ผมเป็นคนพิการ เดินไม่ได้มา 7 ปี. ไม่มีความรู้สึกตั้งแต่ใต้สะดือลงไป แต่เท้ามีอาการชา มีปวดบ้างเป็นบางครั้ง แต่ขาขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียวนะครับ
ผมรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง หดหู่กับชีวิตมาก  ตลอด 7 ปีผมไม่มีเป้าหมาย ไม่มีปลายทาง ผมนอนหายใจทิ้งไปวันๆแบบไร้อนาคต มองไปทางไหนก็มืดมนไปหมด ในทุกๆวัน ผมจะชอบนอนนิ่งๆแล้วมองเพดาน มองผนัง แล้วได้แต่คิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีนี้ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆครับ รู้สึกเละเทะไปหมดแล้วชีวิต ส่วนสภาพจิตใจไม่ต้องพูดถึงเลย
ชีวิตเราจะมีความหมายหากเราได้ใช้ชีวิต หากไม่ได้ใช้ชีวิตมันจะมีความหมายอะไร ผมอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป อยากทำงาน อยากเที่ยว อยากไปหาประสบการณ์ ไปเจอผู้คน แต่ทำได้เพ้อฝัน

และวันก่อนผมไปเจอข่าวลุงคนนึง แกชื่อลุงหมี เป็นคนจังหวัดเดียวกับผม เมื่อ 6 ปีก่อน ลุงหมีได้รับการเข้าร่วมโครงการทดลองที่ประเทศเบลเยียม เสริมกล้ามเนื้อ ต่อเส้นประสาท ทำให้ลุงหมีกลับมาเดินได้ภายใน 4 เดือน หลังจากที่นั่งวิลแชร์มา 12 ปี ผมได้แต่คิดในใจทำไมไม่โชคดีเหมือนลุงบ้าง ส่วนตัวผมก็อยากผ่าตัดรักษานะ แต่ติดตรงไม่มีเงิน ฐานนะครอบครัวไม่ดี และหวังว่าจะมีโครงการหรือมีปาฏิหาริย์แบบนี้เกิดขึ้นกับผม

ส่วนเรื่องงาน หลายครั้งผมคิดอยากหางานทำ อยากมีรายได้ จะได้พึงพาตัวเองได้ และไม่เป็นภาระครอบครัว แต่ดูเหมือนไม่มีงานที่เหมาะกับผม ส่วนงานที่คิดว่าทำได้ก็อยู่คนละจังหวัด สุดท้ายวนลูปเดิม นอนหายใจทิ้งไปวันๆ มืดแปดด้านเหมือนเดิม

ขออภัยครับหากผมเขียนมึนๆงงๆ ผมเรียบเรียงไม่เก่ง ไม่รู้จะเริ่มจุดไหนก่อน