เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ ฉันกับสามีแต่งงานกันมา 16 ปี มีลูกด้วยกัน 2 คน คนโตเป็นผู้หญิง อายุ 13 ปี ส่วนคนเล็กเป็นผู้ชาย อายุ 11 ปี  คือ ฉันกับแฟนครบกันตอนเรายังเรียน ช่วง ปวช.2  เป็นความรักที่เรารักกันมาก จนช่วงที่เรามีลูกสาวคนโต เหมือนการอยู่ด้วยกันเหมือนจำใจอยู่เพราะลูก มีการทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่ จะเป็นเรื่องจุกจิก แต่มันคงสะสมมาเรื่อย จนฉันเริ่มท้องลูกคนที่ 2 สามี เหมือนไม่ค่อยอยากให้เรามีลูกอีกคน โดยอ้างว่า ไม่อยากรีบ การเงินไม่พร้อม แต่ก็ยังคงอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม พอฉันคลอดลูก คนที่ 2 ฉันก็เริ่มมีปัญหา กับสามีอีกครั้ง เพราะสามี ฉันชอบดื่ม ชอบเที่ยว บ้างวันก็กลับบ้าน บ้างวันก็นอนหอของที่ทำงาน ส่วนฉันก็เลี้ยงลูก น้อยในวัยใกล้เคียงกัน ถามว่าเหนื่อยไหม ตอบได้เลยว่าเหนื่อย ถ้าวันไหนเขากลับมาที่บ้าน เขามักจะกลับมาดึกดื่น เที่ยงคืนถึงตี 2 ตี 3 แล้วก็มักจะชวนทะเลาะกันทุกครั้งที่กลับบ้าน เรื่องกับข้าวบ้าง เรื่องเงินบ้าง คือมีปัญหามาตลอด จนเขาขอแยกบ้าน โดนที่เขาจะย้ายไปอยู่หอพักของที่ทำงาน แต่ตอนนั้น เรายังคงถือเงินของเขา จนเรามาจับได้ว่าสามีนอกใจ แอบกิ๊กกับเด็กฝึกงาน เราก็ตามไปทะเลาะกับสามีทุกครั้ง จนถึงวัน ที่เรารู้สึกเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้ เราจึงตัดสินใจ ไม่ตาม ปล่อยเขาไป ต่างคนต่างอยู่ จะติดต่อกันเฉพาะ ช่วงเงินเดือน หรือเงินพิเศษออกเท่านั้น แต่ก็มีปัญหา ลดเงินที่ให้เราทุกเดือนลง แต่เราก็ไม่ยอม เพราะเราต้องเลี้ยงลูกทั้ง 2 คน และพอถึง วันที่ลูกคนเล็กใกล้เรียนจบชั้น อ.3 สามีฉันโดนตำรวจจับคดียาเสพติด ฉันเองก็แทบล้มทั้งยืน เพราะตอนนั้นเงินทั้งหมดที่ใช้จ่ายเป็นเงินที่สามีต้องแบ่งไว้ให้ฉันกับลูกใช่ พอศาล ตัดสิน ว่าต้องจำคุก สามี ฉันต้องจำคุกทั้งหมด 8 ปี แต่เขารับสารภาพ จึงลดโทษ เหลือ 4 ปี ในตอนนั้น ฉันลำบากมาก พึ่งพาใครแทบไม่ได้เลย ขอพึ่งพาพี่น้องเขา ก็ถูกดูถูกสารพัด บ้างคนไม่ติดต่อ เพราะกลัวว่าฉันจะไปรบกวนเขา มีแต่พ่อแม่ฉันในตอนนั้นที่ยื่นมือเข้ามาช่วย งานที่ฉันทำเงินเดือนก็น้อย แค่ 9,000 เป็นครูพี่เลี้ยง เด็กอนุบาล แต่ฉันก็ทำ และไม่ไปหางานอื่นที่ได้เงินมากกว่านี้ เพราะอย่างน้อยเสาร์อาทิตย์ ฉันได้หยุดอยู่กับลูก จนกระทั่งพ่อฉันปลดเกษียณอายุราชการ ในปี 63 ฉันและครอบครัว ก็ได้ย้ายถิ่นฐานมาอยู่จังหวัดปราจีนบุรี มาสร้างบ้าน และเริ่มหางานทำ  เป็นช่วงที่สามีของดิฉันได้พ้นโทษออกมาพอดี ฉันจึงตัดสินใจ ชวนเขาว่าขึ้นมาอยู่ที่นี้ไหม มาอยู่กับลูก เขาก็รับคำ จึงย้ายมาอยู่ด้วยกัน ช่วงแรกที่มาอยู่ ก็ดี แต่พอเริ่มอยู่ไปนานวัน ก็เริ่ม บ่น เริ่มว่านู่นนี้ จนลูกไม่อยากเข้าใกล้ เพราะเบื่อ ส่วนกับคนนอกบ้าน เขาจะดีกับทุกคน รับฟังปัญหาของคนอื่นตลอด จนวันที่พ่อฉันเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง เขาเข้าว่าฉันจะต้องได้เงินทำศพ เยอะ เขาก็เที่ยวของบ่อยๆ เที่ยวขอมาปั่นสล็อต แต่ก็ไม่เคยได้ จนฉันหมดความอดทน จึงบ่นใส่เขาไปว่า นี้เงินที่พ่อฉันทำไว้ให้ก่อนเสีย ไม่ได้เอามาไว้ใช่จ่ายในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แบบนี้ ฉันกับสามีเริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเข้ามาอีกครั้ง  เขาคิดแต่ว่าฉันต้องมีเงิน แต่ฉันปฏิเสธทุกครั้ง เขาจึงบอกว่าไปขอยืมแม่ก่อนสิ เดี๋ยวเขาคืนเอง แต่ทุกครั้งไม่เคยคืน จนฉันไม่ยืมให้ ก็ว่าฉันเหลือเกิน จนเงินเดือนเขาออก  เขาให้ฉันแค่ 1000 บาท บอกว่าไปทำงานแค่ 6 วัน โอทีไม่มี ฉันก็บอกเขาว่าไม่พอ เขาก็โวยวายตามเดิม จนฉันขี้เกียจรำคาญ จึงไม่พูดอะไร พอมาวันนี้ฉันโทรไปหาแม่สามี เพราะแกเฝ้าน้องชายของสามีที่ป่วยหนักอยู่โรงพยาบาล ว่าสามีได้โอนเงินให้แม่ไหม แกก็ตอบว่าสามีฉันไม่ได้โอนมาให้เลย แกไม่มีเงินเลย ฉันจึงตัดสินใจ โอนไปให้แก 500฿  แล้วจึงบอกท่านว่า ไม่ต้องบอกสามีว่าฉันโอนเงินไปให้ แต่เรื่องยังไม่จบ พี่ชายสามี โทรมาอีกจะขอยืม 1000฿ บอกพรุ่งนี้คืน 3000฿ แม่สามีเลยให้มายืมฉัน ฉันจึงบอกไปว่าไม่มี เพราะต้องพาลูกไปทำงานส่งครูพรุ่งนี้ และฉันไม่มีเงินมากพอให้ใครยืม สามีจนแสดงสีหน้าและแววตาว่าไม่พอใจ แล้วพูดว่าพี่เขามาขอความช่วยเหลือแล้วทำไมไม่ช่วย (ตอนติดคุก พี่เคยช่วยไหม มีแต่หนีหายกลัวแต่เราจะยืมเงิน ไม่เคยถามหลานสักคำว่า เป็นไงบ้าง หรือยื่นเงินให้หลานกินขนมเลย แม้แต่ไปเยี่ยมที่เรือนจำ ยังไม่เคยโผล่มาให้เห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ) ในใจฉันนึกแต่คำนี้ที่อยากจะพูด แต่ก็ตัดปัญหาไปคือเงียบ ชั่งมัน
#ความรู้สึกตอนนี้ อยากไล่ไปให้พ้น ไล่ให้ไปอยู่กับคนที่มันเห็นว่าดี อยากรู้นักว่า ถ้ามันไม่มีเงินเขาจะเอามันอีกไหม