เกิดคำถามกับตัวเองว่าทำไมถึงร้องไห้บ่อย ตอนนี้ผมอายุ20แล้ว แต่ยังร้องไห้บ่อย แต่ไม่ใช่ว่าร้องเห็นอะไรก็ร้องนะครับ แต่ว่าจะเก็บม่ร้องในห้อง โดยเฉพาะตอนกลางคืน จนคิดถึงไปตอนเด็ก ตอนเด็กผมโดนเลี้ยงด้วยลำแข้ง ตั้งแต่ อนุบาลเท่าไหร่ไม่รู้ จนถึงป.6 ถ้าเป็นการตีเพราะเราผิด เราซนเกินไปนี้ ผมพอเข้าใจ แต่แบบที่ผมโดนเป็นการซ้อมรึเปล่า ก็ไม่แน่ใจ ทั้งเตะท้องจนจุก ถีบหน้าจนหัวไปโดนชักโครก จนหัวแตก คิ้วแตก ละก็สาระพัดอย่างแต่ผมจำได้ดีว่า ผมไม่ได้เป็นคนดื้อขนาดนั้น แต่ที่จำได้ดีเลย คือครั้งนึงผมปั่นจักรยานเล่นถึงกี่โมงไม่แน่ใจ แต่ฟ้ายังสว่างอยู่เลย เขามาเจอผมละเรียกกลับ จากนั้นพอผมกลับไปที่บ้าน ก็ตามนั้นเลย 

พอมัธยม ผมไปบวชเรียนเพราะไม่อยากอยู่ที่บ้าน บวชจนจบม.6 ละก็ออกมาต่อวิทยาลัยแห่งนึง เป็นนักศึกษาฝึกงาน ละกลับมาอยู่บ้าน

แต่ต่อให้ผ่านมานานแค่ไหน ผมยังไม่เคยลืม ผมร้องไห้แทบทุกวันจนไม่รู้ว่าทำไม ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังร้องอยู่ แต่เรื่องนี้มีแค่แฟนผมที่รู้ ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นซึมเศร้ามั้ย เพราะเท่าที่อ่านดูตามเน็ต ก็มีอาการบ้างไม่มีบ้าง  แต่ความคิดที่อยากตายนั้น มีตลอดละมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นรึเปล่า กะว่าจะไปตรวจกับหมอ แต่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ แต่ยังดีที่มีแฟนค่อยช่วยอยู่ให้กำลังใจ อยู่ข้างๆ ถ้าไม่มีเธอ ผมคงไม่อยู่แล้วมั้ง55 

 
ขอบคุณมากครับที่อ่านจนจบ 🙏