อายุ 23ย่าง24 ตอนนี้ตกงานมาอยู่บ้านแฟนได้เกือบ 3 เดือนเเล้ว
เมื่อก่อนเราทำงานกับญาติค่ะ โดยมีป้าเเท้ๆเเนะนำให้ไปทำงานกับญาติ งานทำขนมเค้กค่ะ ให้ดูแลจัดการภายในร้านทุกอย่าง ตั้งเเต่ทำขนม ยันทำความสะอาด โดยเริ่มงานตั้งเเต่ 18มกราคม ต้องไปถึงร้าน 7:30 โดยขี่มอไซค์ไปกับแฟน ช่วง 2 เดือนเเรก ได้เลิกงาน ทุ่มกว่า จนเราไม่ไหว ไม่ได้หยุดเลย จนเริ่มบ่นกับป้าเมื่อไรเขาจะให้วันหยุด ญาติมาคุยเรื่องวันหยุดกับเรา เขาขอว่าเราอย่าหยุดเยอะได้มั้ย เราเลยได้หยุดวันละเดือน ซึ้งมันไม่พอเลย เเต่เราก็ไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ ป้าเราจะคอยพูดว่าทำให้เขาเถอะ เขารักเอ็นดูเรา จนกระทั่ง วันที่ 17มิถุนายนเป็นวันเเต่งงานพี่สาวแฟนเราที่ชัยนาท เราขอหยุดเขาล่วงหน้าตั้งเเต่วันที่ 15-18 ญาติเราจะไม่อยากให้เราไปไม่อยากให้เราหยุด เราบอกมันต้องไปจริงๆ เเต่ถึงยังงั้นเราต้องทำขนมเค้กให้เต็มตู้เเล้วให้ญาติมาขายเเทนเหนื่อยมาก ทำขนมเป็นร้อยๆกล่อง ขอหยุดมาได้ เเต่เราโทรไปขอลาเพิ่มอีกวันหนึ่งเพราะเราต้องไปกรุงเทพด้วย เดินทางไปกลับๆชัยนาท-กรุงเทพเหนื่อยมาก เขาก็อนุญาติ พอถึงวันที่จะกลับ เราจะไปตั๋วกลับพิษณุโลก (ร้านเค้กญาติเราอยู่พิศณุโลก) ประมาณ 9โมงเช้า ป้าเเท้ๆโทรมาด่าเรา เขาบอกว่าญาติไม่พอใจกับการทำงานของเรากับแฟนเราเท่าไร เราร้องไห้เสียใจมาก เลยตัดสินใจจะลาออกกับแฟน เลยโทรไปหาญาติ เขาบอกว่าพี่โทรไปบอกป้าเราไม่ได้จะฟ้องหรืออะไร เขาบอกให้เรากลับไปทำงานกับเขาเหมือนเดิม ปรับปรุงตัว ตอนนั้นเราเลยไม่ได้กลับไปพิษณุโลก เพราะร้องไห้ เบื่อเหนื่ิอยล้ามาก เลยหยุดไป 5วัน รุ่งเช้าวันที่ 6 เราได้ไฟท์รถไปตอนหกโมง กรุงเทพ-พิษณุโลก เราไม่ได้นอนในรถเลย ไปถึงพิษณุโลก ตี1:เกือบครึ่ง ต้องต่อรถเเท็คซี่กลับไปบ้านญาติเกือบถึง ตี 2 เราตั้งปลุกทำงาน 6โมฃเช้า เเต่เราลุดไม่ไหวเหนื่อย เลยบอกให้เเฟนเราไลน์ไปบอกขอญาติว่า ขอไปเปิดร้านตอนเที่ยงได้มั้ย สักพักญาติเดินทาเคาะประตูห้อง เเฟนเราไปเปิดประตูบอกว่าเราลุกไม่ไหว ญาติโมโหมาก พวกอะไรกันนักหนา เเล้วปิดประตูใส่แฟนเรา เเล้วสักพักเขาก็มาเคาะประตูเราอีก บอกให้เก็บของซะ ไม่เอาเเล้วเดี๋ยวไปส่งชัยนาท ก็คือไล่ออก ญาติบอกว่าไม่โกรธเขานะ อยากให้เราไปเติบโต ไปดูสิว่างานข้างนอกมันลำบากกว่านี้ เขาก็พูดกับพวกเราในรถว่าถ้าเปลี่ยนใจบอกได้ จะได้ไปส่งที่ร้านทำงานเหมือนเดิม เเต่เราไม่เอาเเล้ว มันอึดอัด ขนาดตอนทำงานช่วงเเรก เราปวดหัวไมเกรน ยังไม่ให้เราลาไปนอนในห้องเลย ให้เรานอนพักในร้านพอหายก็ทำงานต่อ ที่หนักกว่านั้น ป้าเราเเท้ๆ ไลน์มาบอกว่า ไม่ต้องกลับมาอยู่บ้านเขาไปอยู่บ้านผัวนู้น เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ที่ผ่านมาเราทำงานให้ขนาดนี้ เราผิดมากใช่มั้ยที่วันนั้นเราลุกขึ้นไปเปิดร้านให้เขาไม่ไหว
