แต่ยังคบกันเป็นพี่น้องตามปกติ เพราะอยู่ที่ทำงานเดียวกัน มีงานหลายอย่าง และกิจกรรมที่ยังต้องทำด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนๆ
ภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเรามันเริ่มตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราแล้วค่ะ เราไม่ได้อยากเป็นพี่น้องตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ตอนเลิกช่วง 2-3 เดือนแรกยังเป็นพี่น้องกันพูดคุยและช่วยเหลือกันปกติ เพียงแต่ไม่คุยเรื่องความรู้สึกกัน เหมือนจะลดระดับความสัมพันธ์ได้ทั้งคู่ ในเมื่อสังคมที่อยู่มันยังต้องเจอกัน เราก็ทำใจและคิดว่าอย่างน้อยเป็นพี่น้องกันก็ยังดี และต่างคนต่างมีกำแพงในการคบกัน ซึ่งมันดูเหมือนจะโอเคทั้งสองคน
แต่หลังเลิกกันเดือนที่ 4 เดือน ดูเหมือนตัวเค้าตีตัวออกห่างจากเราเรื่อยๆ เริ่มพูดคุยกันน้อยลง การแสดงออกกับเราเมินเฉยและเฉยชามากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเราไปเกาะแกะเค้าทั้งที่เลิกกันแล้ว เรารู้ดีค่ะว่าเราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรตั้งแต่เลิกกันแล้ว
..เรารู้สึกว่าเค้าคงอึดอัดและไม่โอเค ที่เลิกกันแล้วแต่ยังมีเราวนเวียนอยู่ในชีวิตเค้า
เราจึงถอยห่างออกมา ไม่พูดคุยตามปกติ กิจกรรมทุกอย่างที่ต้องทำร่วมกัน หรือที่ต้องทำร่วมกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม เราหยุดทำทั้งหมด เราหลีกเลี่ยงทุกทางที่ทำได้ เพราะไม่ต้องการให้เค้าอึดอัด ซึ่งเราคิดว่าเราคงโอเคและคิดว่าสภาพจิตเราจะดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เราคิดถึงเค้ามากกว่าเดิม ร้องไห้ไม่หนักเท่าช่วง 3 เดือนแรก แต่เราก็ยังร้องไห้ทุกวันเหมือนเดิม
เราออกกำลังกาย อ่านหนังสือ ฟังเพลง เล่นเกม ไปเที่ยวกับเพื่อน เข้าวัด โดยกิจกรรมพวกนี้เราทำเป็นชีวิตประจำวันปกติตั้งแต่ก่อนมีแฟนแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ยังทำอยู่ แต่หลังจากกิจกรรมพวกนี้ ช่วงก่อนนอน เราจะร้องไห้
และคิดถึงเรื่องของเค้าตลอดค่ะ
ระยะเวลาเลิกกันใกล้จะ 6 เดือนแล้ว แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ดีขึ้นเลย ในที่ทำงานเราใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนหลอกตัวเองให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน เรามืดแปดด้านไปหมดเลยค่ะ เพราะเราก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่ทำไมมันถึงยังตัดใจไม่ได้ 🥲 และทำไมถึงได้ยังคิดวนเวียนอยู่แบบนี้
รบกวนสอบถามพี่ๆน้องๆที่เคยผ่านความรู้สึกหนักหน่วงแบบนี้ พี่ๆน้องๆใช้วิธีคิดแบบไหนเพื่อให้ผ่านจุดนี้ได้คะ
ปล.ไม่เอาวิธีหาแฟนใหม่นะคะ เพราะเราไม่ต้องการใช้ความรู้สึกของคนอื่นมาเยียวยาตัวเองค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอวิธี Move on จากความรู้สึกที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้ค่ะ
