ผมกำลังคบกับผู้หญิงที่ทำงานที่สังคมไม่ยอมรับ
โดยตกลงกันให้บอกกันทุกเรื่อง แม้กระทั่งรายรับรายจ่ายของเธอและครอบครัว  

คุยกันขอให้เธอกับผม ปรับเปลี่ยนในหลายๆเรื่องเพื่อที่จะคบกันไปได้

ผมได้ทราบว่าเธอมีคนดูแลเป็นรายเดือนอยู่ 2 คน แต่เป็นจำนวนไม่มากพอกับค่าใช้จ่ายของเธอแลครอบครัว  ผมขอให้เธอเลิกทำงานหน้าร้าน (ร้านนี้เป็นของแม่เธอเอง) โดยผมคอยซับพอร์ทส่วนที่เหลือให้จนกว่าผมจะพร้อมดูแลเธอทั้งหมด โดยจะลงทุนหาอาชีพใหม่ที่สุจริตให้เธอเอง โดยแม่เธอเองก็เห็นด้วย ซึ่งมีกำหนดเวลาไว้อีกไม่กี่เดือน อีกหนึ่งเหตุผลที่กำหนดเวลาคือผมอยากจะศึกษาดูเธอด้วยให้มั่นใจ

ช่วงเดือนแรกก็รู้สึกเหมือนจะรับได้
เธอเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างให้ผม และแสดงความจริงใจโดยบอกผมแทบทุกเรื่อง ทั้งๆที่บางเรื่องไม่ต้องบอกก็ได้  มันเหมือนจะดี แต่บางอย่างพอรู้แล้วผมไม่สบายใจไม่ได้มีความสุขนัก เพราะจะรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เธอต้องไปหา 2 คนที่ดูแลเธอมาก่อนผม  

พอเข้าเดือนที่สอง เธอได้ตัดคนดูแลออกไป 1คน ให้ผมแต่มันดันมีสิ่งต่างๆที่ทำให้บั่นทอนจิตใจเกิดขึ้นมา
โดยผมไปรู้ว่าเธอมาแอบรับงานหน้าร้านบ้าง พอรู้เลยคุยกับเธอถามถึงเหตุผลที่เธอทำ เธอบอกว่าจำเป็นต้องทำเพราะยังมีหนี้ที่แม่เธอก่อไว้  ไม่อยากรบกวนผมเพราะผมให้เยอะแล้วไม่อยากรบกวนเพิ่มอีก และพูดเหมือนจะให้พยายามยอมรับในอาชีพเธอ โดยเธอบอกทำเพราะความจำเป็น ผมพร้อมเมื่อไหร่เธอจะหยุดให้ทันที
ผมโกรธมากและเสียใจมาก ผมตัดสินใจหยุดทันทีเพราะผมคิดว่าผมคงไม่สามารถปรับเปลี่ยนเธอได้ เพราะแม้แต่แม่เธอเองยังไม่ช่วยให้เธอเปลี่ยนเลย อีกทั้งยังต้องการให้เธอหายรายใด้ โดยบอกเธอว่าอย่าบอกผมทุกเรื่อง
ผมตัดใจบอกเลิกเธอและบล็อกทุกช่องทาง

ในระหว่างที่ไม่ได้ติดต่อกันผมยอมรับผมคิดถึงเธอตลอดเวลา เวลาผ่านไปไม่กี่วันเธอก็หาวิธีติดต่อจนได้  ผมก็ยอมรับผมกลับไปคบเธออีก และจำยอมต้องยอมรับในบางเรื่องของเธอ  แต่ยอมรับว่ากลับคบมันมีรู้สึกเหนื่อยมีความทุกข์และเกิดความระแวง ไม่ค่อยมีความสุขเลย

หลังจากนั้นก็เกิดปัญหาเรื่องใหม่ขึ้นอีก แต่ครั้งนี้เป็นเรื่องของเวลาที่ผมเคยตกลงกับเธอในเรื่องของการไปพบคนดูแลคนเก่า โดยผมตกลงกันให้ปรับเปลี่ยนเรื่องเวลาขอให้ไม่เกินสองทุ่ม เพราะผมห่วงเธอเรื่องของการที่เธอขับรถกลับบ้านเนื่องจากบ้านของเธอไกลและเปลี่ยวมาก ก็เกิดการทะเลาะกัน ผมก็ทำเช่นเดิม ผ่านไปไม่กี่วันผมก็ใจอ่อนกลับมาคบกับเธออีก แต่ครั้งนี้มันรู้สึกมีความทุกข์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คิดอยากหยุดตลอด เธอพูดอะไรผิดหูหน่อยผมก็อารมณ์เสียต่อว่าเธอตลอด แต่เธอก็ยังทนง้อผมตลอด

ผมยอมรับเธอเองก็ปรับเปลี่ยนหลายๆอย่างให้ผมและทุกครั้งที่ผมโกรธ เธอจะมาง้อผมตลอด ผมยอมรับผมก็ใจอ่อนทุกครั้งเช่นกัน เพราะผมรู้สึกรักและห่วงเธอมากๆ  

ถึงตอนนี้ผมยอมรับผมรู้สึกเหนื่อยมากๆ เครียดมากๆ มีทุกข์มากๆ รู้สึกดิ่งบ่อย รู้สึกเศร้าตลอดเวลา  มีความสุขบ้างแต่มันน้อยลงมากๆ  คนถ้ารักกันมันต้องมีความสุขสิ แต่ทำไมความรักของผมจึงเป็นอย่างนี้ รักก็รัก แต่ก็อยากจะหยุดตลอดเวลา แต่ก็รักเธอ สงสารเป็นห่วงไม่อยากจากเธอไป

ผมอยากได้คำแนะนำจากท่าน ผู้รู้และผู้มีประสบการณ์ ครับว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้
-ถ้าจะไปต่อต้องคิดเช่นไรถึงจะไม่ทุกข์  
-ถ้าจะพอแค่นี้จะหยุดยังไงให้เจ็บปวดน้อยที่สุดครับ