มเป็นญาติสนิทกันอีก
เหตุผลแบบนี้ฟังขึ้นมั้ยคะ
เมื่อก่อนเราทำงานกับญาติค่ะ โดยมีป้าเเท้ๆเเนะนำให้ไปทำงานกับญาติ งานทำขนมเค้กค่ะ ให้ดูแลจัดการภายในร้านทุกอย่าง ตั้งเเต่ทำขนม ยันทำความสะอาด โดยเริ่มงานตั้งเเต่ 18มกราคม ต้องไปถึงร้าน 7:30 โดยขี่มอไซค์ไปกับแฟน ช่วง 2 เดือนเเรก ได้เลิกงาน ทุ่มกว่า จนเราไม่ไหว ไม่ได้หยุดเลย จนเริ่มบ่นกับป้าเมื่อไรเขาจะให้วันหยุด ญาติมาคุยเรื่องวันหยุดกับเรา เขาขอว่าเราอย่าหยุดเยอะได้มั้ย เราเลยได้หยุดวันละเดือน ซึ้งมันไม่พอเลย เเต่เราก็ไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ ป้าเราจะคอยพูดว่าทำให้เขาเถอะ เขารักเอ็นดูเรา จนกระทั่ง วันที่ 17มิถุนายนเป็นวันเเต่งงานพี่สาวแฟนเราที่ชัยนาท เราขอหยุดเขาล่วงหน้าตั้งเเต่วันที่ 15-18 ญาติเราจะไม่อยากให้เราไปไม่อยากให้เราหยุด เราบอกมันต้องไปจริงๆ เเต่ถึงยังงั้นเราต้องทำขนมเค้กให้เต็มตู้เเล้วให้ญาติมาขายเเทนเหนื่อยมาก ทำขนมเป็นร้อยๆกล่อง ขอหยุดมาได้ เเต่เราโทรไปขอลาเพิ่มอีกวันหนึ่งเพราะเราต้องไปกรุงเทพด้วย เดินทางไปกลับๆชัยนาท-กรุงเทพเหนื่อยมาก เขาก็อนุญาติ พอถึงวันที่จะกลับ เราจะไปตั๋วกลับพิษณุโลก (ร้านเค้กญาติเราอยู่พิศณุโลก) ประมาณ 9โมงเช้า ป้าเเท้ๆโทรมาด่าเรา เขาบอกว่าญาติไม่พอใจกับการทำงานของเรากับแฟนเราเท่าไร เราร้องไห้เสียใจมาก เลยตัดสินใจจะลาออกกับแฟน เลยโทรไปหาญาติ เขาบอกว่าพี่โทรไปบอกป้าเราไม่ได้จะฟ้องหรืออะไร เขาบอกให้เรากลับไปทำงานกับเขาเหมือนเดิม ปรับปรุงตัว ตอนนั้นเราเลยไม่ได้กลับไปพิษณุโลก เพราะร้องไห้ เบื่อเหนื่ิอยล้ามาก เลยหยุดไป 5วัน รุ่งเช้าวันที่ 6 เราได้ไฟท์รถไปตอนหกโมง กรุงเทพ-พิษณุโลก เราไม่ได้นอนในรถเลย ไปถึงพิษณุโลก ตี1:เกือบครึ่ง ต้องต่อรถเเท็คซี่กลับไปบ้านญาติเกือบถึง ตี 2 เราตั้งปลุกทำงาน 6โมฃเช้า เเต่เราลุดไม่ไหวเหนื่อย เลยบอกให้เเฟนเราไลน์ไปบอกขอญาติว่า ขอไปเปิดร้านตอนเที่ยงได้มั้ย สักพักญาติเดินทาเคาะประตูห้อง เเฟนเราไปเปิดประตูบอกว่าเราลุกไม่ไหว ญาติโมโหมาก พวกอะไรกันนักหนา เเล้วปิดประตูใส่แฟนเรา เเล้วสักพักเขาก็มาเคาะประตูเราอีก บอกให้เก็บของซะ ไม่เอาเเล้วเดี๋ยวไปส่งชัยนาท ก็คือไล่ออก ญาติบอกว่าไม่โกรธเขานะ อยากให้เราไปเติบโต ไปดูสิว่างานข้างนอกมันลำบากกว่านี้ เขาก็พูดกับพวกเราในรถว่าถ้าเปลี่ยนใจบอกได้ จะได้ไปส่งที่ร้านทำงานเหมือนเดิม เเต่เราไม่เอาเเล้ว มันอึดอัด ขนาดตอนทำงานช่วงเเรก เราปวดหัวไมเกรน ยังไม่ให้เราลาไปนอนในห้องเลย ให้เรานอนพักในร้านพอหายก็ทำงานต่อ ที่หนักกว่านั้น ป้าเราเเท้ๆ ไลน์มาบอกว่า ไม่ต้องกลับมาอยู่บ้านเขาไปอยู่บ้านผัวนู้น เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ที่ผ่านมาเราทำงานให้ขนาดนี้ เราผิดมากใช่มั้ยที่วันนั้นเราลุกขึ้นไปเปิดร้านให้เขาไม่ไหว