เราถูกบอกเลิกด้วยเหตุผลที่เราอายุเยอะกว่า และทางบ้านเค้าไม่โอเค และเหตุผลที่ 2 คือเค้าอยากกลับไปใช้ชีวิตสนุกสนานสังสรรค์ในแบบที่ตัวเองเป็นก่อนจะคบกับเราค่ะ (ระหว่างคบกันเราไม่เคยห้ามการกิน การเที่ยว การดื่มหรือพบปะเพื่อนนะคะ ถือว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว เค้าก็ไม่ยุ่งพื้นที่ส่วนตัวเราค่ะ แต่เวลาไปไหน จะถ่ายรูปให้ดูกันตลอดโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ร้องขอค่ะ เป็นการคบกันแบบผู้ใหญ่ไม่จิก ไม่ตาม และเป็นห่วงเป็นใยตามปกติค่ะ)
ช่วงที่เลิกกันตอนแรกเค้าบอกว่าเลิกกัน แต่ยังคบกันเป็นพี่น้องตามปกติ เพราะอยู่ที่ทำงานเดียวกัน มีงานหลายอย่าง และกิจกรรมที่ยังต้องทำด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนๆ
ภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเรามันเริ่มตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราแล้วค่ะ เราไม่ได้อยากเป็นพี่น้องตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ตอนเลิกช่วง 2-3 เดือนแรกยังเป็นพี่น้องกันพูดคุยและช่วยเหลือกันปกติ เพียงแต่ไม่คุยเรื่องความรู้สึกกัน เหมือนจะลดระดับความสัมพันธ์ได้ทั้งคู่ ในเมื่อสังคมที่อยู่มันยังต้องเจอกัน เราก็ทำใจและคิดว่าอย่างน้อยเป็นพี่น้องกันก็ยังดี และต่างคนต่างมีกำแพงในการคบกัน ซึ่งมันดูเหมือนจะโอเคทั้งสองคน
แต่หลังเลิกกันเดือนที่ 4 เดือน ดูเหมือนตัวเค้าตีตัวออกห่างจากเราเรื่อยๆ เริ่มพูดคุยกันน้อยลง การแสดงออกกับเราเมินเฉยและเฉยชามากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเราไปเกาะแกะเค้าทั้งที่เลิกกันแล้ว เรารู้ดีค่ะว่าเราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรตั้งแต่เลิกกันแล้ว
..เรารู้สึกว่าเค้าคงอึดอัดและไม่โอเค ที่เลิกกันแล้วแต่ยังมีเราวนเวียนอยู่ในชีวิตเค้า
เราจึงถอยห่างออกมา ไม่พูดคุยตามปกติ กิจกรรมทุกอย่างที่ต้องทำร่วมกัน หรือที่ต้องทำร่วมกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม เราหยุดทำทั้งหมด เราหลีกเลี่ยงทุกทางที่ทำได้ เพราะไม่ต้องการให้เค้าอึดอัด ซึ่งเราคิดว่าเราคงโอเคและคิดว่าสภาพจิตเราจะดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เราคิดถึงเค้ามากกว่าเดิม ร้องไห้ไม่หนักเท่าช่วง 3 เดือนแรก แต่เราก็ยังร้องไห้ทุกวันเหมือนเดิม
เราออกกำลังกาย อ่านหนังสือ ฟังเพลง เล่นเกม ไปเที่ยวกับเพื่อน เข้าวัด โดยกิจกรรมพวกนี้เราทำเป็นชีวิตประจำวันปกติตั้งแต่ก่อนมีแฟนแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ยังทำอยู่ แต่หลังจากกิจกรรมพวกนี้ ช่วงก่อนนอน เราจะร้องไห้
และคิดถึงเรื่องของเค้าตลอดค่ะ
ระยะเวลาเลิกกันใกล้จะ 6 เดือนแล้ว แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ดีขึ้นเลย ในที่ทำงานเราใช้ชีวิตปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนหลอกตัวเองให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน เรามืดแปดด้านไปหมดเลยค่ะ เพราะเราก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่ทำไมมันถึงยังตัดใจไม่ได้ 🥲 และทำไมถึงได้ยังคิดวนเวียนอยู่แบบนี้
รบกวนสอบถามพี่ๆน้องๆที่เคยผ่านความรู้สึกหนักหน่วงแบบนี้ พี่ๆน้องๆใช้วิธีคิดแบบไหนเพื่อให้ผ่านจุดนี้ได้คะ
ปล.ไม่เอาวิธีหาแฟนใหม่นะคะ เพราะเราไม่ต้องการใช้ความรู้สึกของคนอื่นมาเยียวยาตัวเองค่ะ ขอบคุณค่ะ