สวัสดีครับทุกคน ผมเด็กตาดำๆคนนึงมีเรื่องจะอวดครับ เมื่อไม่กี่วันมานี้ผมสอบคณิตได้คะเเนนเต็มด้วยแหละครับ ปกติเเล้วผมไม่เคยสอบได้เต็มมาก่อน เเถมผมยังอ่อนวิชาคณิตมาก ต่อให้ผมทำคะเเนนได้ดีขนาดไหนเเต่ถ้ายังไม่ได้คะเเนนเต็มผมก็รู้สึกว่ายังไม่ได้รับคำชมจากพ่อสักทีครับ 

ตอนที่ไปรร. พอมีเรื่องอะไรผมก็จะมาบอกมาเล่ากับพ่อตลอดเลยครับ โดยเฉพาะเรื่องการสอบหรือว่าเรื่องการเรียนต่างๆ เเต่พอทุกๆครั้งที่บอกคะเเนนอย่างภาคภูมิใจ พ่อก็จะชอบถามทุกทีเลยครับว่า เเล้วคะเเนนที่เหลือหายไปไหน? พอผมมั่นหน้ามั่นใจว่าผมเก่ง พ่อก็จะบอกว่าเก่งจริงต้องด้คะเเนนเต็มสิ มันทำให้ผมอยากจะเอาผลการเรียนหรือว่าคะเเนนดีๆไปอวดพ่อสักครั้ง  เอาให้หงายเงิบไปเลย เเบบว่าคะเเนนเต็ม! 

เเล้ววันนี้ก็มาถึงครับ วันที่ผมได้คะเเนนเต็ม เเถมยังเป็นวิชาที่ผมอ่อนที่สุดอย่างคณิตอีกต่างหาก ผมดิ่งไปหาพ่ออย่างไวเลยครับ เเล้วก็อวดเหมือนทุกทีเเต่ครั้งนี้ผมพกความมั่นใจไปเต็มร้อย รอดูรีเเอคชั่นที่ไม่เคยเห็นจากพ่อครับ จริงๆผมก็คิดไว้บ้างเเล้วว่าพ่อก็คงไม่ได้เซอไพรซ์จนตกใจหงายเงิบไปขนาดนั้น เเต่ว่านี่ก็คงผิดจากที่คิดไว้มากครับ ดูท่าพ่อจะยังอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย เหะๆเลยได้โดนว่ามาหน่อยพอดีกระโดดดี๊ด๋าโลดเต้นจนโทรศัพท์ตก 

จริงๆก็ผ่านมาได้หลายวันเเล้วครับ วันนี้มาผมเลยอวดไปอีกรอบ เเต่สงสัยผมจะคาดหวังเยอะไปหน่อย เลยยังไม่ได้รับคำชมมาอยู่ดี จริงๆผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะโหยหาคำชมอะไรขนาดนั้น ทั้งๆที่ผ่านมาก็มั่นใจมาตลอดว่าตัวเองทำได้ดี สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ คิดเห็นอะไรยังไงก็เเสดงความคิดเห็นยังไงก็ได้นะครับ คิดซะว่าผมมาบ่นเฉยๆ